Liefs Laura

Goed naar je lichaam luisteren hoor, is super belangrijk, je lichaam is je grootste goed. Hoe vaak hoor je zoiets niet voorbij komen? Vroeger vond ik dit soort uitspraken en adviezen altijd maar onzin, irritant en aanstellerij. Pijn(tjes), klachten, moe, bleh, ziek(jes); niet miepen, tandje erbij en doorgaan. Ik zie nu dat ik toen mijn lichaam vooral niet wílde horen en begrijpen, niet wílde stilstaan, ik niet genoeg moed had; niet durfde luisteren. Ik wilde vooral door, vooruit, meedoen, beter en meer meer meer. Na tientallen kleine en grote lichaamssignalen die ik jarenlang, soms zelf ‘levenslang’, negeerde en niet serieus nam, ging er pas bij uiterst grof geschut (lees: voor pampus in een ziekenhuisbed) een klein belletje rinkelen. Misschien moet je toch eens iets gaan veranderen Lau, toch wat meer écht gaan luisteren naar je lijf, er niet meer koste wat kost tegenin vechten of ervan wegvluchten. Misschien moet je het enige lijf dat je hebt meer serieus gaan nemen en respecteren, je

Precies twee jaar geleden maakte ik deze onderste foto van ‘mezelf’. 13 december 2018, de spannende dag dat mijn half jaar wonen in het donuthuisje in het bos (niet te verwarren met het peperkoekhuisje) van start ging. Het begin van een onvergetelijke en onbeschrijflijke tijd, waar ik tot op de dag van vandaag nog wekelijks aan terugdenk. Voor handvaten, reminders, warme herinneringen maar vooral ook om te zien hoeveel ik gegroeid ben. Op allerlei vlakken, de één wat meer dan de ander, maar al met al een wereld van verschil, ook letterlijk. Ik durf nu bijvoorbeeld wel foto’s van mezelf te (laten) maken en deze hier bij mijn schrijfsels te posten. Ik vraag er zelfs om hihi. Terugscrollend op mijn pagina zie je deze groei overduidelijk terug. Dit lijkt misschien iets kleins en onbenulligs voor anderen, maar voor mij is het iets heel groots en betekenisvols. Het staat namelijk symbool voor dat ik mezelf nu meer accepteer zoals ik ben. Voor een steviger zelfvertrouwen, een beter zelfbeeld

December is met zijn lichtjes, gezelligheid, warmte en tradities altijd al één van mijn favoriete maanden van het jaar geweest. Vooral in de klas, als kind en later zeker ook als juf, vond ik deze maand zo iets magisch hebben. Ook thuis waren het altijd bijzondere weken; het huis tot ver in de avonden vol met lieve mensen die meehielpen met de bloemenwinkel, overal de geur van Kerstgroen, het ‘meehelpen’, spelen en wegdromen middenin mama’s betoverende Kerstshows. De laatste jaren geniet ik vooral thuis van de vele extra kaarsjes aan, de gezellige sfeer en lichtjes overal, van het warme knusse binnen-zit-huispak-cocoon-gevoel na een winterse wandeling. Heerlijk.  Maar heel open en eerlijk merk ik daarnaast dat december ook elk jaar steeds een wat meer donkerder hoekje krijgt. Een soort tweede gezicht die zich wat meer en duidelijker laat zien dan in andere maanden. Als ultieme koppel/gezins-eilandjes-maand benadrukt december voor mij namelijk extra het gemis en de rouw van wat ik niet

Nog steeds kan ik er maar heel moeizaam aan wennen en moeilijk accepteren dat ik veel vaker hulp nodig heb dan een ‘gemiddelde’ dertiger. Wie mij een beetje kent, weet dat ik maar al te graag alles zelf in de hand heb, regel, organiseer, uitzoek en uitvoer, met als voornaamste doel het helpen en blij maken van anderen. Ik besef me dat daar een talent van mij ligt en ben dan ook zeker trots op de vele (grote) dingen die ik vroeger hierdoor voor elkaar heb gekregen. Maar daarbij hulp vragen als ik vastliep of wat dan ook, dat is zwak, slecht, stom en ik moet perfect zijn, dacht mijn hoofd toen. Als kind al stak ik mede daarom nooit een vinger op, ik los het zelf wel op, ik ben sterk en kan het helemaal alleen. Koste wat kost, dat heb ik wel gemerkt. De afgelopen zes jaar is dit heel erg veranderd, zeker niet omdat ik dat zo graag wilde maar omdat het moest, omdat het echt niet anders kon. Ik kon gewoonweg lang niet alles meer helemaal zelf, en nog steeds niet. Mijn lichaam en hoofd kunne

Sinds een paar maanden schrijf ik elke dag, naast mijn geluks- en genietmomentjes van die dag, ook een compliment aan mezelf op. Zo gemakkelijk als de genietjes en gelukjes nu na twee jaar dagelijks uit mijn pen vliegen, zo moeizaam gaat dat nog bij deze complimentjes. Vaak zie ik in eerste instantie niets wat een schouderklopje heeft verdiend die dag, maar door met een ‘lieve’ bril (of soms vergrootglas) te kijken, lukt het me steeds beter om iets op te kunnen schrijven. Het voelt zeker nog ongemakkelijk, maar ik weet nog dat dat destijds bij de geniet- en geluksmomentjes ook zo was, en dit nu zo ontzettend helpend voor me is en me heel veel brengt. Bewuste dankbaarheid is onmisbaar in mijn leven geworden en mijn wens is dat meer zelfcompassie dat ook wordt. Dat ik even lief(devol) naar mezelf kan en mag zijn als naar anderen, en ik die eeuwige extreme strengheid naar mezelf beter de baas word. Sinds twee jaar ben ik hier nu voor aan het ‘trainen’ en héél langzaam komt er de laatste t

Hoogsensitief, hooggevoelig, HSP-er.  Dat ben ik. Of nou ja, ik ben natuurlijk meer dan dat, maar het is wel een groot onderdeel van wie ik ben, wat ik voel, denk en hoe ik me gedraag. Altijd al, ook als jong kind. Ik was me er alleen heel lang totaal niet bewust van. Sinds dat ik dit wel ben, zo’n jaar of zeven nu, zijn er een heleboel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Van hele grote stukken tot piepkleintjes, stukjes van heel vroeger tot aan vandaag de dag. Ik begrijp nu bijvoorbeeld veel beter waarom ik voor mijn 26e al drie burn-outs gehad heb, waarom ik vaak onverklaarbare lichamelijke klachten had/heb, waarom ik me áltijd raar en extreem anders voelde en waarom onder andere boosheid, ruzies en een slechte sfeer zo’n grote invloed op me hadden/hebben. Natuurlijk verklaart het niet alles honderd procent, maar het helpt me enorm om deze dingen, plus dus nog vele tientallen anderen, een veel positievere plek te geven. Ik merk bijvoorbeeld dat het me helpt om soms (ietsjepietsje)

Tijdens mijn traject in de Eikenboomkliniek was een prominent onderdeel het op zoek gaan naar, of wellicht het terugvinden van, mijn belangrijkste levenswaarden. Mijn eigen kernwaarden, basiswaarden, of hoe je ze ook wilt noemen. In ieder geval de waarden die je een speciaal bruisende en sprankelende energie geven als ze aanwezig zijn, je als vanzelf meer vertrouwen geven, je van nature in je kracht laten staan en je zonder twijfel jezelf laten voelen. Plus voor je welbevinden net zo onmisbaar zijn als slaap, voeding en zuurstof. Na flink(!) puzzelen, onderzoeken en vooral voelen, bleven voor mij de waarden vrijheid en verbinding onder aan de streep over. Dit waren de twee waar uiteindelijk alle andere lijntjes op uit kwamen. Jammergenoeg twee waarden die erg in het nauw komen als je chronisch ziek bent. Maar nog steeds probeer ik dit als een uitdaging te zien in plaats van als een probleem. Zo heb ik ondertussen geleerd dat ik het gevoel van vrijheid ook al ervaar als ik - zoals op in

Het kan soms zo ontzettend stormen in mijn hoofd, tientallen gedachten die alle kanten op vliegen, tornado’s die blijven cirkelen en rukwinden die alles omver proberen te blazen. Alle hens aan dek is het dan, heel vermoeiend en frustrerend. Maar als ik wandel in de natuur gaan deze gedachtenstormen gelukkig vaak snel weer liggen, al is het maar voor even. Alles klaart op en ik voel me meteen een heel stuk meer mezelf. Zeker als het zonnetje ook nog schijnt. Eventjes een (wind)stil, vrij én zonnig hoofd hebben is voor mij telkens weer zo’n heerlijk cadeau, niet te omschrijven. Maar dat ik van die momenten intens geniet, dat is zeker. Naast wandelen heeft ook koken en creabea-en deze magie voor mij. Dus, met mijn sexy wandelschoenen aan mijn voeten, pan in de ene hand en schaar in de andere hand, kom ik deze stormachtige herfstdagen vaak zeker wel door. En anders, ach, morgen weer een dag.  #herfstinmijnhoofd #storm #windkracht10 #allehensaandek #codeoranje #piekerstoornis #prikkelverwer

Wat kunnen we toch ontzettend veel leren van de natuur en haar seizoenen. De herfst laat ons bijvoorbeeld zien hoe mooi het kan zijn om los te laten... En dat het oké is, noodzakelijk is, om soms een paar versnellingen langzamer te gaan, een periode niet te groeien, minder te moeten, jezelf meer rust te gunnen. Dat je mag vertrouwen dat er, hoe dan ook, altijd weer een tijd komt waarin je wel weer zal groeien én bloeien.  De natuur past haar gedrag zo jaloersmakend goed aan aan wat er in het moment speelt, van buiten en van binnen. Ze accepteert én laat openlijk zien dat het niet altijd zomer is en dat dat ook niet hoeft. Elk seizoen is nodig, is oké, mag er zijn en maakt de natuur niet minder mooi, niet minder waardevol, niet minder fijn om samen mee te zijn. Integendeel... #endatgeldtookvoorjou #natuurlijk #puurnatuur #huldevooralleseizoenen #seizoenmoetjedoen #welkseizoenvoeljijjevandaag #herfstlessen #letitgo #takeiteasy #trusttheprocess #komtwelgoedschatje

Oktober 2020 Toen ik 3, 13 en 23 jaar was, dacht ik dat mijn leven op mijn 33e verjaardag er compleet anders uit zou zien dan het vandaag de dag daadwerkelijk doet. En dat ik geen prinses ben met een kasteel vol glijbanen is helemaal oké, (al zou ik een glijbaan vanaf mijn balkon naar het park stiekem nog steeds wel heel tof vinden), toch doen veel andere ‘normalere’ verwachtingen en dromen die niet hebben kunnen uitkomen vaak wel flink zeer. En dat mag ook. Maarrr... Noway today. Nu, even, niet! Vandaag, 10-10-2020, op mijn 33e verjaardag ben ik alleen maar héél hééél erg gelukkig, blij en dankbaar voor wat er wel in mijn leven is, voor de mooie cadeaus die me wel gegeven zijn. Ten eerste mijn grootste gift, namelijk een lijf dat veel weer (aan)kan, gezonder is en beter te vertrouwen. Maar ook ben ik helemaal happy met cadeautjes als een steeds beter zelfbeeld, veel meer zelfkennis / zelfcompassie / zelfvertrouwen hebben, kunnen genieten, mijn nieuwe passies en interesses, hulp en ste

Veel mensen vragen me of het niet super saai en eenzaam is, zoveel thuis zijn, zoveel alleen zijn, zoveel alleen thuis zijn. Want gemiddeld ben ik toch wel minstens 80% van de tijd alleen en thuis, een paar dagen per week zelfs 100%. En ja, natuurlijk is dat wel eens saai en voel ik me soms eenzaam, dan komen de muren op me af, is mijn lijf super onrustig en geeft meer klachten, slaat mijn hoofd op hol en schreeuwt mijn hele zijn om sociaal contact. Bleh. Op die momenten kost het al mijn energie om positief te blijven, actie te ondernemen en niet in de bekende spiraal te vallen. Door mijn weken vooraf in evenwicht te plannen met dagen waarop ik niemand en wel iemand zie (of videobel), vaak te gaan wandelen en kleine creatieve projectjes te hebben, probeer ik dit te voorkomen, al lukt dat natuurlijk lang niet altijd. Maar eerlijk gezegd geniet ik juist vaker van het alleen zijn, zowel als ik wandel als thuis tussen mijn planten. Ik kan lekker doen wat ik wil, op mijn manier en tijd, all

Zoals je hier op Instagram wel ziet, is wandelen in de natuur een hele grote en onmisbare liefhebberij van mij geworden. Als ik niet voldoende van deze ‘vitamine N’ in een week binnenkrijg, voel ik me heel een stuk minder goed, zowel lichamelijk als mentaal. Een maand of zes heb ik dan ook elke dag gewandeld - rustgevend alleen of gezellig met iemand samen - en dat voelde heerlijk vrij en ontspannen. Tot twee maanden geleden ongeveer... Toen werd het elke dag ruim een uur wandelen steeds meer een strenge ‘moet’ in mijn hoofd, dus koste was kost minstens dat uur móeten gaan, elke dag. Als ik meteen zo dapper was geweest om naar mijn lijf te luisteren, gaf deze op een gegeven moment heel duidelijk aan dat letterlijk elke dag een uur wandelen eigenlijk teveel van het goede is. Dat een overdosis van deze onmisbare ‘vitamine N’ juist niet meer zo gezond is voor mij. Maar lekker eigenwijs heb ik dat een hele tijd, een soort van onbewust, genegeerd en onderdrukt. Tot vorige week wel het ‘Eure

Ondertussen is mijn leven met ME / cvs in combinatie met nogal hoogsensitief zijn best goed te vergelijken met het lopen op deze brug. De hoeveelheid energie die ik elke dag heb en prikkels die ik elke dag aankan, zijn maar smal. Maar gelukkig heb ik in de afgelopen jaren, met veel hulp, ferme zijsteunen voor mezelf weten (en durven) te creëren. Hierdoor val ik lang niet meer zo vaak van de brug af en ben ik dus minder snel echt ‘game over’ uitgeschakeld. Deze zijsteunen zijn eigenlijk een soort handleiding met regels, voorwaarden en grenzen die me een leven geven dat voor mij te handelen is, en meestal pak ik deze railingen dan ook maar al te graag stevig vast. Ze helpen me om van het mooie uitzicht te kunnen zien en geven me waardevolle dingen die ik - op mijn eigen manier - wèl kan doen. Ze laten me oprecht genieten van een beperkt leven. Afgelopen week bijvoorbeeld van een borrel met mijn hartverwarmende vriendengroep, picknicken met Aukje & Lars en van het bewandelen van het p

Soms zou ik willen dat ik het gevoel en de mindset die ik in de natuur heb, gemakkelijker mee zou kunnen nemen naar de rest van mijn dagelijks leven. Op allerlei vlakken lijkt me dat heerlijk, zo ook op het gebied van controle. Dit is namelijk naast een goede, onmisbare en betrouwbare vriend van me, ook een grote frustrerende energiezuigende vijand. “Controle is zeg maar echt mijn ding.” Altijd al geweest, dat weten de meesten wel. Maar na mijn trauma en sinds mijn ziekzijn uit het willen hebben van controle zich heel anders dan daarvoor en heeft het een andere plek in mijn leven. Dat maakt dat ik er naast plezier ook vaak erg veel last van heb. Alleen in de natuur dus helemaal niet. Daar kan en durf ik alles veel gemakkelijker los te laten, geniet ik van een heerlijk vrij gevoel en kies ik bijvoorbeeld júist graag nieuwe paden waarvan ik vooraf niet weet waar ze precies uitkomen. Ik zie wel... Af en toe durf ik deze laatste zin nu ook in kleine dingen van het dagelijks leven toe te pa

Wie mij al (heel) lang kent, weet dat keuzes maken nooit mijn grootste hobby is geweest. Integendeel, ik vond het tot ongeveer twee jaar terug altijd reuze ver-schrik-ke-lijk. Zonder te overdrijven was iets kiezen vaak zelfs een groot intern drama. Al bij de allerkleinste dingen sloeg mijn hoofd meerdere dagen, soms weken, compleet op hol en kwam ik er gewoon echt niet uit. In ieder geval nooit tevreden en met een fijn gevoel. Heel frustrerend, stressvol en vermoeiend achteraf gezien want keuzes maak je elke dag. ‘Een echte Weegschaal hè’, was toen mijn enige verklaring, ‘hoort nou eenmaal bij mij’. Sinds het begin van mijn intensieve behandel- en therapieperiode ruim 5 jaar geleden, ben ik steeds beter de echte reden hiervan gaan inzien; onzekerheid, zeer weinig zelfvertrouwen en een erg laag zelfbeeld. Bij mijn keuzes, waarvoor dan ook, wilde ik vooral dat deze voor anderen ‘goed’ waren, in de smaak vielen en klopten bij hun verwachtingen. Logisch dus dat ik er nooit (tevreden) uitkw

De vakantietijd is altijd een beetje een dubbele tijd voor mij. Ookal is er theoretisch gezien al jaren geen verschil tussen wel of geen vakantie hebben, wat an sich al vaak heel dubbel en confronterend voelt, voor de mensen om mij heen natuurlijk wel. Vakantie maakt veel mensen extra blij en gelukkig, er worden nog meer leuke dingen ondernomen en vergeet natuurlijk de mooie reizen en tripjes niet. Vakantie hèb je niet alleen, dat vier je is zelfs de uitspraak. Aan de ene kant kan ik heel erg meegenieten van deze ‘summervibe’ en alle verhalen, foto’s en avonturen, soms zelfs bijna alsof ik er zelf ook was. Maar aan de andere kant komt af en toe ook ineens ‘de man met de hamer’ en voel ik me nog meer beperkt en anders. Daarnaast is het aan de ene kant  best fijn en relaxed dat alles wat losser is of even stilstaat, maar mis ik ook juist de normale - en voor mij net zo ‘rustgevende’ - structuur. Ook is het aan de ene kant in weken waarin veel mensen weg zijn nog moeilijker om niet teveel

Het is moeilijk om goed uit te leggen hoeveel energie het mij kost om mezelf in balans te houden. Ik weet, zie en hoor dat ik hierin lang niet de enige ben en eigenlijk bijna iedereen - op zijn/haar eigen manier - hier erg mee worstelt. Maar voor mij is de basis (zonder werk, zonder gezin, zonder andere vaste afspraken en verplichtingen, enzovoort) in balans houden dus zelfs al flink aanpoten. Balans in het bewaken/inschatten van mijn grenzen, in mijn gedachtes, in het verdelen van mijn energie over ‘moetjes’ (huishouden en administratie bijvoorbeeld) en ‘leukjes’, in ervoor zorgen dat ik niet te veel alleen ben, in mijn klachten, in mezelf uitspreken, in thuis en elders zijn, in uitdaging en veiligheid opzoeken, in vasthouden en loslaten, in lachen en huilen en ga zo maar door. De ene week gaat dit beter en gemakkelijker dan de andere, maar vanzelf gaat het nooit. Daarnaast hoeft er ook maar íets nieuws, speciaals of afwijkends te zijn en ik ben sowieso een paar dagen van slag. En om

Juli 2020 Wie had dat ooit gedacht? Ik een tatoeage. Ikzelf in ieder geval tot een half jaar geleden niet... Maar, toen Maurice ons een broer-en-zussen-tattoo cadeau wilde doen, vond ik dat toch echt veel te bijzonder om níet te doen. En ik (oudste & wijste natúúrlijk) mocht nog kiezen ook. Vandaag was de dag; we did it! De drie driehoekjes staan natuurlijk voor ons; Laura, Aukje & Maurice. Voor altijd met elkaar verbonden; verleden, heden & toekomst. Begonnen in dezelfde bodem, veel genen delend, maar duidelijk uitgegroeid tot drie verschillende (leuke, talentvolle, knappe, geweldige, fantaaaastische) individuen. Ook staat een driehoek namelijk voor verandering en kracht in individualiteit. Jezelf durven zijn dus eigenlijk. En dat is weer zo ontzettend passend bij mijn ‘levensreis’ van de afgelopen jaren en blijft ook zeker nog een uitdaging in de toekomst. Ik draag deze tattoeage dan ook met heel veel onvoorwaardelijke liefde en een ontzettend warm & trots gevoel in m

De afgelopen tijd zijn bij mij best een aantal dingen van ‘eerst een flinke berg over moeten’ naar ‘eerst een flinke drempel over moeten’ gegaan. Zo ook het (laten) maken, bekijken, kiezen èn vooral delen van foto’s van mij alleen. Nog steeds elke keer erg spannend dus, maar het wordt tegelijkertijd ook steeds een beetje leuker. Daarnaast heb ik gemerkt dat het een soort van waardevol therapeutisch proces is om ‘casual’ aan mijn zelfbeeld te werken. Ja, nog steeds zijn mijn eerste gedachten bij elke foto altijd negatief; mijn krullen krullen niet op z’n mooist, mijn gelige gezichtskleur valt teveel op, ik heb te grote en donkere wallen, mijn misvormde nagels zijn teveel in het zicht, mijn buik is wel heel bol vandaag, ik had toch andere kleren aan moeten doen, enzovoort enzovoort... Verwijderen die rotzooi en al helemaal niet delen dus. Maar ik kan deze gedachten steeds beter stoppen en soms ook omdraaien. Op deze foto probeer ik me bijvoorbeeld niet te focussen op dat ik mijn benen su

Morgen precies een jaar geleden nam ik afscheid van de Eikenboomkliniek en daarmee van één van de meest onbeschrijflijke periodes in mijn leven. Afscheid van een half jaar leven in een bijzonder mini-maatschappijtje. Klein maar heel, héél erg rijk. Met name door de zeer verschillende mensen op alle mogelijke vlakken. Boordevol begrip, steun, (h)erkenning en bovenal; respect. Daar kunnen flink wat mensen in de ‘echte wereld’ nog een heleboel van leren... Naast de vele waardevolle therapieën, doorbraken en inzichten, neem ik ook juist die lifechanging ervaring mee in mijn rugzak voor het leven.  Een jaar geleden had ik nooit verwacht en vooral nooit durven hopen dat ik ‘in mijn eentje’ op dit moment nog zoveel stapjes gemaakt zou hebben. Maar dat is me overduidelijk wel gelukt! In de kliniek vertelden de behandelaren dit altijd al, dat je vaak juist de jaren ná Eikenboom echte stapjes zal maken, maar ik geloofde nooit dat dit ook bij mij zo zou kunnen zijn, bang voor (weer een) teleurste

Gisteren was ik weer even heerlijk op vakantie. Want zo voelen wandelingen door de natuur voor mij. Op vakantie van mijn onrust, mijn gedachten en mijn moetjes. Vrij! In alledrie ben ik namelijk onverslagen kampioen, elke dag weer. En geloof me, dat kost vaak heel veel kruim. Veel van mijn moetjes helpen me echter gelukkig ook. Zij houden me namelijk in balans, qua energie en klachten bijvoorbeeld. Maar ik ben vooral kampioen in onnodige moetjes, te voorzichtige moetjes en overdreven moetjes. En als er dan ook nog moetjes van buitenaf bijkomen, deze last minute veranderen of ik een slechte energiedag heb, raak ik al snel verstrikt en overspoeld. Maar moetjes geven me ook weer een vorm van veiligheid zoals structuur, afleiding en een veilige afstand (1,5m) van gevoelens als verdriet en rouw. Ik kan dus niet met en niet zonder ze, mijn moetjes, nog niet... Ik doe mijn best om er soms een paar los te laten hoor, om er magjes van te maken, maar dat kost nog veel meer energie. Work in progr

Mei 2020 Vrijheid, in de ruimste zin van het woord, heeft voor mij persoonlijk een hele bewuste plek in mijn leven. Vrijheid staat op nummer één van mijn persoonlijke levenswaarden. Een gedeelde eerste plek met verbinding, maar toch, bovenaan. Bijna alles waar ik gelukkig van word, mij positieve energie geeft en een ‘ik leef’-gevoel bezorgt, is in de kern terug te brengen naar deze twee waarden; verbinding en vrijheid. Ik ben me daar heel lang - te lang - totaal niet bewust van geweest (want het was er ‘gewoon’), maar een enerverende doolhofspeurtocht in de Eikenboomkliniek bracht daar grote verandering in. Vrijheid blijheid. Sindsdien probeer ik het gevoel van vrijheid meer bewust centraal te stellen in mijn dagelijks leven en wederom zijn het dan vaak de kleine dingen die het doen.  Nu merk ik dat ik ook met een andere blik naar vandaag kijk, dieper herdenk en nog veel meer voel dat vrijheid niet vaak genoeg gevierd mag worden. Ook in deze beperkende periode en ondanks mijn eigen bep

Ik mis het lekkere weertje koekepeertje! Wie niet zul je denken, logisch, want ‘iedereen’ wordt toch blij van mooi weer? Nou, voor mij is dat dus een heel nieuw gevoel. Nouja, een opnieuw teruggevonden gevoel eigenlijk. Vroeger was ik ook echt een buitenkind en leefde daar helemaal op. Rolschaatsen, uren spelen bij opa&oma op de boerderij, zwemmen tot sluitingstijd bij Bosbad de Kemmer, scouting, hockey, op vakantie met onze caravan in de natuur, lezen of verhaaltjes schrijven in een hoekje van de tuin... De mooiste herinneringen, ook die van later, zijn sowieso bijna allemaal buiten! Maar tot een jaar terug was er ook een lange periode dat ik helemaal niet meer buiten kwam en deze week juist heel blij geweest zou zijn dat het, na al die  zonneschijn, eindelijk weer regent en het grijzer is. Ik kon toen namelijk niks, ziek en zwak binnenzitten; overleven. Ik voelde dan extra veel pijn als het buiten mooi weer was, het zonnetje mij riep maar ik haar en àlle leuke buitenactiviteiten

Wat zal ik deze negen schatjes gaan missen als ze naar hun nieuwe baasjes gaan volgende week, vooral mijn favoriet ‘Butler’. Had dit lieve soulmate-tje heel graag gezellig zelf gehouden, maar de grote berg verantwoordelijkheden die daar - elke dag weer - bij hoort, is voor mij veel en veel te groot en zou me compleet overspoelen. Zoals helaas bij heel veel meer dingen die ik oh zo graag zou willen... Dat blijft frustrerend, dat blijft verdrietig en dat blijft moeilijk om steeds weer ‘even’ te accepteren. Maar gelukkig heb ik het afgelopen 1,5 jaar veel beter geleerd om dit een plek te geven en om te focussen op naar wat wèl binnen mijn mogelijkheden ligt, wat ik wèl (aan)kan en hoe dit mij ook gelukkig kan maken. Dit is zeker niet zo gemakkelijk als ik het hier typ, oh nee nee, maar alle keren dat het lukt voelt dat zo ontzettend fijn. Veel van deze geluksmomenten deel ik hier, bijvoorbeeld dat ik deze week na jaren eindelijk weer wèl heb kunnen ‘meespelen’ met mijn muziekclub Arti, on

110% inzet en mijn uiterste best doen is altijd al mijn methode geweest om dingen te bereiken, vooruitgang te boeken, beter te worden, enzovoort. Een automatische, vertrouwde en veilige methode die ‘werkt(e)’ voor mij. En me héél veel geweldigs gebracht heeft, in elke levensfase, ook tijdens mijn Eikenboomtijd en nu nog steeds. Maar het is eigenlijk de enige methode die ik ken, wat het vooral tot één van mijn allergrootste valkuilen maakt. Al helemaal sinds mijn lijf niet alles meer kan wat ik zo graag zou willen, daar zit geen 110% meer in.  Maar onbewust ben ik de laatste weken een heel stuk minder bezig geweest met constant stapjes moeten maken, doelen, opbouw, met volle angst vooruit-en. Gewoon even kabbelen voor mijn nieuwe traject in Eindhoven start. Even stilte voor de storm. Even op een bankje zitten. Even vakantie, was mijn gevoel denk ik nu achteraf. Dingen die (nog) niet lukken/kunnen/gaan even gelaten. Niet bewust en dus vooraf extreem uitgedacht (want dat is nog zo’n ‘gewe

Opgroeien tussen de bloemen was een feestje! Met mijn box in de binderij was er altijd wel wat leuks te zien en de winkel zelf was een fantastische extra speelkamer - nouja; speelhúis - met al die interessante spullen. Vooral geweldig waren de veilingdozen (foto 2), het houten speelgoed, al het mooie knutselmateriaal dat niemand anders had, bloemstukjes maken als vriendjes kwamen spelen, de Kerstshows die me aan de Droomvlucht deden denken, achterin de bezorgbus op pad tijdens mijn kinderfeestjes, altijd een paar extra tantes of grote zussen in de buurt om gezellig mee te kletsen of te eten, mee op ‘avontuur’ mogen naar de veilig, en zo heb ik nog vééél meer ELHA-kindertijdherinneringen. Eigenlijk bijna alleen maar, want ik woonde er ten slotte 21 jaar middenin. Ook later natuurlijk nog, bijvoorbeeld toen ik er met mijn stageklas op excursie ging en een bloemenwinkelhoek in de klas had gemaakt met allemaal ELHA-spullen. Ook heb ik er met perioden zelf gewerkt als dat in het onderwijs n

2019 was het jaar waarin ik vaker weer met plezier op de foto ging, vaker zelf foto’s maakte en een gedeelte daarvan hier op Instagram deelde. Dit lijkt op het eerste oog niets bijzonders, maar eigenlijk is dit meteen best een goede samenvatting van mijn 2019. Door namelijk al veel angsten te hebben overwonnen en ik beter ben gaan luisteren naar mijn lichaam en gevoel, heb ik dit jaar weer fotowaardige genietmomenten mee kúnnen maken. Mijn wereld werd weer een stuk groter en leuker. Ook ben ik mezélf meer waard gaan vinden om bijvoorbeeld op de foto te (willen/durven) gaan. Ik heb een stuk meer zelfvertrouwen en zelfcompassie gekregen. Daarnaast ben ik ook opener geworden naar iedereen en dus meer gaan delen. Hier, maar vooral ook in ‘real life’. Wel moet ik me nu heel erg inhouden om niet overal een vrachtwagen vol ‘maren’ aan toe te voegen, want ik ben nog lang niet waar ik wil zijn... Maar ik heb er vertrouwen in dat ik, onder andere met hulp van mijn nieuwe therapietraject, stapjes

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti