Doorgaan naar hoofdcontent

33


Oktober 2020

Toen ik 3, 13 en 23 jaar was, dacht ik dat mijn leven op mijn 33e verjaardag er compleet anders uit zou zien dan het vandaag de dag daadwerkelijk doet. En dat ik geen prinses ben met een kasteel vol glijbanen is helemaal oké, (al zou ik een glijbaan vanaf mijn balkon naar het park stiekem nog steeds wel heel tof vinden), toch doen veel andere ‘normalere’ verwachtingen en dromen die niet hebben kunnen uitkomen vaak wel flink zeer. En dat mag ook. Maarrr... Noway today. Nu, even, niet! Vandaag, 10-10-2020, op mijn 33e verjaardag ben ik alleen maar héél hééél erg gelukkig, blij en dankbaar voor wat er wel in mijn leven is, voor de mooie cadeaus die me wel gegeven zijn. Ten eerste mijn grootste gift, namelijk een lijf dat veel weer (aan)kan, gezonder is en beter te vertrouwen. Maar ook ben ik helemaal happy met cadeautjes als een steeds beter zelfbeeld, veel meer zelfkennis / zelfcompassie / zelfvertrouwen hebben, kunnen genieten, mijn nieuwe passies en interesses, hulp en steun krijgen, kleine uitstapjes & mijn fijne (t)huisje. En het meest dankbaar ben ik zonder twijfel voor deze drie geschenken uit de hemel; mijn onbeschrijfelijk fantastische beste vriendinnen<3, mijn vele trouwe & begripvolle andere vriend(inn)en, en natúúrlijk mijn fijne familie inclusief een hartoverstromend lief neefje. Wat een cadeaus, wat een geluk, wat een rijkdom, wat een feestje; hieperdepiep hoeraaa!! HAPPY birthday to me!

#jarig #HAPPYbirthday #drieendertig #thirtythree #bergcadeaus #metgroootestrik #englitters #zoblijmee #zodankbaarvoor #onbeschrijflijk #onbetaalbaar #hieperdepiep #hoeraaa #proost #opeenmooilevensjaar #1010 #2020 #33 #luckynumbers #belooftveelgoeds #kommaarop

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar
4 reacties
Meer lezen

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti
Een reactie posten
Meer lezen

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om
1 reactie
Meer lezen