Liefs Laura

Regelmatig krijg ik vragen of het niet ontzettend saai, verdrietig of gekmakend is om zoveel alleen (thuis) te zijn, hoe mijn 'lege' dagen eruit zien en of de muren soms niet op me af komen. Ik merk daardoor dat mensen zich heel moeilijk kunnen voorstellen hoe je 90% van de uren in een week alleen (en thuis) zijn overleeft, en dat snap ik heel goed, want dat had ik tot zes jaar geleden precies zo gedacht. Nou heb ik het altijd al heerlijk gevonden om alleen te zijn op zijn tijd, alleen te spelen ook als kind, lekker in mijn eigen (fantasie)wereldje vertoeven en even ontsnappen aan alle prikkels van buitenaf. Maar, eerlijk is eerlijk, wel als tegenhanger van een mega drukbezet (sociaal) leven, dus vanuit een soort noodzaak, om de balans enigszins oké te houden. En een paar uurtjes per week was daarvoor meer dan voldoende, dacht ik toen althans. Op mijn 25e en drie burn-outs later, bleek dat toch niet helemaal juist te zijn. Vandaag de dag is mijn leven precies omgekeerd, van 90%

Wat kan iets opschrijven soms toch onwijs helpen om gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten, om nieuwe inzichten te krijgen, om iets echt tot je door te laten dringen, om iets te verwerken of om jezelf nog beter te leren kennen. Nadat ik in mijn vorige bericht schreef over dat een zoektocht loslaten je soms meer brengt dan je er 110% voor inzetten, maar dit wel ontzettend veel durf en vertrouwen vergt, is er in mij ook een ander ‘durf-los-te-laten-balletje’ gaan rollen. Deze keer niet op het gebied van de zoektocht naar níeuwe deurtjes in mijn leven, maar juist op het gebied van het loslaten en (echt) dichtdoen van oude deurtjes. Absoluut niet met als doel om dit deel van mijn leven de rug toe te keren of te vergeten, maar om vrijer en met minder ballast verder te kunnen, om dichter bij mezelf van nu te komen in plaats van te blijven hangen in vroeger, en om meer ruimte te geven aan het vinden van eventuele andere en wel passende deurtjes. Ineens (h)erkende ik dit inzicht ook op

Herken je dat? Dat er ineens iets super leuks, fijns, moois, passends op je pad komt zonder dat je hier zelf (veel) moeite voor hebt hoeven doen? Dat je zomaar ineens iets op een schoteltje krijgt aangeboden, terwijl je er zelf lange tijd heel actief naar op zoek bent geweest? Je toen steeds maar niet vond wat je zocht en het daarom op een gegeven moment maar opgegeven of geparkeerd hebt? En dat dit onverwachte ‘gelukscadeau’ je daardoor naast mega blij en dankbaar, ook met vlagen gefrustreerd en verdrietig laat voelen? Nou, ik wel. Vooral de laatste jaren is dit zelfs een soort rode draad in mijn leven. En als ik er wat meer bewust bij stilsta, zie ik ook (lang) daarvoor al vele van deze momenten, van heel klein tot levensveranderend. Zo had ik ook recent weer zo’n soort ervaring, wat me kriebels gaf om er een blog over te schrijven, dus bij deze.   Nadat ik vanaf december 2018 een half jaar opgenomen ben geweest in de Eikenboomkliniek in Zeist en er aansluitend nog een half jaar ambu

Het is weer de hoogste tijd voor een lekkere graai uit mijn GroenteGelukjesGrabbelton, de plantaardige creabea ideeënbus in mijn hoofd die nog steeds boordevol overheerlijke verrassende groentegelukjes zit. Ook deze keer hoop ik je weer te inspireren, motiveren, enthousiasmeren (of een zaadje te planten) om eens wat vaker plantaardig te kokkerellen, en je te laten zien dat deze geweldige gelukzalige groentewereld zoooveel groter, rijker, leuker èn lekkerder is dan je denkt. Een groente die minstens in de top 5 thuishoort qua veelzijdigheid en mede daardoor nooit verveelt, is de amazing AUBERGINE, het paarse goud. Ik maak er bijvoorbeeld graag wraps, saus, rolletjes, toastjes, chips, friet, dip/spread, blokjes, poffers, taartjes, spiesjes, schaaltjes/bakjes, torentjes en pizzaatjes van, heerlijk! Deze reeks paarse pareltjes worden wellicht in de toekomst ook nog eens in de spotlights gegrabbeld hier, maar deze keer is het de beurt aan;  Auberginebroodjes en -sandwiches! En nee, dat bedo

Iets waar ik me zonder uitzondering echt elke dag mega erg op verheug is mijn eten, of beter gezegd, mijn eetfeestjes van die week. Ik sta met deze ‘zin-innn!-kriebels’ op en ga ermee naar bed. Vooral mijn ontbijt en avondeten maken me elke keer weer übergelukkig, bezorgen me intens genot en komen dan ook bijna altijd wel terecht in mijn geluksmomentjesdagboekje. Niet alleen omdat het opeten 'kei' lekker is, maar ook omdat deze gehele momenten zo fijn en ontspannend zijn, (gedachten)vrij vooral. Ze geven me een gevoel wat ik naast wandelend in de natuur nergens anders ervaar, maar wel oh zo hard nodig heb om in balans te blijven. Mijn eetfeestjes beginnen met het tijdvergetende proces van bedenken, kiezen, experimenteren, bereiden, proeven en fotograferen (ideaal voor het nagenieten achteraf), en eindigen met mijn overheerlijke relaxte opeet-‘rituelen’. Bij mijn ontbijt is dit met de beentjes omhoog languit op mijn (balkon)bank kijkend naar één van m’n favoriete YouTubers, en b