Doorgaan naar hoofdcontent

Hulp vragen


Nog steeds kan ik er maar heel moeizaam aan wennen en moeilijk accepteren dat ik veel vaker hulp nodig heb dan een ‘gemiddelde’ dertiger. Wie mij een beetje kent, weet dat ik maar al te graag alles zelf in de hand heb, regel, organiseer, uitzoek en uitvoer, met als voornaamste doel het helpen en blij maken van anderen. Ik besef me dat daar een talent van mij ligt en ben dan ook zeker trots op de vele (grote) dingen die ik vroeger hierdoor voor elkaar heb gekregen. Maar daarbij hulp vragen als ik vastliep of wat dan ook, dat is zwak, slecht, stom en ik moet perfect zijn, dacht mijn hoofd toen. Als kind al stak ik mede daarom nooit een vinger op, ik los het zelf wel op, ik ben sterk en kan het helemaal alleen. Koste wat kost, dat heb ik wel gemerkt. De afgelopen zes jaar is dit heel erg veranderd, zeker niet omdat ik dat zo graag wilde maar omdat het moest, omdat het echt niet anders kon. Ik kon gewoonweg lang niet alles meer helemaal zelf, en nog steeds niet. Mijn lichaam en hoofd kunnen dat niet aan. In de allerslechtste tijd kon ik niet eens alleen naar de wc. Gelukkig, heel erg mega super gelukkig, kan ik nu weer véél meer zelfstandig en dat maakt me oprecht elke dag opnieuw ontzettend blij. Ik run een eigen huishoudentje en organiseer bijvoorbeeld af en toe wat kleins, maar niet meer 100% alleen. Ookal zijn het meestal maar kleine praktische dingetjes waarvoor ik anderen nodig heb, zoals vervoer, boodschappen en klusjes, het blijven lastige drempels waar ik dan steeds weer, meerdere keren per week, over moet. Ondertussen vaak niet meer omdat ik dan aan de ander denk, maar bovenal omdat ik het zó graag zelf zou willen kunnen. Het drukt me telkens weer even met mijn neus op de feiten, de realiteit. Ik zie nu dan ook zeker dat hulp vragen alles behalve zwak is, want het is en blijft hoe dan ook ‘verrekkus’ moeilijk. Voor mij geen reden meer om het niet te durven, nouja meestal dan, want onder aan de streep maakt deze hulp mijn leven vooral ook een heel stuk mooier en rijker. Het zorgt er onder andere voor dat ik meer dingen ook wél kan doen, voor een grotere wereld en een dieper specialer contact met anderen. Dus, tsja, waarom moeilijk doen als het samen kan?

#hulpvragen #🤝 #vingeropsteken #☝️#ishelemaaloke #👍 #ishelemaaloke #kwetsbaar #moedig #sterk #trythisathome #jegaathetpaszien #alsjehetdoorhebt #cvs #me #solk #hsp #ptss #metvolleangstvooruit #metvollebakhulpvooruit #💪

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar
4 reacties
Meer lezen

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti
Een reactie posten
Meer lezen

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om
1 reactie
Meer lezen