Doorgaan naar hoofdcontent

Luister naar gefluister


Goed naar je lichaam luisteren hoor, is super belangrijk, je lichaam is je grootste goed. Hoe vaak hoor je zoiets niet voorbij komen? Vroeger vond ik dit soort uitspraken en adviezen altijd maar onzin, irritant en aanstellerij. Pijn(tjes), klachten, moe, bleh, ziek(jes); niet miepen, tandje erbij en doorgaan. Ik zie nu dat ik toen mijn lichaam vooral niet wílde horen en begrijpen, niet wílde stilstaan, ik niet genoeg moed had; niet durfde luisteren. Ik wilde vooral door, vooruit, meedoen, beter en meer meer meer. Na tientallen kleine en grote lichaamssignalen die ik jarenlang, soms zelf ‘levenslang’, negeerde en niet serieus nam, ging er pas bij uiterst grof geschut (lees: voor pampus in een ziekenhuisbed) een klein belletje rinkelen. Misschien moet je toch eens iets gaan veranderen Lau, toch wat meer écht gaan luisteren naar je lijf, er niet meer koste wat kost tegenin vechten of ervan wegvluchten. Misschien moet je het enige lijf dat je hebt meer serieus gaan nemen en respecteren, jezélf meer serieus gaan nemen en respecteren. In de loop der jaren heb ik vanaf toen leren luisteren naar het fluisteren van mijn lijf, zodat het niet zo vaak meer hoefde te schreeuwen, en nog minder vaak een megafoon of luchtalarm nodig had. Ik leerde mijn lichaam daardoor steeds beter kennen en veel later kwam het accepteren en toepassen hiervan, het allermoeilijkste en -engste. Nog steeds blijft de weg volgen van mijn hoofd en wil het gemakkelijkste; gewoon oordoppen in en gaan met die banaan. Maar door kennis, praten, meditatie en bijvoorbeeld kleine routines kan ik mijn hoofd en wil steeds beter afstemmen met wat fysiek haalbaar is, doen wat óók leuk en lief is voor mijn lijf, inclusief beperkingen. Mijn hoofd, hart en lijf doen nu erg hun best om samen te werken in plaats van elkaar tegen te werken. En als ik nu meer pijn, meer vermoeid ben of meer klachten heb, probeer ik dit (met nadruk op probeer) niet meer te vaak weg te stoppen, maar juist op zoek te gaan naar het verhaal erachter en die eerdere oordoppen uit te laten. Mijn lichaam is namelijk geen onzin weet ik ondertussen als geen ander, ze is zelfs het zinvolste wat ik heb. 

#durfjij? #liefvoorjelijf #kiesvoorjelijf #eigenwijsisnietaltijdwijs #oordoppenuit #luister #ooknaarhetgefluister #jehoortmeer #alsjestilstaat #waardevolleverhalen #selfcare #zinvol #ipvonzin #samenwerken #ipvtegenwerken #durfitdoit #cvs #me #solk #hsp #ptss #metvolleangstvooruit 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om