Liefs Laura

November was voor mij helaas een maand met meer mehh’s dan yeahh’s, met meer dalen dan pieken en met meer downs dan ups, maar inmiddels heb ik ook een soort van geaccepteerd dat deze staat van zijn voorlopig is wat het is voor mij. Er speelt nu gewoon (veel) te veel in mijn leven om het goed en stabiel aan te kunnen, en meer dan blijven roeien met de riemen die ik heb kan ik helaas niet doen. Gelukkig voel ik wel nog steeds, nee alleen maar meer, hoe ontzettend belangrijk allesvergetende genietmomentjes dan voor me zijn. Dus ookal waren dat er deze maand minder dan gewenst, degenen die er wel waren waren juist méér dan gewenst en verdienen hieronder dan ook een extra speciaal plekje.   Helemaal high.  De vijf keer dat ik deze maand heb kunnen wandelen in de natuur voelde ik me echt on top of the world, nog veel meer dan anders, alsof ik helemaal high was van alle shots herfstpracht, rust en buitenlucht, heeeerlijk! Het verloste me telkens even van mijn overvolle hoofd en liet me zoveel

Bijna drie jaar geleden, in januari 2021, besloot ik te gaan proberen om een jaar lang geen nieuwe kleding te kopen en om niet langer meer de struisvogel uit te hangen op dit vlak. Ik wist intussen namelijk al een behoorlijke tijd (na veel gelezen, geluisterd, gezien te hebben) heel goed hoe ontzettend milieubelastend, oneerlijk en ‘krom’ de gangbare kledingindustrie is, en als ik echt naar mezelf luisterde voelde het totaal niet goed meer om dat zogenaamd niet te zien. Iets met een betere wereld begint bij jezelf, maar vooral; een beter gevoel begint bij jezelf. En dat het dan de kleine dingen zijn die het (ook) kunnen doen, besefte ik intussen maar al te goed. Nu, bijna drie jaar later, is het bewust minder en vooral tweedehands kleding kopen geen uitdaging, challenge of probeersel meer, maar een natuurlijke en automatische manier van consumeren en van leven, zó fijn, zó passend (qua visie maar ook zeker qua budget), zó Laura. Meer hierover lees je in deze blogpost, met onder andere

Iets wat me vaak verdrietig maakt is dat ik gevoelsmatig bijna altijd en overal aan de zijlijn sta, en dan ook nog op een plek waar ik lang niet alles meekrijg van wat er in het veld gebeurd. Niet dat ik alles mee wil en hoef te krijgen of altijd fanatiek mee zou willen spelen (zoals ik vroeger probeerde), maar ietsje vaker en langer zou toch wel érg fijn en leuk zijn. Ik doel hierbij vooral op mijn sociale leven en het contact met vrienden en familie, maar ook in de maatschappij an sich voelt het vaak alsof ik niet echt meedoe. Door mijn beperkingen kan ik bijvoorbeeld een sociale activiteit maximaal om de dag anderhalf à twee uur prettig volhouden, en in die relatief korte tijd ben je de diepgang meestal nog niet echt ingegaan en komt iets vaak pas net op gang, vooral bij een groep(je) of bijzondere happening. Ik mis het om af en toe uren (of dagen zoals bij een dagtrip, weekendje weg of vakantie) met dierbaren door te brengen en echt vanalles aan bod te laten komen zodat je helemaal