Doorgaan naar hoofdcontent

Balans


Het is moeilijk om goed uit te leggen hoeveel energie het mij kost om mezelf in balans te houden. Ik weet, zie en hoor dat ik hierin lang niet de enige ben en eigenlijk bijna iedereen - op zijn/haar eigen manier - hier erg mee worstelt. Maar voor mij is de basis (zonder werk, zonder gezin, zonder andere vaste afspraken en verplichtingen, enzovoort) in balans houden dus zelfs al flink aanpoten. Balans in het bewaken/inschatten van mijn grenzen, in mijn gedachtes, in het verdelen van mijn energie over ‘moetjes’ (huishouden en administratie bijvoorbeeld) en ‘leukjes’, in ervoor zorgen dat ik niet te veel alleen ben, in mijn klachten, in mezelf uitspreken, in thuis en elders zijn, in uitdaging en veiligheid opzoeken, in vasthouden en loslaten, in lachen en huilen en ga zo maar door. De ene week gaat dit beter en gemakkelijker dan de andere, maar vanzelf gaat het nooit. Daarnaast hoeft er ook maar íets nieuws, speciaals of afwijkends te zijn en ik ben sowieso een paar dagen van slag. En om dan weer terùg in balans te komen kost nog veel meer energie. In deze herstelfase zit ik nu ook weer, en helaas de moeilijkste en vooral de meest frustrerende sinds lange tijd... Vrijdag werd ik namelijk tijdens het alleen wandelen ineens erg duizelig en dit gooide me ‘bam!’ met veel geweld terug naar een oude angst; die om flauw te vallen en dus geen controle over mijn eigen lijf te hebben. Daardoor is alleen naar buiten gaan nu ineens weer zo’n grote uitdaging, in plaats van de grote ontspanning waar ik dit ondertussen naar had opgebouwd. Het is geen tennisbal met gedachtes - waarvan ik wéét dat ze niet kloppen - meer die ik onder water moet zien te houden, maar een grote skippybal. Gelukkig zie ik ook dat ik nu meteen actie durf te ondernemen, mezelf uitspreek en ik het vertik om de angst zo gemakkelijk weer te laten winnen. Na één dag compleet van slag binnenzitten heb ik gisteren namelijk meteen iemand opgetrommeld om samen te gaan wandelen (bewijs zie foto) en vandaag ga ik het alleen proberen. Met volle angst vooruit! 

#upsanddowns #horenerbij #maarleukisanders #terugnaardetennisbal #stapjevoorstapje #balvoorbal #yesican #komtwelgoedschatje #metvolleangstvooruit

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar
4 reacties
Meer lezen

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti
Een reactie posten
Meer lezen

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om
1 reactie
Meer lezen