Liefs Laura

Dat maart zijn staart roert heb ik geweten dit jaar, niet alleen qua weer maar vooral ook qua lijf, energie en uitstapjes. Ik startte met een knagende kiespijnweek, gevolgd door twee prima weken waarin ik me voornamelijk in een ware wandelwalhalla bevond, daarna had ik een volle week (precies die met het fantastische weer) met een overload aan allerlei lichamelijke klachten; blehhh, en de laatste dagen van maart sloot ik gelukkig af met opkrabbelen en weer buitenkomen. Ik heb veel zorgverleners bezocht (huisarts, spoedtandarts, ziekenhuis, prikpost) maar ook een duo-kinderfeest, veel vriendinnen gezien en (als eerste) het aller- aller- allerleukste nieuws gekregen van het hele jaar. Wat dit geweldige nieuwtje is lees en zie je in deze blogpost, plus natuurlijk mijn andere negen genietjes en gelukjes van deze maand. Wat waren die van jou? Hopelijk gun jij jezelf ook even een paar minuutjes de tijd om hierbij stil te staan, een absolute aanrader voordat de apriltrein weer begint te dende

In deze ‘fladder’rubriek, in mijn vragen(v)uurtjes, beantwoord ik de meest uiteenlopende vragen die ik krijg van bekenden en onbekenden; van jullie. Deze kunnen echt over alle onderwerpen gaan en ook alle soorten vragen komen voorbij; van persoonlijke vragen, informatieve vragen, grappige vragen, confronterende vragen, zweverige vragen, unieke vragen, vaakgestelde vragen tot durf-te-vragen-vragen en ga zo maar door. Maar zoiets als Pickwick-, vriendenboek-, je-moet-kiezen- of spelletjesvragen komen ook regelmatig voorbij, het is maar net waar ik op dat moment zin in heb en welke vragensmaakjes dat uurtje passen bij mijn schrijftrek. Voor dit negende vragen(v)uurtje had ik weer een vragensticker op Instagram geplaatst en heb ik alle elf ingestuurde vragen met veel plezier beantwoord, sommigen kort maar krachtig en anderen wat langer. Lees je mee?   Heb je veel reacties gehad op je dappere dieptepuntfoto? Hoe lang duren je dieptepunten meestal en wat doe je dan? In mijn vorige blogpost s

Als je puur en alleen naar de foto’s kijkt die ik hier op mijn blog en op Instagram van mezelf deel, zie je (denk ik) niet dat ik chronisch ziek ben en hoe mijn leven grotendeels is. En ookal laat ik dit met mijn teksten wel heel open en eerlijk ‘zien’, het voelt soms alsnog een beetje misleidend en dubbel. Ik maak voornamelijk foto’s van piek- en genietmomenten, omdat ik me dan goed, blij en fotowaardig voel en ik het moment graag wil bewaren zodat ik er later nog extra van kan nagenieten. Wat je ziet op mijn foto’s is dus zeker niet nep of gespeeld, integendeel, ik voel me op dat moment oprecht in mijn nopjes en deel dat graag, maar het zijn wel extreme momentopnames die maar een heel klein deel van mijn leven laten zien. En ookal weet ik heel erg goed dat bijna iedereen alleen maar mooie foto’s van zichzelf en van fijne momenten deelt, bij mij is het contrast met het leven achter die foto’s extra groot en ik denk dat dat het soms zo dubbel voor me laat voelen. Daarom heb ik besloten

In de rubriek ‘Wat heb ik ge-….?’ bespreek ik een greep uit hetgeen ik de afgelopen tijd gelezen, geluisterd, gezien, gegeten, gekocht, gedaan en geleerd heb, en geef ik alles een punt tussen de 1 en 10. Ondertussen is het alweer twee maanden geleden dat ik het eerste deel schreef - bedankt nog voor alle leuke en enthousiaste reacties hierop - dus vond ik het de hoogste tijd voor deel twee. Ook deze keer komen er weer allemaal lekker diverse dingen voorbij, waaronder een aantal absolute aanraders, dus wie weet ook wel eentje voor jou.   Wat heb ik ge-….? -lezen Van een lieve vriendin kreeg ik zomaar het boek ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ van Delia Owens cadeau, deze stond al een poosje op mijn leeslijst maar was helaas nog niet beschikbaar bij mijn bibliotheek, extra blij was ik dus dat ik hem onverwacht toch al kon gaan lezen. Het boek gaat over Kya, al haar hele leven leeft zij afgezonderd van de bewoonde wereld in de wildernis van de moerassen van North Carolina, echt van en

In mijn hoofd zitten letterlijk altijd nieuwe creatieve ideeën, op allerlei vlakken en voor allerlei problemen, daar hoef ik niets voor te doen en gaat geheel vanzelf, echt al zo lang ik me kan herinneren. Het begon onder andere met eigen toneelstukjes verzinnen en regelen, en groeide door tot allerlei grote organisatie-, muziek- en onderwijsprojecten. Een eigenschap (talent?) die me dus ontzettend mooie dingen, mijlpalen en ervaringen gebracht heeft, maar die me sinds mijn ziekzijn ook behoorlijk vaak in de weg zit. Mijn creatieve en organiserende brein denkt (en droomt) namelijk automatisch nogal groots, veelomvattend en erg gedetailleerd. Heel mooi en waardevol, dat besef ik me heel goed, maar ook mènus moeilijk omdat hierdoor veel onhaalbaar is en ik (voor mijn gevoel) nu steeds voor een veel minder goede, leuke en betekenisvolle versie moet kiezen of het zelfs helemaal maar laat gaan. Zo ben ik nu met mezelf in gevecht rondom het idee om zelf een vorm van lotgenotencontact op te z