Doorgaan naar hoofdcontent

Bloemenmeisje



Opgroeien tussen de bloemen was een feestje! Met mijn box in de binderij was er altijd wel wat leuks te zien en de winkel zelf was een fantastische extra speelkamer - nouja; speelhúis - met al die interessante spullen. Vooral geweldig waren de veilingdozen (foto 2), het houten speelgoed, al het mooie knutselmateriaal dat niemand anders had, bloemstukjes maken als vriendjes kwamen spelen, de Kerstshows die me aan de Droomvlucht deden denken, achterin de bezorgbus op pad tijdens mijn kinderfeestjes, altijd een paar extra tantes of grote zussen in de buurt om gezellig mee te kletsen of te eten, mee op ‘avontuur’ mogen naar de veilig, en zo heb ik nog vééél meer ELHA-kindertijdherinneringen. Eigenlijk bijna alleen maar, want ik woonde er ten slotte 21 jaar middenin. Ook later natuurlijk nog, bijvoorbeeld toen ik er met mijn stageklas op excursie ging en een bloemenwinkelhoek in de klas had gemaakt met allemaal ELHA-spullen. Ook heb ik er met perioden zelf gewerkt als dat in het onderwijs niet kon. En dan heb ik het nog niet eens over de ‘kleine’ dingen zoals áltijd de mooiste verse bloemen en planten in huis hebben en deze ook altijd cadeau mogen geven aan anderen. ELHA is mijn rode draad, maar over twee weken wordt dat anders... En dat is best gek. Maar vooral ook heel goed, want als er iemand op de wereld is die ik meer ontspanning en genieten gun, is het mijn lieve mama wel. Altijd al super trots geweest op hoe zij 36 jaar full-fulltime de winkel runde, maar stiekem nog veel trotser nu ze ermee stopt en voor zichzelf kiest. En die herinneringen... Die hebben we voor het leven!

#bloemenmeisje #flowerpower #gekopbloemen #36jaar #bloemboetiekelha #warmeherinneringen #throwback #rodedraad #trots #nogtweeweken #laatsteloodjes #endandebloemetjesbuitenzetten 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om