Precies twee jaar geleden maakte ik deze onderste foto van ‘mezelf’. 13 december 2018, de spannende dag dat mijn half jaar wonen in het donuthuisje in het bos (niet te verwarren met het peperkoekhuisje) van start ging. Het begin van een onvergetelijke en onbeschrijflijke tijd, waar ik tot op de dag van vandaag nog wekelijks aan terugdenk. Voor handvaten, reminders, warme herinneringen maar vooral ook om te zien hoeveel ik gegroeid ben. Op allerlei vlakken, de één wat meer dan de ander, maar al met al een wereld van verschil, ook letterlijk. Ik durf nu bijvoorbeeld wel foto’s van mezelf te (laten) maken en deze hier bij mijn schrijfsels te posten. Ik vraag er zelfs om hihi. Terugscrollend op mijn pagina zie je deze groei overduidelijk terug. Dit lijkt misschien iets kleins en onbenulligs voor anderen, maar voor mij is het iets heel groots en betekenisvols. Het staat namelijk symbool voor dat ik mezelf nu meer accepteer zoals ik ben. Voor een steviger zelfvertrouwen, een beter zelfbeeld en meer zelfcompassie. Nog steeds genoeg werk aan de winkel, for sure, maar dat de curve sinds mijn Eikenboomtijd weer omhoog gaat voelt zo fijn. Daar in dat bos ben ik twee jaar geleden begonnen met mezelf terug te vinden, uit mijn schaduw te klimmen en heb ik weer de ingang van paadjes gevonden die bewandelbaar voor me zijn. Heel benieuwd waar deze me nu verder nog heen gaan leiden...
#throwbacktime #eikenboomzeist #donutlife #tweejaargeleden #nieuwhoofdstuk #neenieuwboek #foto’s #kommaarop #oeiikgroei #wereldvanverschil #cvs #me #solk #hsp #ptss #metvolleangstvooruit
Reacties
Een reactie posten