Doorgaan naar hoofdcontent

Alleen zijn


Veel mensen vragen me of het niet super saai en eenzaam is, zoveel thuis zijn, zoveel alleen zijn, zoveel alleen thuis zijn. Want gemiddeld ben ik toch wel minstens 80% van de tijd alleen en thuis, een paar dagen per week zelfs 100%. En ja, natuurlijk is dat wel eens saai en voel ik me soms eenzaam, dan komen de muren op me af, is mijn lijf super onrustig en geeft meer klachten, slaat mijn hoofd op hol en schreeuwt mijn hele zijn om sociaal contact. Bleh. Op die momenten kost het al mijn energie om positief te blijven, actie te ondernemen en niet in de bekende spiraal te vallen. Door mijn weken vooraf in evenwicht te plannen met dagen waarop ik niemand en wel iemand zie (of videobel), vaak te gaan wandelen en kleine creatieve projectjes te hebben, probeer ik dit te voorkomen, al lukt dat natuurlijk lang niet altijd. Maar eerlijk gezegd geniet ik juist vaker van het alleen zijn, zowel als ik wandel als thuis tussen mijn planten. Ik kan lekker doen wat ik wil, op mijn manier en tijd, alleen rekeninghoudend met mezelf, ontprikkelen en opladen na en vooraf aan een (sociale) activiteit en mijn grenzen/behoeften beter voelen. Voldoende tijd alleen heb ik dus gewoonweg nodig om in balans èn mezelf te blijven. Net zoals iedereen overigens. Alleen op welk punt het alleen zijn voldoende is, is voor ieder mens anders, iedere periode anders en soms zelf iedere dag anders. Het blijft dus zeker een hele kunst om dit voor elkaar te (blijven) krijgen, geloof me, ook in dit geval; oefening baart kunst. Fijne herfstige zondag allemaal, in je eentje net zoals ik of samen met anderen; geniet ervan!

#alleenzijn #metime #onmisbaar #fijn #genieten #ensomssaai #eenzaam #bleh #evenwicht #nietteveel #nietteweinig #uitdagingvanhetleven #gelukkigbenikWeegschaal #sterrenbeeld #pro #oefeningbaartkunst #me #cvs #solk #hsp #ptss #metvolleangstvooruit #genietvanjezondag #liefslau

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. ...
4 reacties
Meer lezen

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti...
Een reactie posten
Meer lezen

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om...
1 reactie
Meer lezen