Doorgaan naar hoofdcontent

Waarde(n)vol


Tijdens mijn traject in de Eikenboomkliniek was een prominent onderdeel het op zoek gaan naar, of wellicht het terugvinden van, mijn belangrijkste levenswaarden. Mijn eigen kernwaarden, basiswaarden, of hoe je ze ook wilt noemen. In ieder geval de waarden die je een speciaal bruisende en sprankelende energie geven als ze aanwezig zijn, je als vanzelf meer vertrouwen geven, je van nature in je kracht laten staan en je zonder twijfel jezelf laten voelen. Plus voor je welbevinden net zo onmisbaar zijn als slaap, voeding en zuurstof. Na flink(!) puzzelen, onderzoeken en vooral voelen, bleven voor mij de waarden vrijheid en verbinding onder aan de streep over. Dit waren de twee waar uiteindelijk alle andere lijntjes op uit kwamen. Jammergenoeg twee waarden die erg in het nauw komen als je chronisch ziek bent. Maar nog steeds probeer ik dit als een uitdaging te zien in plaats van als een probleem. Zo heb ik ondertussen geleerd dat ik het gevoel van vrijheid ook al ervaar als ik - zoals op insta overduidelijk te zien is hihi - wandel in de natuur, in een creatief proces zit, spontaan iets (nieuws) doe/durf, mediteer, speel, in mijn eentje ronddans, kokkerel, ik iets zelf kan doen/kiezen/organiseren en zelf ergens heen kan en durf te gaan. Als ik op welke manier dan ook niet gevangen zit in mijn beperkingen, maar me vrij voel in mijn mogelijkheden. Dit geldt eigenlijk net zo voor het gevoel van verbinding, die blijvende zoektocht naar passende manieren om toch diepgaande vriendschappen en fijne sociale contacten te kunnen hebben. Om me liefdevol verbonden te voelen met de mensen waar ik veel om geef, om van betekenis te kunnen zijn en om me ‘onderdeel van’ te voelen in plaats van toeschouwer. Lastige en ook emotionele uitdaging vaak, geloof me. 
Maar, als het me lukt (en dat is veel en veel vaker dan de jaren hiervoor), als het gevoel van verbinding of vrijheid er is, dan bruis en sprankel ik inderdaad van top tot teen! 

#bruis #sprankel #belikesparood #belikechampagne #proost #opvelewaardenvollemomenten #vrijheid #blijheid #verbinding #zingenspring #cvs #me #solk #ptss #hsp #metvolleangstvooruit #herfstwandeling

Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om