Liefs Laura

Als er iets is waar ik de afgelopen jaren ontzettend in gegroeid ben, is het wel het vragen om hulp en het accepteren dat ik niet alles alleen kan en hoef te doen. Waar de eerste vijfentwintig jaar van mijn leven juist in het teken stond van het oneindig helpen van anderen, hulp geven, zijn de rollen nu veel meer omgedraaid. Deze omslag was me wel een ‘dingetje’ hoor, poeh, iets wat overigens helemaal aan mezelf lag want ik heb meer dan genoeg lieve mensen om me heen die me met alle liefde overal bij willen helpen. Maar ik wilde dat zelf niet, ik wilde anderen niet belasten, ik wilde gewoon alles zelf doen en kunnen, zelfstandig en onafhankelijk zijn, want dat is sterk. Wat een illusie! Gelukkig zie ik nu dat me kwetsbaar opstellen en wel om hulp of steun vragen júíst heel sterk is, want durf het maar eens, durf maar eens aan te geven dat iets je niet (alleen) lukt en dat je niet ‘goed genoeg’ bent. Dan is lekker in je eentje blijven tobben veel gemakkelijker en veiliger, en is het dus

Ik vond het weer de hoogste tijd voor een nieuwe aflevering van deze ‘van-alles-en-nog-wat-en-van-hier-tot-ginder’-rubriek, de bijbehorende schrijfkriebels waren namelijk weer volop aanwezig en onmogelijk te negeren. In deze rubriek, in mijn vragen(v)uurtjes, beantwoord ik de meest uiteenlopende vragen die ik krijg van bekenden en onbekenden, van jullie. Dit kan echt over alle onderwerpen gaan en ook alle soorten vragen komen voorbij; van persoonlijke vragen, informatieve vragen, grappige vragen, confronterende vragen, zweverige vragen, unieke vragen, vaakgestelde vragen tot durf-te-vragen-vragen en ga zo maar door. Maar zoiets als Pickwick-, vriendenboek- of spelletjesvragen komen ook regelmatig voorbij, het is maar net waar ik op dat moment zin in heb en welke vragensmaakjes dat uurtje passen bij mijn schrijftrek. Dusss, heb jij een specifieke vraag aan mij of ben je gewoon algemeen ergens nieuwsgierig naar, don’t be shy, stel ze gerust.   In dit derde vragen(v)uurtje geef ik alleree

Voor veel mensen is een kleine activiteit of bezigheid buitenshuis iets wat ze zonder nadenken doen en wat helemaal vanzelf gaat, denk bijvoorbeeld aan even een bosje bloemen halen, een rondje wandelen met de hond, even naar de speeltuin of een kopje koffie drinken bij familie of vrienden. Dat doe je gewoon, en zelfs al deze vier dingen (of meer) op één dag     is nog steeds geen enkel probleem. Ik weet als geen ander hoe logisch dit klinkt, want het was ook mijn werkelijkheid de eerste 25 jaar van mijn leven, het enige waar ik toen hooguit mee bezig was of ik mijn telefoon, portemonnee en flesje water wel bij me had. Lekker vrij vliegen van hot naar her alsof het niets was, dag in dag uit, een hele dag thuis zijn kwam echt zelden voor. Dat is nu wel anders, compleet anders zelfs. Gewoon even zorgeloos iets gaan doen is er niet meer bij, al jaren niet, want elke activiteit buitenshuis, hoe klein ook, vergt een berg aan voorbereidings-, incalculeer-, oplaad-, afweeg- en overwinningsener

Tien tien tien, wie niet weg is is gezien! En voor degene die niet al mijn groentegelukjes gezien heeft afgelopen driekwart jaar maar wel nieuwsgierig (of hongerig) is, heb ik ze nu overzichtelijk op een rijtje gezet in deze tiende(!) grabbelton.   Toen ik afgelopen februari de knoop doorgehakt had om deze (eerste) extra rubriek te beginnen, voelde dat best wel spannend weet ik nog. Vooral omdat ik bang was om weer ‘kei’ hard in mijn oude valkuilen te trappen qua perfectionisme, moeten, onzekerheid en het leggen van een veel te hoge lat, waardoor vervolgens het schrijven van deze foodblogs me al snel geen plezier meer zouden brengen. En het belangrijkste doel van deze hele blog is júist dat het bovenal een plezierige, fijne en ontspannende bezigheid voor me is; een léúke creatieve en persoonlijke uitlaatklep. Gelukkig bleek ik deze oude valkuilen meestal redelijk goed te kunnen ontwijken of klom ik er anders op tijd weer uit, iets waar ik ontzettend blij mee ben en toch ook wel voelt a

Soms sluipen oude ongewenste gedachten, overtuigingen of gewoontes op hun tenen je leven weer binnen zonder dat dit je direct opvalt. Via het wc-raampje kruipen ze stiekem bij je naar binnen en week na week veroveren ze er met gemak stilletjes steeds een kamer bij. De weg kennen ze namelijk nog op hun duimpje, dus als je niet oppast, niet goed (naar binnen) kijkt en alles in de gaten houdt, is voor je het weet ‘ineens’ je hele huis bedekt met een ongewenst laagje viezigheid, narigheid en negativiteit. En begin dan maar eens vol goede moed met poetsen… Dit schetst een beetje hoe het de afgelopen twee maanden bij mij is gegaan, bij mij en de negatieve gedachten over mezelf en mijn lichaam, bij mij en mijn gegroeide negatieve zelfbeeld. Een oude bekende die terug is van weggeweest en weer veel meer invloed op me heeft dan ik wil. Nouja, echt helemaal weg is het nooit geweest, maar het laatste anderhalve jaar bevond deze negativiteit zich eigenlijk alleen nog maar in de kelder, een plek wa