Morgen precies een jaar geleden nam ik afscheid van de Eikenboomkliniek en daarmee van één van de meest onbeschrijflijke periodes in mijn leven. Afscheid van een half jaar leven in een bijzonder mini-maatschappijtje. Klein maar heel, héél erg rijk. Met name door de zeer verschillende mensen op alle mogelijke vlakken. Boordevol begrip, steun, (h)erkenning en bovenal; respect. Daar kunnen flink wat mensen in de ‘echte wereld’ nog een heleboel van leren... Naast de vele waardevolle therapieën, doorbraken en inzichten, neem ik ook juist die lifechanging ervaring mee in mijn rugzak voor het leven.
Een jaar geleden had ik nooit verwacht en vooral nooit durven hopen dat ik ‘in mijn eentje’ op dit moment nog zoveel stapjes gemaakt zou hebben. Maar dat is me overduidelijk wel gelukt! In de kliniek vertelden de behandelaren dit altijd al, dat je vaak juist de jaren ná Eikenboom echte stapjes zal maken, maar ik geloofde nooit dat dit ook bij mij zo zou kunnen zijn, bang voor (weer een) teleurstelling. Ik was al super blij en dankbaar dat ik door de stapjes ín de kliniek meer was gaan leven in plaats van alleen maar overleven. Met vaak vallen en nog vaker opstaan heeft dit proces zich ook het afgelopen jaar dus nog - met volle angst vooruit - voortgezet en daar ben ik, heel af en toe, stiekempjes, tussen neus en lippen door, best een heel klein beetje trots op.
Ik schreef een jaar geleden een post over het uitvliegen van de jonge vogeltjes die ik zag vanaf mijn raam in mijn fijne boskamertje in de Donut. Dat ik me ook zo voelde; kwetsbaar en onzeker, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig hoe het zou gaan in de buitenwereld. Beseffende, voelende, dat ik nooit meer zo hoog, snel en ver zal vliegen als de meeste vogels, maar dat het mijn uitdaging is om dit te accepteren en me te focussen op wat IK kan. Dat ook lager en langzamer fladderend, ik kan en mag genieten van heel veel moois. Dit zal een altijddurend, taai en ook vaak verdrietig proces blijven, weet ik ondertussen als geen ander, maar dat deze genietmomenten er nu véél meer zijn dan een jaar geleden, daar proost ik morgen ook zeker op!
*Om, als je geïnteresseerd bent, een beetje een gedeeltelijke indruk te krijgen van deze unieke behandeling in Zeist is de korte docu van Brandpunt+ ‘Pijn zonder oorzaak’ een aanrader. Evenals een (wat ouder) artikel uit Trouw, beide zal ik hieronder linken.
Docu; https://www.npostart.nl/brandpunt/18-10-2018/KN_1702409
Artikel; https://www.trouw.nl/nieuws/op-zoek-naar-de-oorsprong-van-de-pijn~b3773e00/
Reacties
Een reactie posten