Doorgaan naar hoofdcontent

Alweer een jaar geleden...


Morgen precies een jaar geleden nam ik afscheid van de Eikenboomkliniek en daarmee van één van de meest onbeschrijflijke periodes in mijn leven. Afscheid van een half jaar leven in een bijzonder mini-maatschappijtje. Klein maar heel, héél erg rijk. Met name door de zeer verschillende mensen op alle mogelijke vlakken. Boordevol begrip, steun, (h)erkenning en bovenal; respect. Daar kunnen flink wat mensen in de ‘echte wereld’ nog een heleboel van leren... Naast de vele waardevolle therapieën, doorbraken en inzichten, neem ik ook juist die lifechanging ervaring mee in mijn rugzak voor het leven. 

Een jaar geleden had ik nooit verwacht en vooral nooit durven hopen dat ik ‘in mijn eentje’ op dit moment nog zoveel stapjes gemaakt zou hebben. Maar dat is me overduidelijk wel gelukt! In de kliniek vertelden de behandelaren dit altijd al, dat je vaak juist de jaren ná Eikenboom echte stapjes zal maken, maar ik geloofde nooit dat dit ook bij mij zo zou kunnen zijn, bang voor (weer een) teleurstelling. Ik was al super blij en dankbaar dat ik door de stapjes ín de kliniek meer was gaan leven in plaats van alleen maar overleven. Met vaak vallen en nog vaker opstaan heeft dit proces zich ook het afgelopen jaar dus nog - met volle angst vooruit - voortgezet en daar ben ik, heel af en toe, stiekempjes, tussen neus en lippen door, best een heel klein beetje trots op.

Ik schreef een jaar geleden een post over het uitvliegen van de jonge vogeltjes die ik zag vanaf mijn raam in mijn fijne boskamertje in de Donut. Dat ik me ook zo voelde; kwetsbaar en onzeker, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig hoe het zou gaan in de buitenwereld. Beseffende, voelende, dat ik nooit meer zo hoog, snel en ver zal vliegen als de meeste vogels, maar dat het mijn uitdaging is om dit te accepteren en me te focussen op wat IK kan. Dat ook lager en langzamer fladderend, ik kan en mag genieten van heel veel moois. Dit zal een altijddurend, taai en ook vaak verdrietig proces blijven, weet ik ondertussen als geen ander, maar dat deze genietmomenten er nu véél meer zijn dan een jaar geleden, daar proost ik morgen ook zeker op!

*Om, als je geïnteresseerd bent, een beetje een gedeeltelijke indruk te krijgen van deze unieke behandeling in Zeist is de korte docu van Brandpunt+ ‘Pijn zonder oorzaak’ een aanrader. Evenals een (wat ouder) artikel uit Trouw, beide zal ik hieronder linken. 

Docu; https://www.npostart.nl/brandpunt/18-10-2018/KN_1702409

Artikel; https://www.trouw.nl/nieuws/op-zoek-naar-de-oorsprong-van-de-pijn~b3773e00/






Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om