Liefs Laura

Na regen komt zonneschijn, altijd, maar dáárna komt er jammergenoeg ook altijd weer een keer regen, en vaak is het dan ook nog zo dat hoe mooier de zon scheen hoe zwaarder de daaropvolgende regen is, of in ieder geval voelt. Hoe hoger je vliegt hoe harder je valt, dat idee. Zo voelde de eerste tweeënhalve week van oktober voor mij in ieder geval wel. September was namelijk met drie giga grote hoogtepunten mijn allertofste maand van het jaar (zie de vorige genietjes van de maand) en ik vloog toen echt heerlijk hoog boven die driedubbele regenboog, maar toen kwam oktober met zijn donkere wolken en overleed mijn lieve oma… en vervolgens had ik een vervelend buik(kramp)virus te pakken. De genietjes en gelukjes waren in deze periode dan ook een heel stuk moeilijker te vinden, creëren en voelen dan normaal, maar aan de andere kant ook des te waardevoller als er dan toch eentje was. En gelukkig maakte de laatste zomerse oktoberweek - toen naast het zonnetje buiten ook het zonnetje in mij weer

Vorige week vrijdag en zaterdag heb ik voor het eerst in jaaaren iets níét gedaan, iets wat ik normaal letterlijk elke dag doe en wat ontzettend waardevol en misschien zelfs wel onmisbaar voor me is; koken. Ik had namelijk een behoorlijk naar buik(kramp)virusje te pakken die alle eet-en kooklust uit me wegzoog, en dit voelde op de één of andere manier zo onwerkelijk, echt oprecht alsof ik mezelf niet meer was, dat ik er even een dagboekdroedeltje aka hersen/hart-spinseltje uit de losse pols aan wilde wijden, gewoon omdat het kan en het kriebelde.   Normaal trek ik meermaals per dag de koelkast open om er iets uit te ‘snoepen’ of bijvoorbeeld om te fantaseren over wat ik de komende dagen zal gaan koken, en altijd is dit met trek, zin of honger, met een lach. Maar toen dit vorige week dus ineens omsloeg naar een traan, naar een soort neutraliteit en zelfs naar walging wist ik oprecht niet wat ik meemaakte. Ik vond het zó raar om naar al dat eten te kijken en gewoon nergens zin in te hebb

Zoals je in mijn vorige blogpost hebt kunnen lezen ga ik over ruim een jaar (terug)verhuizen naar Oirschot, eindelijk, want dit is iets waar ik al héél lang (ruim zeven jaar) op hoopte en steeds vaker rijkhalzend naar uitkeek. Best was al die tijd best prima en mijn appartement al helemaal, maar mijn hart ligt overduidelijk in Oirschot, vooral omdat ruim driekwart van mijn vrienden en familie daar woont. Ik kan niet wachten dus! Nouja, dat kan ik eigenlijk wel, want om aan deze grote verandering te wennen en me er zo goed mogelijk op voor te bereiden is het heel fijn dat ik daarvoor nog meer dan voldoende tijd heb, en ik een soort van steen voor steen deze berg kan verplaatsen. In onderstaande blogpost vertel ik wat meer over de weg tot nu toe (en dus de eerste stenen) naar deze aanstaande verhuizing, dus mocht je daar benieuwd naar zijn, lees dan vooral verder.   Zo’n vijfendertig jaar geleden werd ik recht onder de Oirschotse kerk geboren, echt middenin het dorp dus, en daar woonde i