Liefs Laura

Al bijna een jaar zijn onze levens een soort van stilgezet, heel veel dingen die zo vanzelfsprekend waren en ons gelukkig maakten gaan niet meer, niet zoals we willen. We ervaren angst in allerlei vormen, van onze geplande dromen en wensen, groot en klein, vallen er veel in duigen. We missen intens onze vrijheid en het zèlf kunnen kiezen, mogen doen en laten met wie-wat-waar-wanneer we willen. Ook hunkeren we naar ons oude sociale leven, onze verenigingen/clubjes, evenementen, feestjes, gezelligheidjes en naar de verbondenheid van voorheen. Wanneer alles eindelijk weer eens ‘normaal’ wordt, kan niemand ons met zekerheid vertellen en dat maakt het er alles behalve gemakkelijker op.  Maar, we doen vooral ook zó ons best om dit allemaal te accepteren, om er toch het beste van te maken, te omarmen wat nog wel kan en vooral niet op te geven, hoop te houden ookal vergt dat veel van ons, heel erg veel, gaat dit gepaard met ups en downs en soms overspoelende emotiegolven. Gelukkig brengt e...

Nu deze blog een aantal weekjes online staat en wat meer mensen mijn berichten lezen, krijg ik vaker reacties als ‘wat knap dat je dit deelt’ en ‘wat dapper dat je zo open bent’. Allereerst voelt deze en alle andere oprechte liefdevolle waardering die ik krijg zo hartverwarmend en fijn. Ik probeer deze complimentjes dan ook zeker te ontvangen, echt binnen te laten komen en er even bewust bij stil te staan. Dit blijft een uitdaging met een lager zelfbeeld, maar ik merk dat ik ook hierin stapjes gemaakt heb afgelopen jaren. Het openbaar plaatsen van deze persoonlijke berichten voelt voor mij in eerste instantie helemaal niet als heel dapper of knap, het gaat juist heel gemakkelijk, maar wanneer ik even stilsta en de tijd durf te nemen om er met mijn ‘gouden’ liefvoorjezelf-bril naar te kijken, kan ik soms zeker zien dat het wél best dapper en knap is. Al helemaal als ik kijk waar ik op dit gebied vandaan kom.   Ik weet dat veel mensen zich al snel schamen voor persoonlijke issues, pr...

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elke dag tientallen regeltjes heb die ik ‘moet’ doen, puur en alleen van mezelf. Moetjes om bijvoorbeeld mijn energie en klachten te managen en moetjes om mijn huisje (en mezelf) netjes te houden zijn dan nog helpend en nuttig, maar minstens 75% van mijn moetjes zijn eigenlijk vooral onnodige gedoetjes. Het enige waar ze een soort van helpend voor zijn, is tijdelijk een rustiger hoofd en een gevoel van controle en veiligheid, schijnveiligheid natuurlijk, I know. Wetende dat onder andere mijn dwangmatige persoonlijkheid hier de motor van is, helpt me enorm om dit     steeds beter te kunnen accepteren, het hoort nou eenmaal bij me.   Vroeger in mijn studerende en werkende leven heb ik er ook vaak veel profijt van gehad, zeker in combinatie met mijn perfectionisme. Deze combi zat me toen in ieder geval nooit zo extreem in de weg zoals het nu doet. Sinds mijn ziekzijn moesten deze jut en juul van mij, mevrouwtje dwang en mevrouwtje perfect,...

Zo extreem volgepland en drukbezet als mijn twee weken rondom de feestdagen waren, zo extreem leeg en rustig was mijn afgelopen week. Ter illustratie; ik heb in zes dagen maar één iemand een uurtje gezien en ben alleen mijn huisje uit geweest om (vanaf daar) te wandelen. Gelukkig voelde ik me niet zo eenzaam als het klinkt, integendeel, ik had dit juist zó nodig na die overweldigende iedereen-is-vrij-en-wil-afspreken-weken ervoor. Twee weken waarin ik me bijna elke dag voor iets heb  moeten  willen opladen, ookal waren dat allemaal leuke dingen waar ik ontzettend van genoten heb en duurden ze steeds maximaal twee uurtjes, bij mij hoort rondom elk activiteitje al een uitgebreide oplaad- (en bijkom)gebruiksaanwijziging.  Deze week maximaal thuis cocoonen en dagenlang puur mijn eigen ding doen zónder die gebruiksaanwijzing was dus echt een verademing, zowel voor mijn lijf als voor mijn hoofd. Rust in de tent, pas op de plaats, take is slow & let it flow. Normaal probeer ...

Iets wat echt al jaren (verstopt) in de reusachtige ideeënkast in mijn hoofd ligt, is het hebben van een blog. Een mooie en strak vormgegeven blog met diverse vaste rubrieken over mijn passies en geluksbrengers (plantaardig kokkerellen, wandelen in de natuur, creabea-en, enzovoort), over mijn weg op het gebied van zelfontwikkeling, over leuke to do / read / listen / watch / feel tips, over mijn struggles in het dagelijks leven met een chronische ziekte, beperkingen en psychische problemen. Ik kan zo letterlijk nog dagen tot in de kleinste details doorgaan over hoe ik mijn blog ultiem voor me zie. Duidelijk gevalletje ‘ik leg de lat weer eens veel en veel te hoog’ en daardoor blijft dit dus al jaren bij puur alleen een idee, een droom, een wens.   Tot nu, want mijn blog ‘Liefs Laura’ is een feit, I did it. Met heel veel moeite heb ik mijn lat hiervoor op de grond weten te leggen zodat een beginnetje maken, het eerste stapje zetten, me zeker lukt. (Hallo 2021 en goede voornemens, zie...

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. ...

Goede voornemens voor het nieuwe jaar, eigenlijk heb ik die nog nooit echt gehad. Misschien omdat een nieuw schooljaar veel meer als een nieuw begin voelde dan 1 januari dat deed (nog steeds zo), of doordat ik me sowieso áltijd al voornam om alles heel veel beter te doen en daar allesbehalve een speciale datum voor nodig had. Sinds ik zes jaar geleden ziek werd en letterlijk jarenlang alles wat ik me ook maar voornam niet lukte, niet ging, niet haalbaar bleek, vind ik het daardoor vandaag de dag nog steeds heel moeilijk om me, zwart-op-wit of open uitgesproken, iets voor te nemen. Bang voor mislukking, bang voor mijn gevoelens en gedachten (van nu en toen), bang voor de ptss-gevolgen. Neem daar mijn altijd automatisch groot-groter-grootst én creatief-creatiever-creatiefst denkende hoofd bij, waardoor een klein idee of plannetje binnen no-time een mega project wordt. Doe daar nog wat flinke scheutjes extreme perfectionisme, dwanggevoeligheid en piekerstoornis bij en je hebt dé cocktail ...

Wow, wat een record aan ontspannen wandelkilometers heb ik gemaakt dit jaar besefte ik me gisteren ineens, zowel in mijn eentje als samen met vrienden, familie en kennissen. De beker voor ‘Mijn grootste vooruitgang in 2020’ gaat dan ook zeker naar het wandelen en alles daaromheen. Dit doe ik nu namelijk met zo veel minder angst en zo veel meer vertrouwen, verder van huis, langere en onbekendere routes, vaker per week en vooral ook zo veel meer ontspannen en genietend dan ik vorig jaar had durven denken. Wandelen in de natuur, én ook de natuur an sich, zijn echt mijn herontdekte passies van dit jaar. Naast het heerlijk vrije gevoel dat dit me brengt en wat ik nergens anders voel, geeft het sámen met iemand wandelen ook nog een puurdere en diepere verbondenheid dan elders. Winwin2.0. Samen wandelen, walkietalkiën, is daarom echt het nieuwe ‘kopje thee drinken’ voor mij geworden, and I love it!  De meeste duokilometers waren denk ik toch wel met mijn lieve mama, woensdag is ónze wande...