Moetjes en gedoetjes

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elke dag tientallen regeltjes heb die ik ‘moet’ doen, puur en alleen van mezelf. Moetjes om bijvoorbeeld mijn energie en klachten te managen en moetjes om mijn huisje (en mezelf) netjes te houden zijn dan nog helpend en nuttig, maar minstens 75% van mijn moetjes zijn eigenlijk vooral onnodige gedoetjes. Het enige waar ze een soort van helpend voor zijn, is tijdelijk een rustiger hoofd en een gevoel van controle en veiligheid, schijnveiligheid natuurlijk, I know. Wetende dat onder andere mijn dwangmatige persoonlijkheid hier de motor van is, helpt me enorm om dit  steeds beter te kunnen accepteren, het hoort nou eenmaal bij me. 

Vroeger in mijn studerende en werkende leven heb ik er ook vaak veel profijt van gehad, zeker in combinatie met mijn perfectionisme. Deze combi zat me toen in ieder geval nooit zo extreem in de weg zoals het nu doet. Sinds mijn ziekzijn moesten deze jut en juul van mij, mevrouwtje dwang en mevrouwtje perfect, namelijk op zoek naar iets anders om op los te gaan. En gezien er erg weinig tot niets overbleef, is het logisch dat dit basisdingen zijn geworden zoals slapen/rusten, eten/drinken, bewegen, persoonlijke verzorging, huishouden en sociaal contact. Maar de microscoop op dit soort minder betekenisvolle, nuttige en kleine dingen richten, zorgt voor veel meer innerlijke frustratie, veel meer dreiging op doorslaan, veel meer gedoetjes in plaats van moetjes die we allemaal wel kennen op deze gebieden. Ik ben dan ook dagelijks bezig dit enigszins in balans te houden; de controle en veiligheid waar mijn hoofd zo naar snakt hand in hand te laten gaan met de vrijheid en rust waar mijn hart en lijf om vragen. 

Voor mij ligt die balans vooral in het niet te extreem door willen slaan, dat het leefbaar genoeg voor me blijft, het me ook energie en plezier bréngt in plaats van alleen maar kost. Al mijn regeltjes en gedoetjes helemaal schrappen of zelfs halveren is natuurlijk ergens een diepgewortelde wens, maar nu vooral ook veel te hoog gegrepen, veel te complex, veel te energie- en klachtenvretend en dat pittige innerlijke gevecht kan ik (nog) niet aan. Er spelen daarvoor teveel andere issues die voor mij nu prioriteit hebben en ik vind het erg belangrijk om ook energie over te houden om te mogen genieten. 

Daarnaast komt er eens in de zoveel tijd altijd wel weer iets bovendrijven waar ik stiekempjes toch te extreem in ben doorgeslagen, dat de last van dit (zo vaak, zo veel, zo precies) moeten veel groter is geworden dan de lust en het plezier dat het me brengt. Deze zomer bijvoorbeeld nog het hoe-dan-ook elke dag moeten wandelen, tot aan het punt dat ik dus letterlijk bijna omviel, zie mijn eerdere blog ‘Balans’. De afgelopen jaren zijn ook dingen als genoeg water drinken, gezond eten en dagelijks ‘sporten’ (meermaals) doorgeslagen en heb ik met veel moeite en inspanning dit telkens weer enigszins getemd. Zo ook vorige maand nog het elke avond tijdens/na het koken grondig moeten poetsen van alles in mijn keuken. 

Gelukkig zijn dit de laatste tijd naast frustrerende momenten ook juist momenten van bewustwording geworden. Het doorslaan gebeurt namelijk niet zomaar. Het überhaupt hebben van zoveel moetjes en gedoetjes sowieso niet natuurlijk, maar dat is een wellicht verhaal voor andere keer. Negen van de tien keer speelt er namelijk onderliggend aan het doorslaan iets wat ik onbewust te veel wegstop en waar ik niet bij stil wil en durf te staan, letterlijk. Ik moet nog meer doen om deze bal onder water te houden en mijn gevoelens niet onder ogen te hoeven komen. Deze momenten schudden me dus wakker, helpen me de drempel over om wél meer naar binnen te kijken en werken als alarmpje om mijn gevoel en gedachten meer te gaan uiten. En door onder andere dagelijks te mediteren, het hebben van een soort journal, het mindful wandelen en het hebben van een aantal vaste praatbuddies gebeurt dit steeds ietsje minder vaak lijkt het. 

Maar mij compleet zien losgaan in plaats van doorslaan zal je jammergenoeg niet snel gaan zien, daarvoor zit er nou eenmaal teveel moet in mijn bloed. En dat is oké, dat mag er zijn en dat brengt me gelukkig ook zeker heel veel goeds.