Doorgaan naar hoofdcontent

Koningin van de schaamte


Nu deze blog een aantal weekjes online staat en wat meer mensen mijn berichten lezen, krijg ik vaker reacties als ‘wat knap dat je dit deelt’ en ‘wat dapper dat je zo open bent’. Allereerst voelt deze en alle andere oprechte liefdevolle waardering die ik krijg zo hartverwarmend en fijn. Ik probeer deze complimentjes dan ook zeker te ontvangen, echt binnen te laten komen en er even bewust bij stil te staan. Dit blijft een uitdaging met een lager zelfbeeld, maar ik merk dat ik ook hierin stapjes gemaakt heb afgelopen jaren. Het openbaar plaatsen van deze persoonlijke berichten voelt voor mij in eerste instantie helemaal niet als heel dapper of knap, het gaat juist heel gemakkelijk, maar wanneer ik even stilsta en de tijd durf te nemen om er met mijn ‘gouden’ liefvoorjezelf-bril naar te kijken, kan ik soms zeker zien dat het wél best dapper en knap is. Al helemaal als ik kijk waar ik op dit gebied vandaan kom. 

Ik weet dat veel mensen zich al snel schamen voor persoonlijke issues, problemen en struggles die niet alledaags zijn, die door de maatschappij niet als normaal gezien worden, die buiten de norm vallen en die je zwak, gek, raar, anders en minderwaardig doen lijken. Persoonlijke dingen die daardoor te vaak als een soort geheim ‘veilig’ weggestopt worden in een donker hoekje, die alles behalve de moeite waard en belangrijk genoeg gevonden worden om met anderen te delen en alleen al nare gevoelens als angst geven bij het idee om er wel meer open over te zijn, want ‘oh oh oh wat zal men wel niet denken’. 


Vroeger hoorde ook ik decennialang bij deze schaamtevolle wegstopclub, sterker nog, ik was echt de opperkoningin van de schaamte. Voor alles, maar dan ook echt alles waarin ik (in mijn beleving) ook maar een beetje anders was, dacht, deed, afweek of opviel schaamde ik me van binnen mega erg, tot aan de allerkleinste dingen, gevoelens en gedachten. Ik voelde dat ik niet was zoals de rest en zoals de zogenaamde norm, maar deed er alles aan om dat niet te veel te laten merken, bang voor wat er dan zou gebeuren. De betonnen muren rondom mijn echte ik werden steeds maar hoger en hoger en ik speelde tientallen toneelstukjes aangepast op allerlei situaties. Eigenlijk wist niemand 100% wie ik echt was, waar ik van hield, wat ik echt leuk en niet leuk vond en wat mijn meningen waren. Zelfs ikzelf op een gegeven moment niet meer...


Gelukkig weet, ervaar en voel ik nu dat open zijn, laten zien en horen wie ik ben, wat ik denk en voel, het leven zo ontzettend veel fijner, lichter en leuker maakt. Júist als je naast je highlights ook vaker je kwetsbare schaduwen deelt, je onzekerheden, je ‘rare’ struggles en gedoetjes, juist dan zorgt openheid voor een driedubbele winwin. Wegstoppen lijkt de gemakkelijkste en kortste weg, maar op langere termijn, onder aan de streep, is precies het tegenovergestelde juist het geval. En die weg is niet een beetje langer en moeilijker, maar extreem veel, geloof me. Ik ben nu dan ook zo ontzettend blij en dankbaar dat mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld na al die jaren van intensieve therapie eindelijk voldoende gegroeid is om deze winwins te mogen ervaren, want dat de niveaus van die twee ver onder het nulpunt lagen was natuurlijk de belangrijkste bron van al die schaamte voor mezelf. Alsnog heb ik een lange weg te gaan hoor, maar dat is helemaal prima want deze groei heeft me tot aan nu namelijk al zoveel moois en fijns gebracht. Ik ben me er bijvoorbeeld ook veel minder eenzaam door gaan voelen, want dat je in werkelijk niets alleen of de enige blijkt te zijn, daar ben ik ondertussen dubbel en dwars achtergekomen. Er zijn altijd meer mensen dan je denkt die jouw issues herkennen, ook zo denken/voelen/doen of met hetzelfde strugglen, maar dat besef je pas als er iemand is die als eerste de schaamtedam durft over te steken. Het ‘lotgenoten’contact aan die overkant is zo ontzettend fijn, vaak echt een verademing en voor mij zelfs onmisbaar geworden. Dus, mijn aanrader; durf diegene ook eens te zijn. Just give it a (little) try, het levert je zoveel meer op dan je denkt. Je bent namelijk helemaal oké, genoeg en de moeite waard precies zoals je bent, niet raar of anders, maar uniek. Vertrouw daarop, durf dat te geloven, te voelen, en je nare vermoeiende schaamtegevoelens verdwijnen als sneeuw voor de zon. Uiteraard véél gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat ervaar ik ook nog elke dag, maar probeer niet te vergeten dat elk stapje, elk overwinninkje en elk zonnestraaltje telt, op dit gebied dus zelfs driedubbel. 


Steek jij de brug ook mee over?




Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om