Nu deze blog een aantal weekjes online staat en wat meer mensen mijn berichten lezen, krijg ik vaker reacties als ‘wat knap dat je dit deelt’ en ‘wat dapper dat je zo open bent’. Allereerst voelt deze en alle andere oprechte liefdevolle waardering die ik krijg zo hartverwarmend en fijn. Ik probeer deze complimentjes dan ook zeker te ontvangen, echt binnen te laten komen en er even bewust bij stil te staan. Dit blijft een uitdaging met een lager zelfbeeld, maar ik merk dat ik ook hierin stapjes gemaakt heb afgelopen jaren. Het openbaar plaatsen van deze persoonlijke berichten voelt voor mij in eerste instantie helemaal niet als heel dapper of knap, het gaat juist heel gemakkelijk, maar wanneer ik even stilsta en de tijd durf te nemen om er met mijn ‘gouden’ liefvoorjezelf-bril naar te kijken, kan ik soms zeker zien dat het wél best dapper en knap is. Al helemaal als ik kijk waar ik op dit gebied vandaan kom.
Ik weet dat veel mensen zich al snel schamen voor persoonlijke issues, problemen en struggles die niet alledaags zijn, die door de maatschappij niet als normaal gezien worden, die buiten de norm vallen en die je zwak, gek, raar, anders en minderwaardig doen lijken. Persoonlijke dingen die daardoor te vaak als een soort geheim ‘veilig’ weggestopt worden in een donker hoekje, die alles behalve de moeite waard en belangrijk genoeg gevonden worden om met anderen te delen en alleen al nare gevoelens als angst geven bij het idee om er wel meer open over te zijn, want ‘oh oh oh wat zal men wel niet denken’.
Vroeger hoorde ook ik decennialang bij deze schaamtevolle wegstopclub, sterker nog, ik was echt de opperkoningin van de schaamte. Voor alles, maar dan ook echt alles waarin ik (in mijn beleving) ook maar een beetje anders was, dacht, deed, afweek of opviel schaamde ik me van binnen mega erg, tot aan de allerkleinste dingen, gevoelens en gedachten. Ik voelde dat ik niet was zoals de rest en zoals de zogenaamde norm, maar deed er alles aan om dat niet te veel te laten merken, bang voor wat er dan zou gebeuren. De betonnen muren rondom mijn echte ik werden steeds maar hoger en hoger en ik speelde tientallen toneelstukjes aangepast op allerlei situaties. Eigenlijk wist niemand 100% wie ik echt was, waar ik van hield, wat ik echt leuk en niet leuk vond en wat mijn meningen waren. Zelfs ikzelf op een gegeven moment niet meer...
Gelukkig weet, ervaar en voel ik nu dat open zijn, laten zien en horen wie ik ben, wat ik denk en voel, het leven zo ontzettend veel fijner, lichter en leuker maakt. Júist als je naast je highlights ook vaker je kwetsbare schaduwen deelt, je onzekerheden, je ‘rare’ struggles en gedoetjes, juist dan zorgt openheid voor een driedubbele winwin. Wegstoppen lijkt de gemakkelijkste en kortste weg, maar op langere termijn, onder aan de streep, is precies het tegenovergestelde juist het geval. En die weg is niet een beetje langer en moeilijker, maar extreem veel, geloof me. Ik ben nu dan ook zo ontzettend blij en dankbaar dat mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld na al die jaren van intensieve therapie eindelijk voldoende gegroeid is om deze winwins te mogen ervaren, want dat de niveaus van die twee ver onder het nulpunt lagen was natuurlijk de belangrijkste bron van al die schaamte voor mezelf. Alsnog heb ik een lange weg te gaan hoor, maar dat is helemaal prima want deze groei heeft me tot aan nu namelijk al zoveel moois en fijns gebracht. Ik ben me er bijvoorbeeld ook veel minder eenzaam door gaan voelen, want dat je in werkelijk niets alleen of de enige blijkt te zijn, daar ben ik ondertussen dubbel en dwars achtergekomen. Er zijn altijd meer mensen dan je denkt die jouw issues herkennen, ook zo denken/voelen/doen of met hetzelfde strugglen, maar dat besef je pas als er iemand is die als eerste de schaamtedam durft over te steken. Het ‘lotgenoten’contact aan die overkant is zo ontzettend fijn, vaak echt een verademing en voor mij zelfs onmisbaar geworden. Dus, mijn aanrader; durf diegene ook eens te zijn. Just give it a (little) try, het levert je zoveel meer op dan je denkt. Je bent namelijk helemaal oké, genoeg en de moeite waard precies zoals je bent, niet raar of anders, maar uniek. Vertrouw daarop, durf dat te geloven, te voelen, en je nare vermoeiende schaamtegevoelens verdwijnen als sneeuw voor de zon. Uiteraard véél gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat ervaar ik ook nog elke dag, maar probeer niet te vergeten dat elk stapje, elk overwinninkje en elk zonnestraaltje telt, op dit gebied dus zelfs driedubbel.
Steek jij de brug ook mee over?
Reacties
Een reactie posten