Lockdown o’clock

Al bijna een jaar zijn onze levens een soort van stilgezet, heel veel dingen die zo vanzelfsprekend waren en ons gelukkig maakten gaan niet meer, niet zoals we willen. We ervaren angst in allerlei vormen, van onze geplande dromen en wensen, groot en klein, vallen er veel in duigen. We missen intens onze vrijheid en het zèlf kunnen kiezen, mogen doen en laten met wie-wat-waar-wanneer we willen. Ook hunkeren we naar ons oude sociale leven, onze verenigingen/clubjes, evenementen, feestjes, gezelligheidjes en naar de verbondenheid van voorheen. Wanneer alles eindelijk weer eens ‘normaal’ wordt, kan niemand ons met zekerheid vertellen en dat maakt het er alles behalve gemakkelijker op. 

Maar, we doen vooral ook zó ons best om dit allemaal te accepteren, om er toch het beste van te maken, te omarmen wat nog wel kan en vooral niet op te geven, hoop te houden ookal vergt dat veel van ons, heel erg veel, gaat dit gepaard met ups en downs en soms overspoelende emotiegolven. Gelukkig brengt en leert het ons ook een heleboel. Piepkleine tot levensgrote inzichten, ervaringen, ontwikkelingen en persoonlijke kwaliteiten/interesses/talenten waar we ons anders misschien wel nooit (opnieuw) bewust van waren geworden. Die ons laten groeien, juist op nieuwe en andere gebieden, die ons laten inzien wie en wat echt waardevol is, zonder automatische piloot, die ons onszelf en elkaar beter leert kennen en begrijpen, zonder alle ruis en afleiding, die ons op nieuwe manieren liefdevol en respectvol met elkaar (ver)binden, zonder overvolle agenda en to do-lijstjes. Deze onbeschrijfelijk verschrikkelijke pittige lange tegenslagtijd maakt ons uiteindelijk zoveel sterker, brengt ons zoveel verder en  tegelijkertijd ook zoveel dichterbij, het laat ons zoveel breder groeien en geeft ons zoveel stevigere wortels. Nu proberen geduldig vertrouwen te blijven houden in de toekomst, zodat we dan hopelijk ook weer kunnen blóéien, uitbundig en mooi als nooit tevoren. 

Natuurlijk schrijf ik hier veel te algemeen en over één kam, daar ben ik me heel erg bewust van en ik weet dat er nog duizenden andere kanten en verhalen zijn, neem de ‘we’ dus zeker niet te letterlijk. Voor mijzelf verschilt het leven namelijk nauwelijks met een jaar geleden. Ik leef al jaren in een soort lockdown, inclusief avondklok, in een heel erg verkleinde sociale wereld, met veel onontkoombare nee’s en beperkingen. Voor mij kwam deze grote levensontwrichtende bom van afgelopen jaar dus eigenlijk al een aantal jaren eerder, een soort van dan. In ieder geval ook vrij ineens en zonder er zelf echt controle, invloed of keus in te hebben. De bovenstaande tekst heb ik dan ook vanuit mijn eigen perspectief geschreven, vanuit mijn levensbomsituatie destijds, eigenlijk is alleen het woordje ‘ik’ vervangen door ‘we’. Juist omdat ik me toen vaak erg alleen en eenzaam heb gevoeld, vond ik het fijn dit nu op deze we-manier te kunnen vertellen. Lees het als je wilt nog maar eens, nu met deze andere bril op, wellicht dat het voor jou op welke manier dan ook, ook helpend kan zijn en inzichten geeft.

De laatste maanden ben ik me steeds meer echt bewust geworden van deze overeenkomsten en ervaar(de) ik vooral steeds vaker herkenning om me heen, van gevoelens, gedachtes, besefmomenten en innerlijke ontwikkelingen. Ik kon nu wèl meepraten, sterker nog, soms zelfs anderen hierbij helpen. Ook andersom merkte ik dat veel mensen mijn leven en ervaringen nu veel beter begrijpen en dit leverde hele fijne gesprekken op. Natuurlijk zijn er ook mega veel verschillen en vind ook ik deze crisistijd meer dan verschrikkelijk, maar het gevoel van meer (h)erkenning, beter ‘passen’ in de flow van de huidige maatschappij, nu niet in mijn uppie in een schuitje zitten en door mijn ervaring van betekenis kunnen zijn voor anderen voelt zó fijn en waardevol. Eerst mocht dit positieve gevoel er niet zijn van mezelf, voelde dat als een soort verraad, maar steeds vaker besef en ervaar ik dat dit wel helemaal oké is, ook op andere vlakken en onderwerpen. Verschillende gevoelens, ‘brillen’, positieve en negatieve, over dezelfde situatie, gebeurtenis of persoon, kunnen en mogen naast elkaar (be)staan, ze verdienen beide evenveel ruimte en aandacht en mogen (respectvol) uitgesproken worden, wat je voelt is nooit fout of raar, en dat ik sowieso klaar ben met mijn schaamte (en verstoppen) kon je al lezen in mijn vorige bericht. :)

Ik hoop van harte dat jij, dat iedereen, ook fijne en positieve gevoelens, gelukjes en genietjes mag ervaren in deze periode, elke nare periode, dat gun ik met heel veel liefde echt iedereen. Ik hoop jij jezelf ook.

Liefs Laura