Doorgaan naar hoofdcontent

Beginnetjes maken


Goede voornemens voor het nieuwe jaar, eigenlijk heb ik die nog nooit echt gehad. Misschien omdat een nieuw schooljaar veel meer als een nieuw begin voelde dan 1 januari dat deed (nog steeds zo), of doordat ik me sowieso áltijd al voornam om alles heel veel beter te doen en daar allesbehalve een speciale datum voor nodig had. Sinds ik zes jaar geleden ziek werd en letterlijk jarenlang alles wat ik me ook maar voornam niet lukte, niet ging, niet haalbaar bleek, vind ik het daardoor vandaag de dag nog steeds heel moeilijk om me, zwart-op-wit of open uitgesproken, iets voor te nemen. Bang voor mislukking, bang voor mijn gevoelens en gedachten (van nu en toen), bang voor de ptss-gevolgen. Neem daar mijn altijd automatisch groot-groter-grootst én creatief-creatiever-creatiefst denkende hoofd bij, waardoor een klein idee of plannetje binnen no-time een mega project wordt. Doe daar nog wat flinke scheutjes extreme perfectionisme, dwanggevoeligheid en piekerstoornis bij en je hebt dé cocktail om vooral nergens aan te beginnen. Al helemaal niet met een beperkt lijf met een flink rugzakje. 

Als je me kent of hier volgt, weet je dat ik me hierdoor zeker niet altijd uit het veld laat slaan en ik de afgelopen jaren alsnog veel stapjes vooruit gemaakt heb, op allerlei vlakken, maar bijna nooit hing daar een echt langetermijndoel, -plan, -visie of -voornemen aan vast. Juist niet. Ik wil ook zeker op deze manier in het hier en nu blijven leven, erg belangrijk voor me geworden en voelt super goed, maar in 2021 wil deze balans wat meer gaan uitdagen. Ik wil proberen om langzaam weer wat verder vooruit te durven kijken en vooral ook daadwerkelijk te beginnen met uitvoeren, klein-kleiner-kleinste eerste stapjes te zetten en daar (in bepaalde mate) oké mee te zijn. Ookal zijn mijn ideeën en dromen veel en veel groter, mooier en beter, wil ik in plaats van me op deze hoge bergtoppen te richten, gaan proberen om me te focussen op de weggetjes onderaan deze bergen en daar eens ‘rustig’ rond te kijken. 

Dit jaar, 2021, neem ik me dus bij deze zwart-op-wit en open uitgesproken voor, om een paar kleine beginnetjes te maken en daar de tijd voor te nemen. Beginnetjes die ook mogen mislukken, tegenvallen, stoppen en die een heel jaar mogen blijven bij alleen de allerkleinste beginnetjes. En ondanks de vele struggles en vele energie dit vaak zal gaan kosten, hoop ik alsnog vertrouwen en balans in mezelf te kunnen houden dat ik, hoe het ook loopt, goed bezig ben. Dan wel niet onderweg naar de droomtoppen, maar wel onderweg naar een waardevoller en sterker gevoel voor én over mezelf. 2021; Met volle angst vooruit 2.0! :)

#goedevoornemens #beginnetjes #eerstestapjes #kleinkleinerkleinst #wélaandewegbeginnen #manifesteren #2021hereIcome #metvolleangstvooruit2.0




Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om