Doorgaan naar hoofdcontent

Wat een contrast


Zo extreem volgepland en drukbezet als mijn twee weken rondom de feestdagen waren, zo extreem leeg en rustig was mijn afgelopen week. Ter illustratie; ik heb in zes dagen maar één iemand een uurtje gezien en ben alleen mijn huisje uit geweest om (vanaf daar) te wandelen. Gelukkig voelde ik me niet zo eenzaam als het klinkt, integendeel, ik had dit juist zó nodig na die overweldigende iedereen-is-vrij-en-wil-afspreken-weken ervoor. Twee weken waarin ik me bijna elke dag voor iets heb moeten willen opladen, ookal waren dat allemaal leuke dingen waar ik ontzettend van genoten heb en duurden ze steeds maximaal twee uurtjes, bij mij hoort rondom elk activiteitje al een uitgebreide oplaad- (en bijkom)gebruiksaanwijziging. 
Deze week maximaal thuis cocoonen en dagenlang puur mijn eigen ding doen zónder die gebruiksaanwijzing was dus echt een verademing, zowel voor mijn lijf als voor mijn hoofd. Rust in de tent, pas op de plaats, take is slow & let it flow. Normaal probeer ik mijn week vooraf zo gevuld te krijgen dat ik elke 2-3 dagen iemand in real life zie of een activiteitje buiten huis heb, omdat ik ondertussen weet dat langer alleen zijn me alles behalve goed doet, me benauwd en verstikt. Dit geeft dus wel aan dat ik behoorlijk over mijn grens gegaan ben in de afgelopen  vakantieweken, want déze week gaf het me juist lucht en genot. Ik heb hier overigens met liefde vooraf heel bewust voor gekozen en heb dan ook zeker geen spijt van het over mijn grenzen gaan en alle bijbehorende klachten die ik daardoor gehad heb. Ondertussen weet ik dat het in dit soort vakantieperiodes nou eenmaal zo gaat: alles en iedereen komt tegelijk en er is zonder enige moeite een overvloed, overschot zelfs, aan sociale activiteitjes. Het blijft soms frustrerend dat ik in de vele normale weken voor maar een kwart hiervan al heel veel moeite moet doen, maar ik merk daarnaast ook dat ik dit terugkerende vakantiefenomeen steeds beter kan omarmen, ik het beste maak van dit grote contrast en vooral stilsta bij het voorrecht dat er heel veel lieve mensen zijn die in deze periodes aan mij (blijven) denken.💛



#wateencontrast #volgepland #leeggepland #fladderen #cocoonen #overprikkeld #onderprikkeld #uitbalans #nuweerinbalans #vakantiefenomeem #bevoorrecht #dankbaar #omarmen #genieten #cvs #me #hsp #solk #ptss #metvolleangstvooruit

Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om