Liefs Laura

En toen was april ineens alweer voorbij, wat ging dat snel zeg, vooral de tweede helft voelde aan alsof het maar een midweekje was, heb jij dat ook? Op een stroeve start na was deze lentemaand verder voor mij vooral erg fijn en goedgevuld met waardevolle sociale momenten, zelfs met twee mega speciale die je doorgaans maar zeer zelden mag meemaken in je leven. Deze twee geniettoppers spannen samen de aprilkroon, maar ook van de andere acht die ik hieronder beschrijf geniet ik nog steeds enorm na. Naast dat het zonnetje deze maand buiten heel vaak stralend en verwarmend scheen, was dit dus binnenin mij ook zeer zeker het geval, iets wat je bij het lezen van deze blogpost waarschijnlijk wel zult voelen.   Op bezoek bij tante Laura.  In de eerste druilerige week van april werd ik verwend met maar liefst twee bezoekjes van mijn neefje Lars, de ene keer samen met mijn zusje en de andere keer met mijn moeder. Zo mega leuk om zijn nieuwe ontwikkelingen op allerlei vlakken te zien en l...

Precies een jaar geleden kreeg ik het idee in mijn hoofd om een lintje aan te vragen voor mijn lieve papa. Nouja, het idee an sich had ik echt al veel langer, maar omdat het vele werk me altijd teveel afschrok ben ik er nooit eerder aan durven beginnen, tot vorige lente dus. De pittige periode die mijn vader destijds had waarin waardering en respect juist alles behalve zegevierde, gaf mij hèt benodigde duwtje in de rug om het gewoon te gaan proberen. Dat ikzelf in de tussentijd mijn perfectionisme wat meer heb leren loslaten, gemakkelijker om hulp durf te vragen en ‘niet lukken’ niet meer als falen zie, speelt ook vast en zeker mee, maar de hoofdreden was dus vooral dat ik mijn vader uit de schaduw wilde halen en in het prijzende en waarderende zonnetje wilde zetten, de plek waar hij thuishoort. En dat is gelukt hoor! In deze ode-aan-mijn-papa-blogpost lees je hoe dit ging. Toen ik vorig jaar rond Koningsdag ergens las dat als je bij de volgende lintjesregen iemand gehuldigd wil hebben...

Naar aanleiding van twee vragen die me afgelopen weekend tijdens gesprekken gesteld werden, borrelde er weer inspiratie en zin bij me op om deze ook schrijvend te beantwoorden voor deze rubriek. Ik geef daarbij eerst erg uitgebreid antwoord op de vraag hoe mijn dwangmatig handelen zich uit en of ik daar veel last van heb, en daarna beschrijf ik kort hoe het is om zoveel alleen thuis te zijn. En omdat dit wellicht twee wat zwaardere onderwerpen zijn, sluit ik dit tiende vragen(v)uurtje lekker luchtig af met tien random Pickwickvragen. Lees dus vooral verder mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn antwoorden, ervaringen, gedachtes en gevoelens rondom (één van) deze thema’s.     Hoe uit jouw dwangmatig handelen zich en heb je daar veel last van? Mijn dwangmatigheid zit niet specifiek op één gebied of in één soort handeling zoals je wellicht elders vaak hoort of ziet, maar verspreid over meerderen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een rode draad is doorheen mijn hele dagelijkse lev...

Schrijven uit de losse pols, in het moment en zonder stiekeme zelfopgelegde eisen/regels/ verwachtingen/enzovoort, dat is wat ik wil proberen in deze gloednieuwe dagboekdroedelrubriek. Je zult hierin dus niet per se uitgebreide schrijfsels vinden rondom een bepaald onderwerp, maar meer kleinere hart- en hersenspinsels die op dat moment in mij ronddwalen en een weg naar buiten zoeken. Een beetje zoals ik dit ook doe in mijn papieren dagboek, alleen dan in een lopend verhaaltje. Of dit leuk is om te lezen daar heb ik geen idee van, maar ik wil vooral onderzoeken of het voor mijzelf leuk en voldoenend is om dit af en toe te schrijven, de hele basis en het belangrijkste doel van mijn blog. Deze eerste keer droedel ik wat over mijn toegelaten neerwaartse spiraal van de afgelopen tijd - hopelijk meteen ook een goede manier om deze periode achter me te laten - en over de heerlijke afgelopen twee dagen waarin ik intens genoten heb van het langverwachte omdraaipunt.     De afgelopen dr...

De laatste tijd ervaar ik steeds vaker dat ik niet goed weet waarover ik een blog zal schrijven, mijn inspiratie lijkt wel een soort van op, en dat is iets wat me best wel onrustig maakt. Het is namelijk helemaal niet dat ik geen zin of geen behoefte heb om te schrijven, integendeel, ik voel deze schrijfkriebels momenteel misschien zelfs nog wel meer dan anders. Het is denk ik meer dat mijn onderwerpenemmer een beetje leeg raakt na bijna drie jaar online schrijven, ik heb ondertussen zo ongeveer alle ‘facetten’ van mijn leven wel de revue laten passeren en ik val niet graag in herhaling. Ik schrijf voornamelijk op gevoel, over wat me op dat moment bezighoud en waar ik iets over kwijt wil, maar ik wil dan wel graag iets nieuws brengen, dit kan een heel nieuw onderwerp zijn maar ook een nieuwe kijk, invalshoek, ontwikkeling of ervaring op een eerder beschreven onderwerp. Maar dan moeten die er wel zijn, en juist dat is de laatste tijd dus niet echt het geval.   Mijn leven, mijn gevoe...