Precies een jaar geleden kreeg ik het idee in mijn hoofd om een lintje aan te vragen voor mijn lieve papa. Nouja, het idee an sich had ik echt al veel langer, maar omdat het vele werk me altijd teveel afschrok ben ik er nooit eerder aan durven beginnen, tot vorige lente dus. De pittige periode die mijn vader destijds had waarin waardering en respect juist alles behalve zegevierde, gaf mij hèt benodigde duwtje in de rug om het gewoon te gaan proberen. Dat ikzelf in de tussentijd mijn perfectionisme wat meer heb leren loslaten, gemakkelijker om hulp durf te vragen en ‘niet lukken’ niet meer als falen zie, speelt ook vast en zeker mee, maar de hoofdreden was dus vooral dat ik mijn vader uit de schaduw wilde halen en in het prijzende en waarderende zonnetje wilde zetten, de plek waar hij thuishoort. En dat is gelukt hoor! In deze ode-aan-mijn-papa-blogpost lees je hoe dit ging.
Toen ik vorig jaar rond Koningsdag ergens las dat als je bij de volgende lintjesregen iemand gehuldigd wil hebben dit voor juli al zo goed als compleet ingediend moet zijn, ben ik na een dagje dubben direct aan de slag gegaan om deze deadline nog te gaan halen. Ik had toen nog geen enkel idee wat me precies te wachten stond (en of mijn vader überhaupt kans zou maken) maar met mijn hoge dosis motivatie ging ik er in ieder geval vol voor. Gelukkig kreeg ik vanaf moment één, vanaf de aanmelding, meteen al fijne ondersteuning vanuit de gemeente, iets wat erg welkom was bij de waslijst aan to do’s, protocollen en vele documenten die op me afkwamen. Maar toen ik dit alles eenmaal wat beter op een rijtje had was het eigenlijk heel goed te doen en vooral ook ontzettend leuk, mede doordat schrijven wekelijkse kost voor me is en regeldrang me in het bloed zit heb ik echt genoten van dit geheime project, los van of het zou lukken of niet. Ook de geweldige en letterlijk onmisbare hulp van een goede vriend van papa zorgde voor deze succeservaring, zonder hem had ik never nooit zoveel gedetailleerde informatie kunnen verzamelen, echt zo zo zo dankbaar voor dus. Toen ik alles eenmaal geregeld, gemaakt, ingevuld, geschreven, verzameld en opgestuurd had begon het lange wachten, met tussendoor af en toe nog een vraag naar extra informatie en handtekeningen die ik moest aanleveren, maar verder was het vooral een half jaar lang veel geduld hebben en duimen. Maar gelukkig niet voor niets, want eind januari kreeg ik het heugelijke telefoontje dat de aanvraag goedgekeurd was, jiehaa!!
Mijn vader krijgt voor voornamelijk een lintje voor zijn tientallen jaren onuitputtelijke inzet voor zijn voetbalvereniging Oirschot Vooruit, van (jeugd-)leider / trainer / coach inclusief professionele opleidingen, lid / voorzitter van diverse commissies, tot aan het opzetten en regelen van zo ongeveer ‘alle’ activiteiten die de club heeft. Wat hoogtepunten hiervan zijn de geweldige jeugdsurvivaldagen, de groots opgezette regionale KNVB-voetbaldagen en de tot in de puntjes verzorgde quizavonden. Ik kan me mijn vader dan ook niet anders herinneren dan dat hij vol passie en overgave veel tijd (lees: heeel veel tijd) spendeerde aan zíj́n club, letterlijk van ‘s morgensvroeg tot ‘s avondslaat. Als ik ál zijn voetbalverdiensten hier zou gaan opsommen zijn jullie morgen nog aan het lezen, dus dat ga ik zeker niet doen, maar geloof me maar dat het een bewonderenswaardige lijst is om mega trots op te zijn, dat ben ik in ieder geval wel. Ook heeft hij in de loop der jaren wat zijstapjes gemaakt naar zich inzetten voor de hockeyclub, scouting en fanfare, maar dit was uiteraard altijd naast Oirschot Vooruit, de plek waar overduidelijk zijn groenwitte hart ligt. En dan heb ik het nog niet over alle geweldige en (te) gekke dingen die hij als vader, opa, echtgenoot, familielid en vriend allemaal deed en doet, niet raar dus dat veel mensen zich altijd afvroegen/afvragen hoe hij dit toch allemaal voor elkaar krijgt naast een drukke fulltimebaan… Tsja, mijn vader is gewoon een ware koning!
Door dit hele project heb ik mijn vader zonder dat hij erbij was of ervan wist een heel stuk beter leren kennen, en alleen dat al maakte het zo ontzettend bijzonder en waardevol. Dat ik veel eigenschappen en karaktertrekken van hem geërfd heb wist ik natuurlijk al lang, daar kan niemand omheen haha, maar zoveel en soms zo specifiek dat was toch echt nog wel een eye-opener. Zo zetten we ons bijvoorbeeld het liefst in voor de jeugd van onze verenigingen en lukten het ons beide om diverse bestaande kleinere projecten of evenementen tot iets groots en zeer succesvols te maken, geheel met onze eigen creatieve en perfectionistische touch plus met het liefst alle touwtjes zelf in handen. En ook ik kreeg het (voor mijn ziekzijn) jarenlang voor elkaar om qua werkzaamheden vol passie dertig uur in een dag en acht dagen in een week te proppen. Stilzitten, niksen, rustig aan doen, relaxen en ‘chillen met die billen’ is van ons allebei absoluut geen talent of liefhebberij en dat zal het waarschijnlijk ook nooit gaan worden, ik denk in de kern zelfs door dezelfde onderliggende redenen, maar aan de andere kant is het de laatste paar jaar wel (eindelijk) langzaam in progress en dat is al behoorlijk wat voor ons. Ook het grote onverwoestbare hart wat je kunt hebben voor een vereniging, het gevoel dat het echt door je aderen stroomt en dat je ervan overtuigd bent niet zonder te kunnen is ontzettend herkenbaar en iets wat ik never nooit had willen missen.
En toen was het eindelijk vandaag, 26 april, de dag van de lintjesregen, van de verrassing en dat het allemaal geen geheim meer zou zijn, dit voelde behoorlijk spannend maar dat kwam gelukkig vooral omdat ik hééél erg benieuwd naar alles was. Het vooraf regelen van deze dag vond ik ook echt super leuk; zorgen voor een smoes, mensen uitnodigen, draaiboekje maken, fototaartjes ontwerpen, anekdotes verzamelen en inleveren bij de burgemeester, de boel een beetje versieren en dat soort dingen allemaal, love it. En gelukkig viel alles ook helemaal op zijn plek en was het echt een onvergetelijke genietochtend, eentje om te koesteren. Totaal verrast werd mijn vader door mijn zus en kleine neefje van zijn werk geplukt, in de auto gezet en eenmaal thuis stond er een hele delegatie familie, vrienden, wethouders en de (jeugd)burgemeester hem op te wachten; surprise! Helemaal stil heb je mijn vader niet snel dus dat hij dat nu wel was geeft wel aan hoe compleet overdonderd hij zich voelde. Na een mooie persoonlijke toespraak van de burgemeester kon de koninklijke onderscheiding opgespeld worden en was het tijd voor oranje tompoucen en taart. Mijn vader kreeg toen zelf ook alweer wat meer praatjes en gaf spontaan nog een oprechte toespraak vanuit zijn (groenwitte) hart. Ondertussen ben ik weer thuis en bruis ik ondanks mijn leeggezogen batterij nog helemaal na van geluk, trots en dankbaarheid (en met niet-te-stoppen schrijfkriebels voor deze blogpost zoals je merkt). In Spoordonk is het feestje de komende twee dagen nog volop gaande denk ik zo, en dat is dan ook meer dan verdiend. Drie hoeraatjes voor de koning; hoera hoera hoera!
Voor jou morgen een hele fijne Koningsdag gewenst met hopelijk (een aantal van) je eigen koningen gezellig om je heen. Enne, mocht je ook iemand willen aandragen voor een lintje, laat deze blogpost dan wellicht je startsein zijn om eraan te beginnen, het is echt alle moeite meer dan waard!
Liefs Laura
Ps. Zie hieronder tot slot nog een kleine foto-impressie van vanochtend.
Reacties
Een reactie posten