De laatste tijd ervaar ik steeds vaker dat ik niet goed weet waarover ik een blog zal schrijven, mijn inspiratie lijkt wel een soort van op, en dat is iets wat me best wel onrustig maakt. Het is namelijk helemaal niet dat ik geen zin of geen behoefte heb om te schrijven, integendeel, ik voel deze schrijfkriebels momenteel misschien zelfs nog wel meer dan anders. Het is denk ik meer dat mijn onderwerpenemmer een beetje leeg raakt na bijna drie jaar online schrijven, ik heb ondertussen zo ongeveer alle ‘facetten’ van mijn leven wel de revue laten passeren en ik val niet graag in herhaling. Ik schrijf voornamelijk op gevoel, over wat me op dat moment bezighoud en waar ik iets over kwijt wil, maar ik wil dan wel graag iets nieuws brengen, dit kan een heel nieuw onderwerp zijn maar ook een nieuwe kijk, invalshoek, ontwikkeling of ervaring op een eerder beschreven onderwerp. Maar dan moeten die er wel zijn, en juist dat is de laatste tijd dus niet echt het geval.
Mijn leven, mijn gevoelens, gedachten en ervaringen zijn ten opzichte van zeg anderhalf jaar geleden niet veel veranderd. Ik zet (binnen al deze gebieden) wel stapjes, zowel vooruit, achteruit als opzij, maar deze vallen eigenlijk allemaal een soort van binnen hetzelfde kader. Mijn struikelblokken, issues, struggles en moeilijkheden blijven onder aan de streep op ongeveer dezelfde soort manier met dezelfde redenen terugkeren, evenals dat de dingen die me hierbij helpen, me gelukkig maken en ik waardevol vind niet veel veranderen. Ondertussen heb ik dit aardig geaccepteerd, ik ben wie ik ben en ik heb nou eenmaal de diagnoses, grenzen, eigenaardigheden én talenten die ik heb en mijn ‘plafond’ is de laatste tijd gewoonweg niet zo rekbaar meer; het is zoals het is. Ik roei (met mijn volgeladen en ‘krakkemikkige’ bootje) elke dag met de riemen die ik heb naar de plekken waar ik op dat moment kan komen, en dat dat niet ver is, tsja, daar heb ik ondertussen mee leren leven. Dat is denk ik ook meteen één van de redenen dat de onderwerpenemmer voor mijn blog behoorlijk leeg is, want hoe ik met bijvoorbeeld mijn angst(stoorniss)en, somatisch symptoomstoornis, chronische vermoeidheid, hoogsensitiviteit, rouw- + acceptatiegevoelens, prikkelverwerkingsstoornis, eetgedrag en dwang omga heb ik allemaal al meermaals beschreven, en dit verandert onder aan de streep dus nauwelijks of in ieder geval te langzaam om daarover binnen een jaar iets heel nieuws te kunnen vertellen. En creativiteit zeilt natuurlijk wel grotendeels op nieuwe dingen, nieuwe invalshoeken en nieuwe ontdekkingen, juist dat maakt zo’n schrijfprocesje zo leuk en boeiend voor mij. Dit ‘nieuwige’ vinden in mijn blogs en in mijn hersenspinsels is iets wat me altijd goed en zonder veel moeite lukte, ookal schreef ik in principe grotendeels over dezelfde thema’s en onderwerpen, ik vond vanzelf altijd wel een andere zij-ingang. Tot nu. Tot de laatste tijd.
Is dit dan zo erg? Nee, in principe niet, ik baal nu ook niet zozeer van het begrensde kader waarbinnen ik moet leven en dat ik op veel gebieden mijn plafond bereikt lijk te hebben, maar veel meer van het feit dat ik heel graag (iets nieuws) wil schrijven, me creatief wil uiten op die manier, en ik hier momenteel bar weinig inspiratie en goedvoelende ideeën voor heb. Natuurlijk heb ik mijn vaste rubrieken waar ik altijd op terug kan vallen en waar ik ook heel veel plezier uit haal, maar de echte voldoening haal ik uit schrijven over iets wat er op dat moment in mij speelt, borrelt, suddert en waar vaak niet snel openlijk over gepraat wordt, deze vrije en persoonlijke binnenwereld-posts zonder kaders zijn echt mijn lievelings (mits ze goed uit de verf komen in ieder geval). En dat er op dat vlak dus weinig nieuws onder de zon is en voorlopig lijkt te komen maakt me erg onrustig, waarover zal ik dan schrijven? Hoe stil ik mijn schrijfhonger dan? Om te beginnen besloot ik in ieder geval wat over deze lege-emmer-struggle an sich te schijven zoals je ziet, want dat is nou eenmaal wat er momenteel speelt en wellicht helpt het me zelfs.
Aan de ene kant denk ik misschien moet ik even een tijdje helemaal niet schrijven / bloggen, alles ‘gewoon’ even laten rusten, maar aan de andere kant wil ik dat juist helemaal niet en voelt dat heel onnatuurlijk, creatief schrijven brengt me namelijk zo ontzettend veel waardevols. Maar wat dan? Zal ik proberen om (ook) over heel andere en algemenere dingen te schrijven? Of is meer buiten mijn blog schrijven (tijdelijk) een goed idee? Of het even alleen bij mijn vaste rubrieken houden en dat proberen goed genoeg / oké te vinden? Of mijn blog ook als een af-en-toe-dagboek gaan gebruiken? Of…? Ik weet het even niet. Niets voelt nu als ‘jaaa, dát ga ik doen’, maar misschien ligt dat - en wellicht zelfs dit allemaal - ook aan het feit dat ik de laatste weken helemaal niet lekker in mijn vel zit, veel mentale en lichamelijke struggles heb en voornamelijk in standje ‘overleven’ verkeer. Ik word er hoe dan ook behoorlijk gek, onrustig, gefrustreerd en verdrietig van, that’s for sure, dus mocht jij toevallig een goed idee of wijze woorden hebben voor deze kwellende kwestie, laat het me zeker even weten. :)
En af en toe zal er ook zeker wél weer een onderwerp of idee opborrelen hoor, dat weet ik gelukkig ook, bijvoorbeeld door een gebeurtenis of nieuwe ontwikkeling (net zoals bijvoorbeeld toen tijdens mijn dagbestedingszoektocht), maar ik ben gewoon gewend aan en verwend met altijd een emmer vol met schrijfkeuzes en inspiratie hebben, dat is het. Dat dit nu anders is moet ik duidelijk nog gaan accepteren in plaats er tegen vechten of er van weg vluchten, en daar is deze blogpost in ieder geval sowieso een goede eerste stap voor.
Hopelijk tot bij mijn volgende blogposts, want die komen er hoe dan ook sowieso, dat is één ding wat wel zeker is.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten