Schrijven uit de losse pols, in het moment en zonder stiekeme zelfopgelegde eisen/regels/ verwachtingen/enzovoort, dat is wat ik wil proberen in deze gloednieuwe dagboekdroedelrubriek. Je zult hierin dus niet per se uitgebreide schrijfsels vinden rondom een bepaald onderwerp, maar meer kleinere hart- en hersenspinsels die op dat moment in mij ronddwalen en een weg naar buiten zoeken. Een beetje zoals ik dit ook doe in mijn papieren dagboek, alleen dan in een lopend verhaaltje. Of dit leuk is om te lezen daar heb ik geen idee van, maar ik wil vooral onderzoeken of het voor mijzelf leuk en voldoenend is om dit af en toe te schrijven, de hele basis en het belangrijkste doel van mijn blog. Deze eerste keer droedel ik wat over mijn toegelaten neerwaartse spiraal van de afgelopen tijd - hopelijk meteen ook een goede manier om deze periode achter me te laten - en over de heerlijke afgelopen twee dagen waarin ik intens genoten heb van het langverwachte omdraaipunt.
De afgelopen drie weken zat ik zowel lichamelijk, mentaal als emotioneel niet zo lekker in mijn vel, helemaal niet lekker zelfs, ik voelde me intens moe, vlak, zwaar, leeg, waardeloos en vooral blehhh. Echt alles kostte me zo ontzettend veel moeite, nog drie keer zoveel dan dat het me normaal al doet. Op één ding na trouwens bedenk ik me nu; koken, mijn ultieme vergeet- en geniethoogtepunt van bijna alle dagen afgelopen tijd, gelukkig dus maar dat dat iets was wat elk dag automatisch weer terugkwam. Maar verder was ik mezelf, mijn lijf en mijn leven door alle zwarigheid en narigheid bovenal helemaal beu, naast nul puf had ik ook helemaal geen zin en motivatie om as usual heel hard mijn best te doen om mijn hoofd (net aan) boven water te houden, om acties te ondernemen waarvan ik weet dat ze helpend zijn, om te vechten. En dus ‘koos’ ik voor vluchten, voor mijn kop in het zand, voor de brui eraan geven en waren de stik-er-maar-even-in-feelings all over the place. Ik liet de spiraal naar beneden een keertje wel toe en haar gang gaan, want waarom, waarom kan iets nou niet een keertje (meer) vanzelf gaan? Waarom kost alles zoveel moeite? Waarom kan ik sommige alledaagse touwtjes niet los(ser)laten zonder dat ik ze meteen kwijtraak en weer van vooraf aan moet beginnen? Waarom moet veel zo vaak vanuit mij komen en komt het niet vaker naar me toe? Waarom moet ik altijd rekening houden met mijn rugzak en giga gebruiksaanwijzing? Een totaal niet helpende mood uiteraard, I know, maar omdat ik dit eens in de zoveel tijd (zeg twee/drie keer per jaar) terugkerend heb, denk ik dat het erbij hoort wanneer je altijd zo mega hard je best moet doen en alle zeilen bij moet zetten om positief en dankbaar te blijven, om te overleven. Dat is gewoon hoe het werkt, de boog kan nou eenmaal niet altijd gespannen zijn, bij niemand niet, that’s life. Daarom probeer ik nu het eindelijk weer beter gaat niet te streng voor mezelf te zijn dat ik die neerwaartse spiraal haar gang hebben laten gaan en heb laten winnen, heel moeilijk, maar elke keer gaat het wel ietsje beter, dat zie ik ook. Als je mij een beetje kent weet je dat heel hard mijn best doen, positief blijven en doorgaan in principe mijn tweede natuur is, een geërfde eigenschap waar ik heel vaak de vruchten van kon en kan plukken, maar ook eentje die het me onder andere qua zelfcompassie en energiegebruik dus heel moeilijk kan maken. Gelukkig, heel erg gelukkig, voel ik deze week ook het zonnetje ín mij weer schijnen en kan ik weer meer ondernemen en daar oprecht van genieten. Wat een hemelse opluchting is dat zeg, en ookal zal het jammergenoeg nog best een tijdje duren voordat ik de spiraal daadwerkelijk weer helemaal teruggedraaid heb (zeker die van angst en vertrouwen), het begin is gemaakt, ik ben er weer.
Iets positiefs wat deze pittige sleep-jezelf-de-dag-door-weken me naast extra creatief en uitgebreid koken ook gebracht heeft, is dat overdag in een boek lezen me weer lukt, jeuj! Dit klinkt misschien raar, maar de rust en onafgeleide aandacht om ontspannen een boek te lezen had ik al jarenlang alleen maar in bed voordat ik ging slapen, terwijl ik een behoorlijke boekenwurm ben. Dat dit me nu dus overdag eindelijk ook weer lijkt te lukken maakt me dus echt super blij, ookal was (is?) de reden dat ik zo even kon wegvluchten van mezelf, het lukt me in ieder geval weer. Ik kom nu daardoor zoveel sneller, beter en dieper in een verhaal of personage, word veel meer in één flow meegezogen en heb een boek sneller uit (dus kan er meer lezen), heerlijk. Ik hou van taal, van mooie zinnen en verhalen, ze laten me onder andere (alsnog) de wereld met al haar verschillende culturen en mensen overreizen, verbreden mijn horizon, leren me mega veel en laten me dus even ontsnappen aan de realiteit, love it love it. Dus ondanks dat ik mezelf compleet kwijt was afgelopen weken, heb ik dit stukje van mezelf toen juist weer wél (terug)gevonden, geluk bij een ongeluk. Laat de balkon-of-park-boeklees-sessies maar komen! :)
Wat momenteel de boventoon voert en onbeschrijflijk fijn en waardevol voelt is dat ik de afgelopen twee dagen weer ontspannen buiten ben geweest en oprecht tot in elke vezel heb kunnen genieten van het mooie weer, want ook dat is iets wat er de afgelopen tijd nauwelijks ingezeten heeft. Maandag was ik met een vriendin ein-de-lijk weer in de bossen, hier was ik bijna drie weken niet geweest en ik miste het enorm, ik bloeide dan ook letterlijk in rap tempo op toen ik er weer rondliep en ik denk zelfs dat dit hét omdraaipunt/moment van mijn neerwaartse spiraal was. We hebben steeds kleine stukjes gewandeld, veel gekletst en gepraat waardoor ik ook echt mijn hart heb kunnen luchten en op elk zonnig bankje of boomstam gezeten die we onderweg tegenkwamen. Ik bruiste daarna enorm van de positieve en hoopvolle innerlijke energie en voelde me eindelijk weer oprecht vrolijk, licht en mezelf, het maakte me zelfs emotioneel, ik had deze mood zooo gemist. En een lekker lang telefoongesprek met mijn beste vriendin maakte deze ‘walking-on-sunshine’-dag helemaal compleet. Ook gisteren ben ik weer eventjes buiten geweest en alleen het feit al dat dit meteen de dag erna überhaupt alweer ging voelde als een mega stap en overwinning. In mijn achtertuinpark heb ik heerlijk vrolijk en ontspannen ‘paashaasje’ gespeeld met mijn neefje en liep ik ook de hele verdere dag weer op wolkjes. Nu nog steeds trouwens, ookal is vandaag wederom iets ondernemen natuurlijk geen optie, ik heb nog meer dan genoeg wolkjes op voorraad om lekker op te kunnen nagenieten. Hopelijk mag deze mood, deze status, dit gevoel en deze Laura lekker lang blijven, op deze manier weer terug naar boven klimmen is namelijk een feestje!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten