Vragen(v)uurtje 9.0; reacties op mijn dieptepuntfoto, verloren vrienden en omschakelen naar de lente

In deze ‘fladder’rubriek, in mijn vragen(v)uurtjes, beantwoord ik de meest uiteenlopende vragen die ik krijg van bekenden en onbekenden; van jullie. Deze kunnen echt over alle onderwerpen gaan en ook alle soorten vragen komen voorbij; van persoonlijke vragen, informatieve vragen, grappige vragen, confronterende vragen, zweverige vragen, unieke vragen, vaakgestelde vragen tot durf-te-vragen-vragen en ga zo maar door. Maar zoiets als Pickwick-, vriendenboek-, je-moet-kiezen- of spelletjesvragen komen ook regelmatig voorbij, het is maar net waar ik op dat moment zin in heb en welke vragensmaakjes dat uurtje passen bij mijn schrijftrek. Voor dit negende vragen(v)uurtje had ik weer een vragensticker op Instagram geplaatst en heb ik alle elf ingestuurde vragen met veel plezier beantwoord, sommigen kort maar krachtig en anderen wat langer. Lees je mee? 

Heb je veel reacties gehad op je dappere dieptepuntfoto? Hoe lang duren je dieptepunten meestal en wat doe je dan?

In mijn vorige blogpost schreef ik over de vele foto’s die ik tegenwoordig graag deel van mezelf en dat dit gelukkig niet meer gepaard gaat met overheersend veel onzekerheid. Wel zijn dit eigenlijk altijd foto’s van hoogtepunten, van leuke momenten op goede dagen, en dat voelt (ookal is het niet meer dan logisch en menselijk) soms een beetje dubbel. Zo gemakkelijk en fijn ik het vind om open over mijn struggles, emoties en dieptepunten te schrijven, zo moeilijk vind ik het dit ook in ‘beeld’ aan anderen te laten zien. En om in dat proces verdere stapjes te maken, besloot ik om hier op mijn blog ook eens een dieptepuntfoto te delen. Ik kreeg hier niet per se meer of andere reacties op dan ik gewend ben, allemaal heel complimenterend,  supportive en fijn, al gaven sommige mensen ook aan dat ze ervan schrokken en de foto hen raakten, meer dan al mijn (eerdere) woorden bij elkaar. Wel is de blogpost echt een heel stuk meer gelezen / aangeklikt dan gemiddeld, iets waar ik ondanks de kwetsbare inhoud gelukkig helemaal oké mee ben en wat duidelijk laat zien dat ik hierin inderdaad zelfbeeldstapjes gemaakt heb. Ook kreeg ik een aantal vragen over de dieptepunten zelf, hoe lang deze doorgaans duren, hoe vaak ik ze heb, wat ik dan doe / voel / kan / denk en hoe ik er weer uitkom. Hier zou ik een blogpost ansich mee kunnen vullen, maar kortgezegd duurt een dieptepunt (een blehh-periode waarin mijn lijf hapert en mijn hoofd overloopt) doorgaans ongeveer één tot drie dagen. Er zijn zeker uitzonderingen van een volle week, maar meestal gaat het na een paar dagen weer een stuk beter. Tijdens deze daldagen heb ik vooral veel rust, acceptatie, vertrouwen, waardevolle afleiding en zelfcompassie nodig, iets wat ik mezelf dan ook zeker probeer te geven maar wat lang niet altijd lukt. Vaak voelt het gewoon als uitzitten en wil ik het daarna vooral heel snel weer vergeten. Wat wel altijd lukt én helpt is alsnog elke dag mijn kleine genietjes en gelukjes opschrijven in mijn journal, uitgebreid voor mezelf koken en langere rust- en meditatiemomenten hebben. Af en toe lukt het me ook om middenin die dagen een vriendin te bellen om mijn hart te luchten en om oprecht vertrouwen te hebben in een betere morgen, of overmorgen, of volgende week, maar in ieder geval te vertrouwen dat een dieptepunt nooit lang op het allerdiepste punt blijft; this too shall pass.

Heb je veel vrienden verloren door je ziekzijn?

Nee, eigenlijk geeneen, en daar ben ik zo zo zooo dankbaar voor, want dat het ook anders kan weet ik maar al te goed van lotgenoten. Wel had destijds de één wat meer meer moeite met de juiste vorm van contact vinden dan de ander - alle begrip daarvoor - maar uiteindelijk is eigenlijk iedereen in mijn leven gebleven. Voor mijn ziekzijn had ik een mega druk sociaal leven waarin vooral mijn (muziek)vrienden een hele grote rol speelden, ik zag hen meestal elke week meerdere keren, was altijd overal bij en trok vaak de kar bij uitjes en weekendjes weg. Dat is nu natuurlijk heel anders, ik mis veel meer dan ik (in reallife) met hen of andere vrienden meemaak, maar mede doordat mijn oprechte betrokkenheid nooit is weggeweest voelt het ergens ook nog gewoon hetzelfde en geniet ik intens van de momenten waarop ik wel bij ze ben. Ook ben ik meer één op één af gaan spreken, door middel van wandeldates bijvoorbeeld, wat veel banden zeker heeft doen versterken en behouden. Ook de vriendschappen met mijn ‘losse’ beste vriendinnen zijn uiteindelijk veel sterker en dieper geworden, in het begin vond ik (vonden we) het flink zoeken maar nu zijn ze echt de belangrijkste personen in mijn leven, nog meer dan daarvoor besef ik me hoe ontzettend waardevol en onmisbaar ze voor me zijn, ieder op haar geheel eigen manier. Ook andere losse vrienden die ik opgedaan heb vanuit bijvoorbeeld mijn studies, werk of orkesten zie ik meestal nog gewoon een aantal keer per jaar, velen zijn namelijk zo lief om zo nu en dan eens naar mij toe te komen voor een kop thee of een wandeling, en anders is het wel uren (video)bellen of appen. Mega rijk voel ik me dan ook met ál deze geweldige mensen in mijn leven, waarbij ik ook juist de (lotgenoot)vrienden die ik tíj́dens mijn ziekzijn heb leren kennen niet mag vergeten, want zij maken mijn kleurrijke vriendschappenregenboog echt helemaal compleet. 

Geniet je ook zo van dit lenteweer?

Zeker weten, héééérlijk, de zon op je snoet maakt al meteen zoveel goed. Wandelen met dit weer voelt dan ook echt als een cadeautje, lekker zonder jas, de vele vogeltjes uit volle borst horen fluiten en het voelen van de lentevibes die overal in de lucht hangen. Ik kan niet wachten tot alles ook weer zo mooi groen wordt en uitbundig begint te bloeien, want er gaat niets boven een zonnige wandeling in een heldergroen bos. Ook is het super fijn dat buitenzitten of gewoon buitenzijn ook weer relaxed kan, wanneer je tenminste het juiste plekje weet te vinden, zo is het op mijn balkon helaas echt nog te fris omdat de zon daar alleen ‘s ochtendsvroeg heel even te zien is. In de zomer ideaal, maar in de lente baal ik daar regelmatig van. De drempel om beneden alleen in ‘mijn’ park te gaan zitten is namelijk meestal best wel hoog, dit doe ik niet zomaar spontaan even, het is echt een activiteit(je) waar ik voldoende energie en de juiste mood voor nodig heb. Compleet anders dan mijn eigen vertrouwde, energieneutrale en prikkelvrije balkon gebruiken dus, klinkt misschien heel raar omdat er hemelsbreed tussen mijn balkonbankje en het bankje in het park misschien tien meter zit, I know, maar zo werkt het (helaas) wel voor mij. Wat wel maakt dat wanneer dit me dan af en toe wel (ontspannen en zo goed als drempelvrij) lukt, dit mega genieten geblazen en hét geluksmomentje van de dag is. Dat is voor mij wel echt het dubbele aan dit prachtige weer, alles roept en lonkt heel hard om naar buiten te gaan, wat geweldig is en wat ik bijna iedereen dan ook lekker vaak zie doen, maar wat er als optelsom voor mij ook voor zorgt dat ik weer even extra hard met mijn neus op de (lente)feiten wordt gedrukt. Alles is mij wíl ook elke dag meermaals buiten zijn en huppelen in het zonnetje, maar dit ook kúnnen is dus een heel ander verhaal. Elk jaar weer, elke lente weer, is dit altijd even bewust omschakelen en her-accepteren merk ik, wat overigens gelukkig steeds beter en sneller lukt, want onder aan de streep love, geniet en ‘smul’ ik vooral van dit zonnige lenteweer. Always look on the bright (and sunny) side of life, tuuduu tuuduu, tudutudutudu.

Kort maar krachtig

•Wat was het allerlekkerste wat je afgelopen week gegeten hebt? 

De eerste vers-van-het-land asperges van de beste aspergeboer in de regio, hmmm!

•Zijn er nog vorderingen in je plan voor het samenbrengen van lotgenoten?

Niet echt, ik loop (kortgezegd) een beetje vast qua praktische mogelijkheden op diverse vlakken en door onder andere alle narigheid in de wereld en aan mijn lijf momenteel, merk ik dat ik hier nu even geen ruimte en genoeg energie voor heb. 

•Wat is je lengte en je gewicht?

Ik ben 1.68m en weeg ongeveer 56kg. 

•Heb je nog een leuk uitje op de planning staan?

Tante Laura hoopt zondag een uurtje naar het duo-verjaardagsfeest van Irene en Madeleine (de dochtertjes van mijn beste vriendin) te kunnen in Eindhoven. 

•Welke drie dingen maakte je blij vandaag (of gisteren)?

Een vertederend filmpje van mijn neefje Lars, een prachtig fluitconcert van een merel op mijn balkon en een (hopelijk) leuk koopje op Vinted. Ohh en dat afgelopen weekend de Mol België eindelijk weer is begonnen, jeuj!

•Waar zijn je mooie krullen gebleven?

Geeeen idee, en daar baal ik zo enorm van, het voelt echt alsof ik een stukje identiteit mis en ik mezelf niet helemaal ben. Overdreven misschien, maar waar. Ik heb al van alles geprobeerd om ze op te laten leven en terug te krijgen maar zonder ook maar een beetje landurig succes, soms heb ik zelfs alleen maar een beetje slag. Ik hoop dan ook heel erg dat het één of andere fase is en ze heel snel (+ extra krullerig) gewoon weer terug komen, want eraan wennen lukt me voor geen meter. Duim je mee?

Zo, dit was mijn negende vragen(v)uurtje dan alweer, ik doof het vlammetje voor nu maar mocht je alvast een vraag hebben voor als ik het weer aansteek, laat het me dan zeker weten, leuk! Bedankt voor je leesbezoekje (en/of vraag) en nog hele fijne zonnige lentedagen gewenst, geniet ervan zolang het nog kan.

Liefs Laura