Klein maar fijn?

In mijn hoofd zitten letterlijk altijd nieuwe creatieve ideeën, op allerlei vlakken en voor allerlei problemen, daar hoef ik niets voor te doen en gaat geheel vanzelf, echt al zo lang ik me kan herinneren. Het begon onder andere met eigen toneelstukjes verzinnen en regelen, en groeide door tot allerlei grote organisatie-, muziek- en onderwijsprojecten. Een eigenschap (talent?) die me dus ontzettend mooie dingen, mijlpalen en ervaringen gebracht heeft, maar die me sinds mijn ziekzijn ook behoorlijk vaak in de weg zit. Mijn creatieve en organiserende brein denkt (en droomt) namelijk automatisch nogal groots, veelomvattend en erg gedetailleerd. Heel mooi en waardevol, dat besef ik me heel goed, maar ook mènus moeilijk omdat hierdoor veel onhaalbaar is en ik (voor mijn gevoel) nu steeds voor een veel minder goede, leuke en betekenisvolle versie moet kiezen of het zelfs helemaal maar laat gaan. Zo ben ik nu met mezelf in gevecht rondom het idee om zelf een vorm van lotgenotencontact op te zetten, iets waar ik in deze blogpost meer over vertel. Ook blik ik in dit schrijfsel trots terug op successtory’s uit de tijd waarin mijn creatieve en organiserende energie onuitputtelijk leek en ik bijvoorbeeld een stijlvolle blootkalender, compleet eigen leermethodes voor ontluikende geletterdheid, meetkunde en muziekonderwijs en succesvolle wervingsprojecten creëerde. Lees dus vooral verder mocht je nieuwsgierig hiernaar zijn of wanneer je een kijkje in mijn struggelende creatieve hoofd wil nemen.  

Laat ik eerst even voorop stellen dat ik heel dankbaar ben dat ik op het gebied van creatief denken en dromen de afgelopen zeven jaar vrijwel niets in heb hoeven leveren. Dit ‘werkt’, al is het met vlagen, gelukkig nog net zo goed als toen, maar dus óók nog net zo groots en net zo grenzeloos, en daar zit de struggle. Waar ik me vroeger helemaal onderdompelde in mijn ideeën en er elk vrij uurtje met liefde in stopte, is dat nu bij lange na niet mogelijk. Ik houd in een gemiddelde week mijn hoofd vaak al maar net boven water met het managen van alle basisdingen in het leven, dus de tijd, energie en ruimte die er overblijft voor extra dingen is zeer nihil. Gelukkig weet ik na al die jaren ondertussen wel dat groot, veel en perfect niet gelijkstaat aan de mate van succes, geluk en betekenis; dat klein ook fijn kan zijn. Naast dit beseffen ervaar en voel ik dit nu op veel gebieden ook zeker zo (zie bijvoorbeeld mijn rubriek genietjes van de maand) maar mijn creatieve-plannetjes-makende-probleem-oplossende-brein doet hier niet aan mee, is te eigenwijs en overheersend en wil no way wijken van standje groot-groter-grootst. Mijn verstandige-energie-managende-brein moet dus heel hard werken, battelen, om er telkens iets daadwerkelijk haalbaars uit te laten rollen waar beide partijen tevreden mee zijn. Nou ik kan je vertellen, negen van de tien keer lukt dat niet en moet ik het idee (grotendeels) laten gaan. Gelukkig ben ik ondertussen aardig ver in mijn acceptatieproces en kan ik hier steeds beter en sneller mee omgaan, maar fijn voelt het op dat moment natuurlijk niet, want diep van binnen wil ik natuurlijk ontzettend graag mijn ideeën en dromen ‘gewoon’ voor de volle 100% na kunnen jagen. 

Eén van mijn laatste ideeën waar je hier op mijn blog misschien al eerder iets over gelezen hebt, is het opzetten en organiseren van waardevol lotgenotencontact, een ‘plek’ creëren waar jongere mensen met een chronische aandoening of beperking die niet het leven kunnen leiden dat ze willen of wensen, verbinding en herkenning kunnen vinden. Wat ik dan automatisch meteen tot in de details voor me zie is een hele grote landelijke stichting of organisatie met allerlei facetten; van gezellige bijeenkomsten, passende activiteiten, maatjes koppelen, thema’dagen’, een website met informatie en bijvoorbeeld een forum, bezoekjes aan schoolklassen (op elk niveau) ter voorlichting, een boek waarin vele persoonlijke verhalen gebundeld zijn, een bijbehorende podcast en zo kan ik zonder overdrijven echt nog uren doorgaan en -dromen. Dit is natuurlijk never nooit realiseerbaar voor mij en zelfs met een heel fulltime team zou het nog mega moeilijk zijn, daarom is het best logisch dat ‘laat maar’ hierbij nu nogal op de loer ligt en eigenlijk alles in mij dit roept. Nouja, bijna alles, want er is ook iets in mij wat dit idee te waardevol vind om helemaal te laten gaan en wat fluistert ‘doe wat wél lukt’, ‘beter iets dan niets’ en ‘klein is ook fijn’. Daarom heb ik besloten om het pas te laten gaan wanneer ik in ieder geval iets van dit droomidee geprobeerd heb, ookal is het maar 1% van het geheel, ook dat kan al heel veel betekenen. Mijn doel en drive waar dit alles uit voortkomt is reallife verbinding willen creëren met en voor lotgenoten, omdat ik weet hoe ontzettend fijn, helpend en waardevol (plus moeilijk vindbaar) dit is. En dat is iets wat ik wellicht in een heel erg afgeslankte versie ook al bereiken, bijvoorbeeld door eens per maand een gezellige laagdrempelige samenkomst met een klein groepje te organiseren waarbij we een leuke activiteit doen. Of dit gaat lukken en hoe ik dit precies aan ga pakken weet ik nu nog even niet want er gaat van alles door mijn hoofd, in veel opzichten is dit namelijk nogal een spannende en nieuwe weg voor mij, maar we gaan het zien. Ik probeer mezelf in ieder geval geen druk op te leggen, vooral te go-en met de flow en te varen op gevoel. Waar en wanneer dit bootje aan zal meren (of wellicht toch verslonden gaat worden door de zee) zie ik vanzelf, keep you posted. En laat het ook zeker weten mocht je willen aansluiten. 

Door dit soort battles die ik innerlijk vaak met mezelf moet voeren denk ik regelmatig terug aan ‘die goeie ouwe tijd’ toen ik van het ene grote creatieve project in het andere rolde. Overigens zie ik nu heel goed in dat dit niet zo vanzelf, gemakkelijk en gezond ging als ik mezelf voorhield, maar dat is een heel ander verhaal, laten we zeggen dat ik voor mijn vijfentwintigste niet voor niks al drie burn-outs gehad had. Hoe dan ook ben ik nog steeds echt mega trots op veel dingen die ik destijds bereikt, bedacht en behaald heb, veel meer dan toen ik er middenin zat en het allemaal vanzelfsprekend vond. Vijf van deze Laura-mijlpaaltjes die me nu nog steeds een heel warm gevoel geven en regelmatig mijn gedachten passeren wil ik hier even in het lentezonnetje zetten, gewoon omdat het kan en ze me blij maken. 

• Thema’s en projecten in de klas. Zowel tijdens mijn jaren op de PABO als tijdens mijn SEN-master, vakspecialist muziek-opleiding als toen ik werkte in het onderwijs heb ik vele uitgebreide thema’s en projecten bedacht en gerealiseerd. Ik had sowieso echt een hekel aan saai de standaard methodes volgen en voegde in elke les wel een eigen creatief tintje toe, maar de grote en veelomvattende projecten staan me nog het meeste bij, zoals bijvoorbeeld een orkestproject in groep drie inclusief excursies, eigen instrumenten maken en een groot eindconcert. Of helemaal losgaan op thema’s zoals de bloemenwinkel, schatzoeken en Sinterklaas in diverse kleuterklassen en beroepen, Anne Frank of beeldende kunst in de bovenbouw. Ook van het bedenken, voorbereiden en uitvoeren van optredens/toneelstukken/eindpresentaties/musicals en proefjes, experimenten, challenges en groepsbinders genoot ik enorm. 

• Blootkalender. Om een concertreis naar Berlijn met mijn muziekvereniging te bekostigen werd er aan alle leden gevraagd manieren te bedenken om geld op te halen. Ik heb toen (tegen ieders verwachtingen in) gezorgd dat er een prachtige stijlvolle blootkalender gedrukt is met dertien van onze vrouwelijke leden en hun instrument. Een flinke tijdrovende klus om dit (met winst) voor elkaar te krijgen maar zooo ontzettend leuk. Het heeft uiteindelijk zelfs de landelijke kranten en tv gehaald en ook aankopen uit het buitenland gehad. Dit is nu alweer tien jaar geleden maar nog steeds hangt deze verjaardagskalender trots te shinen in mijn huisje. 

• ZomerOrkest Nederland. Ruim drie jaar heb ik deel uitgemaakt van de organisatie van de tournees van ZomerOrkest Nederland (geweldige tijd!) met name voor de PR-kant en concertorganisaties. Een nieuw logo en bijbehorende huisstijl, items krijgen op landelijke radio en tv en de eerste echte kinderconcerten waren onder andere succesjes van mijn hand. Een tijd waarin ik heel veel geleerd heb op allerlei vlakken en waarin ik vooral heel veel onvergetelijke herinneringen gemaakt heb. 

• Eigen methodes en leerlijnen. Zelf thema’s en lessen(reeksen) creëren was voor mij destijds een wekelijkse - zo niet dagelijkse - creatieve bezigheid, loved it, zowel als RT-er, muziekdocent als basisschoolleerkracht. Maar een aantal keer heb ik ook echt zelf een hele methode gemaakt, bijvoorbeeld voor ontluikende en beginnende geletterdheid voor kleuters, voor meetkunde in de onder- en middenbouw en een lesmethode voor muziekonderwijs voor groep 1 t/m 8 met maar liefst vijftien lessen per leerjaar. Geen idee of het vandaag de dag nog steeds (deels) gebruikt wordt, waarschijnlijk niet, maar dat neemt niet weg dat ik het met veel passie gemaakt heb. 

• Wervingsprojecten en - trajecten. Waar ik misschien wel het allermeest trots op ben en het vaakst bewonderend op terugkijk is hoe ik met mijn wervingsprojecten en -trajecten het aantal opleidingsorkesten van mijn muziekvereniging van één half gevulde tot vier goedgevulde gekregen heb. Met (onmisbare) hulp gelukkig hoor, maar alle touwtjes lagen zeker bij mij, van  klassenbezoeken, instrumentencarroussels, muziekmiddagen, blazerklassen, lessenreeksen, D1- en D2orkesten, roefeldagen, wervingsconcerten tot individuele lessen; I did it all en ik was al die jaren helemaal in mijn element. 

Een vloek maar vooral ook een zege dat creatieve brein van mij dus, ik zou het ondanks alle struggles no way kunnen en willen missen, het hoort bij mij en het maakt mij mij, en dat probeer ik zo goed als lukt te omarmen. 

Barst jij ook vaak van de creatieve ideeën? 

Liefs Laura