Als je puur en alleen naar de foto’s kijkt die ik hier op mijn blog en op Instagram van mezelf deel, zie je (denk ik) niet dat ik chronisch ziek ben en hoe mijn leven grotendeels is. En ookal laat ik dit met mijn teksten wel heel open en eerlijk ‘zien’, het voelt soms alsnog een beetje misleidend en dubbel. Ik maak voornamelijk foto’s van piek- en genietmomenten, omdat ik me dan goed, blij en fotowaardig voel en ik het moment graag wil bewaren zodat ik er later nog extra van kan nagenieten. Wat je ziet op mijn foto’s is dus zeker niet nep of gespeeld, integendeel, ik voel me op dat moment oprecht in mijn nopjes en deel dat graag, maar het zijn wel extreme momentopnames die maar een heel klein deel van mijn leven laten zien. En ookal weet ik heel erg goed dat bijna iedereen alleen maar mooie foto’s van zichzelf en van fijne momenten deelt, bij mij is het contrast met het leven achter die foto’s extra groot en ik denk dat dat het soms zo dubbel voor me laat voelen. Daarom heb ik besloten om hier ook eens een foto van mezelf te delen waarop ik geen hoogtepunt maar een dieptepunt laat zien, niet om medelijden te krijgen of wat dan ook, maar om mijn (eerdere) open en kwetsbare woorden kracht bij te zetten en completer te maken, om nog meer te laten zien wie ik ben en dat je soms niet goed voelen bij het leven hoort en niets is om je voor te schamen of om altijd maar te verbergen.
Met woorden durf ik hier al anderhalf jaar heel veel van mezelf bloot te geven, juist ook mijn moeilijke momenten, struggles en verdrietige gevoelens. Schrijven is voor mij hierin echt een uitlaatklep, een vorm van therapie en een onmisbare routine geworden, het helpt en verlicht me op zoveel vlakken. Over hoe ik me voel, gedraag, denk en leef voel ik dan ook nog maar weinig deeldrempels, schaamte en taboe, ik denk vooral omdat mijn acceptatiepeil op deze gebieden ondertussen aardig hoog is en ik ervaren heb dat ik met al deze interne bagage nog steeds de moeite waard ben. Op het gebied van uiterlijk ligt dit anders, ik vind het op slechtere en soms op gemiddelde dagen moeilijk om naar mezelf te kijken en mijn lijf en looks te accepteren, ik vermijd dan bijvoorbeeld spiegels, foto’s, videogesprekken en ontmoetingen met mensen. Om mijn negatieve gedachten op dit soort dagen niet continu te hoeven horen zoek ik zoveel mogelijk waardevolle doe-afleiding, wat soms lukt, maar net zo vaak ook niet en bijvoorbeeld resulteert in toegeven aan mijn dwangmatigheden zoals (onnodig) poetsen of bewegen. Gelukkig zijn deze nare gedachten en gevoelens over mezelf, mijn uiterlijk, innerlijk, gezondheid en mijn leven nu veel minder hevig en langdurig dan vroeger, en al helemaal vééél minder dan in de eerste jaren van mijn ziekzijn toen dit in no-time de pan uit rees en ik mezelf letterlijk op alle vlakken niets meer waard voelde. Het was vanaf daar dan ook zeker een lange weg naar boven, maar ik ben nog steeds elke dag ontzettend blij en dankbaar dat ik die weg (met veel hulp) beklommen heb.
Qua uiterlijk durf ik nu sinds tweeënhalf jaar bijvoorbeeld weer op foto’s en vind ik dit zelfs leuk, wel alleen op goede dagen dus maar er was een hele poos dat ik dit helemaal niet durfde en koste wat kost vermeed. Ik heb dan ook een groot gat in foto’s van mezelf, iets wat nu wellicht moeilijk voor te stellen is met de hoeveelheid foto’s die ik maak en deel van mezelf. Misschien speelt dat ook wel mee in het gevoel dat ik twee weken terug kreeg om ook eens een dieptepuntfoto van mezelf te maken, dat het helemaal niet erg of raar is om tussen zoveel foto’s van hoogtepunten en genietmomentjes af en toe een mindere foto van mezelf te hebben staan en dat het misschien zelfs onbewust wel helpt in zelfacceptatie en zelfcompassie. So let’s make one...
Nou was een foto maken best wel te doen, deze foto vervolgens niet verwijderen maar blijvend bewaren al een heel stuk moeilijker, maar het delen met anderen voelt nu echt als een next-level-met-volle-angst-vooruit-stap. En ik weet dat ik dit niet hóéf te doen, dat niemand dit van me vraagt of wat dan ook, maar toch voelt het als een stap die ik wil maken en waar ik klaar voor ben. Ik begin de laatste tijd namelijk te voelen dat ik ook qua voorkomen mezelf meer mag laten zien op mindere momenten, met verdriet, met klachten, doodmoe en struggelend met mezelf en mijn lijf. Niet alleen door middel van (mijn veilige) woordenwaterval, maar ook met beelden. Wat niet wil zeggen dat ik op mijn blog en Instagram nu regelmatig dit soort dieptepuntfoto’s ga delen, wellicht heel af en toe, maar ik hoop vooral dat deze drempelstap me in real-life zal helpen om mezelf letterlijk meer en gemakkelijker te gaan laten zien, om nog meer mezelf te durven zijn bij mensen die ik liefheb, om mijn uiterlijk (op wat voor dag dan ook) meer te gaan accepteren en om iets minder allergisch te worden voor de begrippen zelfliefde en zelfcompassie.
Ik deel deze foto dus grotendeels voor mezelf, voor mijn eigen proces, maar ook voor een deel om aan de ‘wereld’ te laten zien dat slechte, mindere, lelijke, onzekere, moeilijke, slepende, pijnlijke, struggelende en blehhhdagen er nou eenmaal altijd zullen zijn, letterlijk bij iedereen, en het heel normaal is dat dit aan je te zien is. Dat je ook op die dagen/momenten/fases gezien mag worden, de moeite waard bent en je (af en toe) je veilige vertrouwde masker best kan laten liggen.
Liefs Laura
Ps. Afgelopen dagen voel ik me oké hoor, don’t worry, deze foto heb ik zo’n anderhalve week geleden gemaakt. En ookal zou ik ongeveer elke twee weken wel van dit soort dieptepuntfoto’s kunnen maken, vandaag niet, vandaag is gemiddeld, vandaag is oké, just so you know. x
Reacties
Een reactie posten