Liefs Laura

Met alles wat er gaande is in de wereld merkte ik dat het extra fijn was om me hier even te kunnen focussen op tien van mijn persoonlijke genietjes en gelukjes van de afgelopen maand. Dankbaar nagenieten van lekker vaak wandelen in de zon, het krijgen van cadeautjes, peuterpret met neefje Lars, kringloop(s)hoppen, het durven nemen van een belangrijke beslissing, nieuwe planten en het waardevolle contact met de vele geweldige mensen om mij heen. Lees dus vooral verder als jij ook wel wat luchtige positiviteit en afleiding kan gebruiken. Mijn tien genietjes van de maand februari zijn; Rapunzelwandeling met beste vriendin.  Degenen die echt al lang met me meelezen herinneren zich misschien nog wel dat het verhaal van Rapunzel één van de rode draden was tijdens mijn opname in de Eikenboomkliniek. (Een ‘gedicht’ wat ik toen geschreven heb lees je hieronder.) Toen ik de hele eerste week van februari alleen maar thuis binnen kon zitten en niemand gezien heb, kwam dat overeenkomende gevoel...

Zoals jullie wellicht wel weten wanneer je al langer meeleest hier, ben ik het afgelopen jaar bezig geweest met het zoeken naar een voor mij passende en waardevolle dagbesteding in de buurt. Een zoektocht die helaas al snel in de categorie ‘speld in een hooiberg’ bleek te vallen en allesbehalve van een leien dakje ging. Ook de afgelopen weken waarin ik twee keer naar een nieuwe dagbesteding geweest ben om kennis te maken en sfeer te proeven, brachten me iets heel anders dan ik zo hard gehoopt had; een plek waar ik me thuisvoel. Ik ben nu dan ook op een punt dat ik voel dat ik een andere weg in moet slaan en de zoektocht naar deze speld moet staken. Wat die weg zal zijn weet ik nu nog niet, maar ik probeer erop te vertrouwen dat ik de juiste ‘vanzelf’ een keertje tegenkom. Ook borrelt er sinds dit weekend een pril idee, dus wie weet waar die me uiteindelijk brengt, we will see.   Meer over mijn besluit om dit dagbestedingstraject gedag te zeggen, wat ik nou eigenlijk zocht, mijn laa...

Ik vond het wel weer eens tijd en had vooral ook erg veel zin om deze week een vragen(v)uurtje te schrijven, lekker vrij alle kanten op fladderen die ik maar wil en waar de schrijfwind (jullie vragen) me heenvoeren, love it. Deze keer geef ik open en eerlijk antwoord op drie van de vragen die ik via mijn Instagramstory’s gekregen heb, namelijk waarom ik het zo moeilijk vind om alleen naar buiten te gaan en waar die angst vandaan komt, hoe ik omga met onbegrip van anderen én of ik nog een lekkere en gemakkelijke bereidingstip heb voor champignons. Ook kreeg ik een paar keer de vraag wat mijn lievelings… is, altijd leuk, wat me op het idee bracht om af te sluiten met een rijtje lievelingetjes. Al met al lekker divers gevuld dus dit achtste vragen(v)uurtje, lees hieronder dan ook zeker verder als je benieuwd bent naar (één van) mijn antwoorden.   Waarom vind je het zo moeilijk om alleen naar buiten te gaan en waar komt die angst vandaan? Voor mij is de drempel en de angst om alleen na...

Dat mijn leven een giga groot contrast is met het leven van toch zeker zo’n negentig procent van mijn leeftijdsgenoten en van mijn vrienden en familie ervaar ik sinds mijn ziekzijn bijna elke dag. Vooral de eerste jaren had ik hier (van binnen) heel veel moeite mee, was acceptatie in welke vorm dan ook ver te zoeken en voelde ik me ontzettend minderwaardig. Dit gaat de laatste jaren gelukkig vele malen beter, maar eens in de zoveel tijd heb ik een periode waarin alle contrasten even extra confronterend aanvoelen, ze me achteraf ineens enorm aanvliegen en ze me emotioneel meer bezig houden. Zo ook de afgelopen twee weken, na afloop van onder andere een speeltuinborrel met mijn vriendengroep, mijn kennismaking op een dagbesteding, een zonnige weekendwandeling met een vriendin en na het facetimen/bellen met vriendinnen en mijn zusje. Het hoe en waarom hiervan lees je in deze blogpost, waarin ik heb geprobeerd om mijn confronterende katergevoelens onder woorden te brengen.   Contrasten...

Ruim dertien maanden geleden, in januari 2021, besloot ik te gaan proberen om een jaar lang geen nieuwe kleding te kopen en om niet langer meer de struisvogel uit te hangen op dit vlak. Ik wist intussen namelijk al een behoorlijke tijd (na veel gelezen, geluisterd, gezien te hebben) heel goed hoe ontzettend milieubelastend, oneerlijk en ‘krom’ de gangbare kledingindustrie is, en als ik echt naar mezelf luisterde voelde het totaal niet goed meer om dat te negeren. Iets met een betere wereld begint bij jezelf, maar vooral; een beter gevoel begint bij jezelf. En dat het dan de kleine dingen zijn die het (ook) kunnen doen, besefte ik intussen maar al te goed. Nu, meer dan een jaar later, is het bewust minder en vooral tweedehands kleding kopen geen uitdaging, challenge of probeersel meer, maar een natuurlijke en automatische manier van consumeren en van leven, zó fijn, zó passend, zó Laura. Meer over mijn afgelopen kledingjaar lees je hieronder, bijvoorbeeld waar ik mijn tweedehands kleren...