Zoals jullie wellicht wel weten wanneer je al langer meeleest hier, ben ik het afgelopen jaar bezig geweest met het zoeken naar een voor mij passende en waardevolle dagbesteding in de buurt. Een zoektocht die helaas al snel in de categorie ‘speld in een hooiberg’ bleek te vallen en allesbehalve van een leien dakje ging. Ook de afgelopen weken waarin ik twee keer naar een nieuwe dagbesteding geweest ben om kennis te maken en sfeer te proeven, brachten me iets heel anders dan ik zo hard gehoopt had; een plek waar ik me thuisvoel. Ik ben nu dan ook op een punt dat ik voel dat ik een andere weg in moet slaan en de zoektocht naar deze speld moet staken. Wat die weg zal zijn weet ik nu nog niet, maar ik probeer erop te vertrouwen dat ik de juiste ‘vanzelf’ een keertje tegenkom. Ook borrelt er sinds dit weekend een pril idee, dus wie weet waar die me uiteindelijk brengt, we will see. Meer over mijn besluit om dit dagbestedingstraject gedag te zeggen, wat ik nou eigenlijk zocht, mijn laatste probeerpogingen (plus die daarvoor) en mijn borrelende nieuwe idee lees je in deze blogpost.
Toen ik ruim een jaar geleden qua acceptatie en zelfvertrouwen zo ver was dat ik één ochtend in de twee weken naar een passende dagbesteding gaan als een oké en haalbare mogelijkheid zag, begon ik (samen met mijn coach) deze zoektocht. Mijn hoofddoel was het in contact komen met lotgenoten/‘gelijkgestemden’ en dat het een plek zou zijn waar ik bovenal verbinding door herkenning zou kunnen vinden. Daarnaast leek het me qua activiteit veruit het leukste en het beste passen wanneer dit iets creatiefs (op een vrije manier) zou zijn. Geen mega groot of raar eisenpakket dus, zoiets moet vast te vinden zijn, en dat leek op het eerste oog ook zeker het geval. Mijn coach kwam namelijk al snel met best wat leuke opties, maar helaas waren de meesten niet specifiek genoeg bedoeld voor mijn ‘doelgroep’ en kon ik van te voren al voelen dat ik daar niet op mijn plek zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen omgaan met mensen met bijvoorbeeld een verstandelijke beperking of bejaarden en vind het fantastisch dat er plekken zijn die voor hen waardevol zijn, maar dit zijn niet de plekken die voor míj́ waardevol zijn en waar ik mijn geringe (en kostbare) belastbaarheid en energie aan wil spenderen. Na het zoekgebied wat vergoot te hebben kwam 2fit4 in Mierlo op mijn pad, vanaf moment één voelde dit als een super passende plek, qua doelgroep, qua visie, qua activiteiten, qua begeleiding en qua locatie; top! Ik ben er gaan kennismaken en dit gevoel werd toen alleen nog maar groter, en al helemaal toen ik na veel gedoe ook groen licht van de gemeente kreeg dat ik hier naartoe mocht. Héél erg helaas liep dit uiteindelijk alsnog stuk omdat ze bij 2fit4 toch geen aanpassing wilden maken op daar per se twee volle dagen per week moeten komen, iets wat voor mij verreweg van haalbaar is. Een flinke klap in mijn gezicht was dit, dat kan ik je wel vertellen…
Ik was na driekwart jaar dus weer helemaal terug bij af, en omdat ik wist hoe lang het geduurd had om 2fit4 te vinden en dat dat eigenlijk al een soort van de enige en laatste optie was, had ik er een hard hoofd in. Maar precies op dat moment belde er (een nieuwe) WMO-medewerkster van de gemeente die wilde informeren hoe het ging in Mierlo en schrok van de situatie. Zij is er toen meteen bovenop gedoken en binnen anderhalve week had ze een nieuwe passende plek voor me gevonden (plus ambulante begeleiding geregeld). Wauw, het kan dus wel soepel en snel gaan bij de gemeente. Deze nieuwe plek was ‘Boeiende Kunst’ in Eindhoven, een kunstatelier opgericht/gerund vanuit de GGZ waar met name kwetsbare mensen met psychische problematiek en een afstand tot de maatschappij welkom zijn, en waar je in principe mag komen wanneer, hoe laat, hoe vaak en hoe lang je zelf wilt. Klonk zeker goed dus! Toen ook het vervoer geregeld was door middel van een vrijwilliger ben ik samen met mijn ambulante begeleidster gaan kennismaken en daarna twee keer kort gaan proefdraaien. Helaas voelde ik me er na elk bezoekje minder thuis en kwam ik er zelfs huilend van terug, wat absoluut niet aan de vele geweldige creatieve mogelijkheden lag maar kortgezegd vooral aan het gebrek aan de ‘juiste’ lotgenoten/gelijkgestemden, het gevoel totaal niet op mijn plek te zijn en het missen van verbinding door herkenning. Na meerdere interne verstand-gevoel-gedachten-gevechten waarin bijvoorbeeld team “niet zo snel opgeven, niet zo kritisch zijn en wat zullen anderen wel niet denken” het opnam tegen team “volg en vertrouw op je gevoel, je mag voor jezelf opkomen en je lijf geeft toch genoeg signalen” was het eigenlijk overduidelijk welke keuze ik zou willen maken. Maar alsnog was dit echt definitief besluiten me toch een partijtje moeilijk en vervelend, ik denk met name omdat voor mijn gevoel daarmee ook de hoop op überhaupt nog iets passends en thuisvoelends gaan vinden officieel ieniemini werd.
Wat ik zoek en wat ik héél erg graag zou willen vinden is er simpelweg (nog) niet in mijn regio, punt, een gegeven wat ik nu probeer te accepteren en achter me te laten zodat er ruimte ontstaat voor iets anders, iets nieuws, iets positievers en iets hoopvollers. Iets waarvan ik dacht dat het (veel) langer zou duren, maar precies twee dagen na mijn besluit om dag te zeggen tegen dagbesteding, kwam er tijdens het koken zomaar ineens al een nieuw idee naar boven. Eentje die me sindsdien niet echt meer loslaat, behoorlijk blijft borrelen en die me naast veel angst, spanning en beren op de weg vooral veel enthousiasme en motivatie bezorgd. Het is dan ook ergens nog een beetje ‘eng’ om het uit te spreken, vooral omdat het (voor mij) nogal groots en omvangrijk is en de kans van slagen / doorgaan / haalbaarheid super onzeker is. Maar hey, just do it, ondertussen weet ik dat open zijn me sowieso meer brengt dan alles binnenkamers houden, dat zal hierbij vast niet veel anders zijn. In het kort is mijn (nog zeer prille) idee om zelf iets op te zetten en te organiseren voor ‘mijn’ lotgenoten waarbij we eens per maand twee uurtjes bij elkaar komen om een leuke kleine activiteit te doen (bijvoorbeeld iets creatiefs, spelletjes, een workshopje), maar bovenal om contact te leggen en om verbinding door herkenning te ervaren. Ik moet mezelf hierbij qua dromen en ideeën enorm tegenhouden om het haalbaar te houden, als dat het überhaupt ook op zijn kleinst al gaat zijn, maar ik ga de mogelijkheden in ieder geval sowieso onderzoeken. En of dit of iets soortgelijks nou (ooit) gaat lukken of niet, ik heb in ieder geval weer ervaren dat wanneer er een deur moet sluiten, er op den duur echt wel weer een andere deur zal openen, daar mag ik op vertrouwen. Het is namelijk niet alleen Rome waar meerdere wegen heen leiden, maar naar welke bestemming dan ook.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten