In dit derde vragen(v)uurtje geef ik allereerst antwoord op een goede vraag die ik kreeg naar aanleiding van mijn vorige blogpost over kleine uitstapjes maken, vertel ik of ik mijn werk - het voor de klas staan - mis, en geef ik een inkijkje in wat ik eet als ontbijt en lunch. Tot slot daag ik mezelf als eeuwige twijfelkont en ultieme Weegschaal uit door een aantal je-moet-kiezen-dilemma’s te beantwoorden die via Instagram door volgers ingestuurd zijn. Van alles en nog wat dus, lees je mee?
Is een uitje, een kleine activiteit buiten de deur, zo nog wel leuk? Ik zou al snel geen zin meer hebben als er zoveel bij komt kijken.
Ik snap heel goed dat deze vraag rijst wanneer je mijn vorige blogpost hebt gelezen met daarin een behoorlijk lange lijst aan maatregelen die erbij komt kijken wanneer ik een klein simpel uitstapje wil maken. Je zou van het lezen alleen al moe kunnen worden, dat werd ik wel in ieder geval. Door alles zo onder elkaar op te schrijven en te zien staan - en dan is deze lijst bij lange na nog niet eens compleet - lijkt het inderdaad bijna een tevergeefse moeite voor het weinige en kleine wat ik ervoor terugkrijg. Lijkt.., want dat is (voor mij) zeker niet zo, schijn bedriegt. Ten eerste doe ik heel veel van deze voorzorgs-, tijdens-, en nazorgmaatregelen niet eens bewust, ze gaan na al die jaren helemaal vanzelf en in die zin kosten ze me een stuk minder energie dan het oogt. Oefening baart dus zeker ‘kunst’ en routine en regelmaat voor mij ook, ze geven me in ieder geval veel rust en dat is heel welkom in mijn prikkelgevoelige, drukke en gespannen hoofd en lijf. Het kost me onder aan de streep dan ook juist vele malen meer energie als ik dit alles loslaat. Daarnaast brengen de meeste uitjes - minus de ‘moetjes’ zoals zorgafspraken en dergelijke - me zo ontzettend veel goeds. Ookal is het iets kleins, voor mij voelt het groots. Even wandelen in het bos, even met mijn neefje naar de speeltuin of even op bezoek bij een vriendin zijn uitstapjes die mij vaak nog dagenlang laten nagenieten. Dit zijn voor mij dus de dingen die het doen, die me een week doen laten bèleven in plaats van óverleven. En natuurlijk droom ik vaak genoeg van (veel) grotere en langere uitstapjes, zonder gedoe, gepieker en maatregelen en met alleen maar go with the flow, maar mijn beperkte lijf is nou eenmaal mijn lijf en mijn gevoelige hoofd is nou eenmaal mijn hoofd. Ik ben hoe ik ben, ik doe wat ik (wel) kan en geniet daar zoveel mogelijk van. Al heb ik dat dankbaar genieten wel echt moeten leren hoor, maar sinds een jaar of twee lukt het me om tijdens zo’n uitje echt even in het moment te zijn. Om (bijna) niet met mijn maatregelenlijst, beperkingen en zorgen bezig te zijn - niet belemmerend in ieder geval - maar om echt te genieten van de mensen met wie ik ben, de plek waar ik ben en het waardevolle moment. Dus is een activiteit buiten de deur zo nog wel leuk? Ja!! Het zijn zelfs de hoogtepunten van mijn week en onmisbaar om me gelukkig, verbonden, vrij en mezelf te voelen.
Mis je het voor de klas staan als (muziek)juf?
Dit is vraag die ik de afgelopen zes jaar héél vaak gekregen heb, vooral van mensen die gezien hebben met hoeveel passie ik mijn werk als juf, vakdocent muziek en RT-er altijd gedaan heb. Mijn antwoord hierop is in de loop der jaren alleen wel steeds veranderd, want niet meer kunnen werken was (en is) een heel pittig verwerkings- en acceptatieproces voor mij, een pittige achtbaanrit die me alle hoeken van de emotiekamers liet/laat zien. Maar dat ik het juf zijn mis, daar is geen twijfel over mogelijk. Vooral het creatieve deel, zoals het bedenken, maken en uitvoeren van eigen lessen, leerlijnen en projecten (methode’hater’ hiero) of bijvoorbeeld het personaliseren van lesstof zodat het op alle ontwikkelingsvlakken zo goed mogelijk aansluit bij een specifiek kind. Ik voelde me dan altijd helemaal in mijn element, al helemaal als het ook voor de kinderen een creatief vak was zoals muziek, kunst, beeldende vorming, schrijven, dans en drama. Ook het pure persoonlijke contact en de open manier waarop kinderen naar de wereld, naar de maatschappij en naar mensen kijken is iets wat ik enorm mis, net zoals het van betekenis kunnen zijn in hun ontwikkeling, of dit nou op cognitief of sociaal-emotioneel vlak is. Als ik terugdenk aan mijn werkzame jaren in het onderwijs, wat ik stiekem best vaak doe, zijn het altijd herinneringenfilmpjes van momenten waarin bovenstaande elementen floreerden en ik me als een vis is het water voelde. Ook het contact met fijne collega’s, onderdeel van een team zijn met dezelfde visie en werkwijze, elkaar helpen en versterken, is iets waar ik met heimweegevoelens regelmatig aan terugdenk. Zo kan ik nog uren doorgaan met dingen die ik mis, tot in de kleinste details, zoals het geluid van een geconcentreerd werkende klas of het snoetje van een kind dat na lang oefenen en doorzetten iets bereikt heeft. Het onderwijs is een goudmijn lieve mensen, echt waar.
Maar, eerlijk is eerlijk, zijn er ook meer dan genoeg aspecten die ik niet mis, niet alleen omdat ze nu veel te hooggegrepen zijn maar ook omdat ik nu inzie dat ze me niet gelukkig maken. En ja, ik weet dat elk beroep aspecten heeft die minder leuk zijn, die er nou eenmaal bij horen, maar voor mij zijn deze aspecten in het huidige onderwijssysteem zo overheersend en bepalend dat ik ook met een gezond lijf niet snel weer voor de klas zou gaan staan. Een heel lang verhaal, maar kortgezegd is mijn perfectionisme en gevoeligheid in combinatie met mijn verantwoordelijkheidsgevoel, moeilijk kunnen loslaten en alle dertig kinderen constant het allerbeste en veel persoonlijke aandacht willen geven eigenlijk een onmogelijke opgave. Plus dat in dit willen nastreven zoveel tijd en energie gaat zitten dat juist mijn meest gelukkigstmakende en genietende aspecten van het juf zijn enorm in het gedrang komen en uit balans raken. Al met al een gevaarlijke en alles behalve lekkere cocktail dus, ik herinner me deze nare en overheersende bijsmaak namelijk nog goed. Mocht ik dus een goed functionerend lijf hebben, zou ik honderd procent zeker in het onderwijs werken, alleen niet vóór de klas maar ernaast, als RT-er, creatief therapeut/coach of methode/project/thema-ontwikkelaar bijvoorbeeld. Maar helaas kost het me zonder de verantwoordelijkheid en belasting van werk al mega veel moeite om overeind te blijven en een zo prettig mogelijk leven te leiden, dus ook zoiets zit er jammergenoeg niet in. Iets wat ik ondertussen best aardig geaccepteerd heb, maar het helemaal loslaten zal ik het nooit kunnen denk ik. Ik volg dan ook nog met liefde alles rondom het onderwijs, lesgeven en de ontwikkeling/belevingswereld van kinderen, via allerlei kanalen en manieren. En mijn niet te stoppen stroom aan creativiteit probeer ik op allerlei andere manieren tot uiting te laten komen, iets waar ik nog erg zoekende in ben maar ik probeer alle tijd te geven. Deze blog, uitgebreid koken en het af en toe bedenken van kleine (kinder)projectjes zijn daarbij in ieder geval al drie schoten in de roos, en wie weet wat er nog meer op mijn creatieve pad komt de komende jaren.
Wat eet je eigenlijk als ontbijt en lunch? Ik zie online altijd alleen maar je avondeten voorbij komen.
Het klopt inderdaad dat ik eigenlijk vrijwel nooit foto’s maak en deel van mijn ontbijt en lunch, terwijl ik dit wel bijna elke dag van mijn avondeten doe. Enerzijds doe ik dit vanuit een soort zelfbescherming, zoiets wordt namelijk al snel te dwangmatig bij mij en kost dan te veel tijd, en anderzijds omdat de creativiteit en variatie in mijn ontbijt en lunch lang niet zo groot is als bij mijn avondeten. Ik ontbijt namelijk 90% van de tijd (al jaren) met overnight oats, fruit en mijn zelfgemaakte granola. Wanneer ik mijn avondeten bereid of erop wacht, maak ik ondertussen alvast het grootste deel van dit heerlijke verveelt-nooit-ontbijt klaar; ik vul een schaaltje met sojakwark of -yoghurt, grove havermout, een snuf (plantaardig) eiwitpoeder en een mix aan diverse fruitsoorten. Dat laatste vind ik het leukste en lekkerste onderdeel, lekker oneindig variëren met aardbei, passievrucht, braam, ananas, meloen, pruim, perzik, nectarine, appel, mandarijn, vijg, besjes, sinaasappel, kers, mango, papaja enzovoort, alles wat er maar te krijgen is, liefst vers maar anders uit de diepvries. Dit roer ik door elkaar en zet het met een recyclebaar afdekplasticje (tip!) in de koelkast. De volgende ochtend top ik het af door er een aantal eetlepels van mijn zelfgemaakte knapperige granola overheen te strooien. Deze granola is gemaakt van havermout, boekweitkorrels, zonnebloem- en pompoenpitten of noten, lijnzaad, kaneel, amandel- of vanille-extract en afwisselend gepofte spelt, boekweit, rijst of haver. Lijkt misschien saai zo elke dag hetzelfde, en voor de foto is dat ook zo, maar door de grote diversiteit aan fruit smaakt en voelt het toch elke dag weer heel anders en geniet ik er keer op keer met volle teugen van. Mijn late ontbijt is voor mij echt àltijd een ultiem geluksmoment, hoe bleh mijn dag ook is, eentje waar ik als ik ga slapen al naar uitkijk. Lekker tranquilo smullend met de beentjes omhoog op mijn (balkon)bank kijkend naar één van mijn favo Youtubers. Daarnaast maak ik in de winter soms warme havermout - met bijvoorbeeld kaneel, appel/peer/pruim, pindakaas, kaneel, cacao of koek- en speculaaskruiden - uit een pannetje of als ‘taartje’ uit de oven. En in de zomer maak ik ook wel eens zogenaamde (ijs)fluff, gemaakt van onder andere bevroren fruit, haver/soja/kokosmelk, eiwitpoeder plus wat toppings. Ter illustratie heb ik voor deze blogpost de afgelopen twee dagen mijn ontbijt wèl even gefotografeerd en heb ik toch een foto gevonden van zowel mijn hartje winter- als zomervariant, zie hieronder.
Tot slot eet ik als lunch eigenlijk altijd de restjes van het avondeten van de dag ervoor, ik maak dan namelijk bewust te veel zodat ik er ook de volgende dag nog (gemakkelijk) van kan genieten. Wel vul ik het meestal aan met wat brood, een cracker plus een snel groentewokje of een salade. Een heerlijke ratjetoe, love ittt, maar niet echt fotowaardig dus.
Ik-moet-kiezen-dilemma’s, ingestuurd door mijn volgers/lezers via Instagram.
Geen angst meer of geen klachten meer?
Geen angst meer
Elke dag om 6 uur of om 11 uur moeten opstaan?
Om 6 uur
Een week niet koken of een week niet wandelen?
Een week niet wandelen
Geen krullen meer of geen blauwe ogen meer?
Geen blauwe ogen meer
Bungeejumpen of parachute springen?
Parachute springen
De toekomst kunnen sturen of het verleden kunnen veranderen?
De toekomst kunnen sturen
Simba of Truus? (Boxer van mijn zusje of de boxer van mijn ouders?)
Truus
Drie uur extra in een dag of een extra dag in een week?
Een extra (weekend)dag in een week
Courgette of aubergine? En pompoen of pastinaak?
Courgette en pompoen
Altijd een steentje in je schoen hebben of altijd op hoge hakken lopen?
Altijd een steentje in mijn schoen
Nul planten in huis of honderd planten in huis?
Honderd planten in huis
Nooit meer creatief zijn of nooit meer geduldig zijn?
Nooit meer geduldig zijn
Meedoen aan Wie is de Mol of aan Expeditie Robinson?
Wie is de Mol
En toen was dit schrijfuurtje ineens alweer voorbij, time flies when you’re having writingfun. Voor deze keer doof ik mijn (vragen)vuurtje weer, maar ik weet zeker dat hij snel weer oplaait. Tot dan!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten