Als er iets is waar ik de afgelopen jaren ontzettend in gegroeid ben, is het wel het vragen om hulp en het accepteren dat ik niet alles alleen kan en hoef te doen. Waar de eerste vijfentwintig jaar van mijn leven juist in het teken stond van het oneindig helpen van anderen, hulp geven, zijn de rollen nu veel meer omgedraaid. Deze omslag was me wel een ‘dingetje’ hoor, poeh, iets wat overigens helemaal aan mezelf lag want ik heb meer dan genoeg lieve mensen om me heen die me met alle liefde overal bij willen helpen. Maar ik wilde dat zelf niet, ik wilde anderen niet belasten, ik wilde gewoon alles zelf doen en kunnen, zelfstandig en onafhankelijk zijn, want dat is sterk. Wat een illusie! Gelukkig zie ik nu dat me kwetsbaar opstellen en wel om hulp of steun vragen júíst heel sterk is, want durf het maar eens, durf maar eens aan te geven dat iets je niet (alleen) lukt en dat je niet ‘goed genoeg’ bent. Dan is lekker in je eentje blijven tobben veel gemakkelijker en veiliger, en is het dus niet eens zo gek dat ik mezelf jarenlang liet gaarkoken in mijn eigenwijze sopje. Dat doe ik nu soms nog wel eens een tijdje, maar gelukkig zie ik dan al snel dat hulp vragen, ontvangen èn accepteren mijn leven vooral heel veel leuker, rijker en mooier maakt. Hoe dit proces in grote lijnen verliep en verloopt lees je in deze buitengewoon behulpzame blog.
Het houden van balans tussen anderen niet te veel tot last willen zijn maar ook mezelf niet, is iets waar ik bijna elke week mee worstel. Want ondanks dat het vragen om hulp me de laatste jaren beter afgaat, weeg ik wel altijd heel nauwkeurig af wat ik wel en niet wil vragen, net zoals hoe, wanneer en aan wie. Ik vind namelijk al snel dat ik dit te veel en te vaak doe, en van het bijbehorende knagende gevoel plus de drempel die ik daarbij elke keer weer over moet ben ik ook geen fan. Gelukkig is dit allemaal goed behapbaar tegenwoordig, maar alsnog blijft het aardig vermoeiend kan ik je vertellen. Het allerdiepst van binnen wil ik het namelijk nog steeds all by myself doen, wil ik alle hulp niet nodig hóéven hebben en wil ik daarin net als ‘de gemiddelde rest’ zijn. Soms kan ik me namelijk echt 13 (of juist 103) voelen in plaats van 33 en in de bloei van mijn leven. Maar achter deze intussen redelijk dunne muur van verzet weet ik gelukkig ook heel veel positiefs te vinden; hulp van anderen maakt mijn wereldje namelijk zoveel groter, geeft me meer vrijheid en verbinding, houdt mijn energie en gezondheid beter in balans, biedt mij meer mogelijkheden en geeft me ontzettend veel positieve geluksenergie.
Een goed voorbeeld hiervan is dat ik vaak moet vragen om vervoer - in mijn eigen woonplaats wonen nul familieleden of vrienden - dus zelfs iets simpels als bij iemand eventjes een kopje thee drinken (een dorp verderop) kan ik niet alleen, daarvoor zal iemand me moeten halen en brengen. Autorijden is iets wat me namelijk al vijf jaar niet meer veilig lukt en voor fietsen heb ik de energie en concentratie in combinatie met zo’n uitje helaas niet. Een vrijheidsbeperkende struggle waar ik wekelijks weer mee geconfronteerd word, als ik tenminste niet de hele week alleen en binnen wil zitten en dat wil ik niet; been there done that. Het vragen om vervoer is naast het belasten van anderen en de confronterende spiegel die het me brengt in mijn afhankelijkheid ook hierdoor na al die jaren nog steeds geen piece of cake. En geloof me, er zijn nog genoeg meer verborgen diepere lagen en emoties hierin, maar het weegt allemaal no way op tegen het geluk dat het me brengt, op heel veel voor mij onmisbare gebieden. Het brengt me bijvoorbeeld ook juist méér vrijheid; een andere omgeving, mijn huis uit zijn, een reisje, een grotere wereld, veel meer mee-maak-mogelijkheden, plus verbinding; real-life sociaal contact, vriendschap/liefde, betrokkenheid, gezelligheid… Allemaal zo ontzettend waardevol.
Naast bekenden durf ik intussen ook instanties om hulp en ondersteuning te vragen, gun ik dit mezelf eindelijk en besef ik dat dit net zo goed iets sterks en positiefs is in plaats van iets zwaks en negatiefs. Denk hierbij aan wekelijks anderhalf uur thuiszorg en een maatschappelijk coach, maar ook aan zoiets als de boeken-haal-en-breng-service van de bibliotheek, twee keer boodschappen laten bezorgen en een thuis(krullen)kapper bijvoorbeeld. Dit maakt onder andere dat ik zowel mezelf als bekenden minder hoef te belasten en dus meer energie overhoud voor dingen die me gelukkig maken. Dat ik ook dit soort hulp waard ben en ‘verdien’ accepteer ik steeds meer en meer, een verademing vergeleken met de schaamte die ik in het begin hierbij ervaarde. Je gaat het pas zien als je het doorhebt zullen we maar zeggen.
Dat ik nog steeds groei in deze ‘hulpreis’ merk ik heel duidelijk, met name door vele kleine dingetjes maar een tijdje terug maakte ik hierin ook nog een aardig grote stap al zeg ik het zelf. Net voor mijn terugval voelde ik namelijk dat de tijd rijp was voor hulp door middel van een vorm van (professionele) dagbesteding; hulp bij het invullen van mijn week dus. Ik zag in dat dit - mits goed aansluitend bij mijn behoeften - ook voor mij waardevol zou kunnen zijn en niet alleen voor de alom bekende (stereotype) doelgroepen die in mijn hoofd zaten. Het starten van dit traject en ondertussen het toegewezen hebben gekregen van een PGB hiervoor is echt een mijlpijl op heel veel persoonlijke gebieden, iets waar ik stiekem best een beetje trots op ben. En iets wat me ook maar weer eens laat zien dat alles zijn eigen tijd nodig heeft, het komt wanneer het komt en de tijd rijp is, forceren / moeten / pushen brengt (bijna altijd) alleen maar negatieve energie en ervaringen; grow with the flow dus.
Tot slot wil ik vanuit de grond van mijn hart alle lieve mensen die mij op welke manier dan ook geholpen hebben de laatste jaren en/of nog steeds helpen ontzettend bedanken, woorden schieten letterlijk te kort (en dat zegt wat bij mij, believe me) om te beschrijven hoe giga veel dit voor mij betekent, hoe onmeetbaar liefdevol gevoel dit me geeft en hoe oneindig dankbaar ik ben. Love jullie.<3
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten