Zelfbeelddip

Soms sluipen oude ongewenste gedachten, overtuigingen of gewoontes op hun tenen je leven weer binnen zonder dat dit je direct opvalt. Via het wc-raampje kruipen ze stiekem bij je naar binnen en week na week veroveren ze er met gemak stilletjes steeds een kamer bij. De weg kennen ze namelijk nog op hun duimpje, dus als je niet oppast, niet goed (naar binnen) kijkt en alles in de gaten houdt, is voor je het weet ‘ineens’ je hele huis bedekt met een ongewenst laagje viezigheid, narigheid en negativiteit. En begin dan maar eens vol goede moed met poetsen…

Dit schetst een beetje hoe het de afgelopen twee maanden bij mij is gegaan, bij mij en de negatieve gedachten over mezelf en mijn lichaam, bij mij en mijn gegroeide negatieve zelfbeeld. Een oude bekende die terug is van weggeweest en weer veel meer invloed op me heeft dan ik wil. Nouja, echt helemaal weg is het nooit geweest, maar het laatste anderhalve jaar bevond deze negativiteit zich eigenlijk alleen nog maar in de kelder, een plek waar ik er veel minder last van had dan ik mijn hele leven gewend was. Een laag zelfbeeld heeft namelijk altijd al door mijn ‘hele huis’ gezeten en pas sinds een paar jaar heb ik dit, kamer voor kamer, redelijk schoon weten te poetsen met mijn acceptatiedoekje in plaats van het te blijven verdoezelen. Maar afgelopen weken stond ongezien de deur van mijn kelder wagenwijd open, en daar pluk ik nu de rotte vruchten van. Hoe dit komt, hoe dit voelt, hoe dit zich uit en hoe ik probeer om dit weer opnieuw schoon te poetsen en veranderen lees je in deze blogpost. 

Een laag zelfbeeld. Nog niet zo gek lang (sinds mijn opname in de Eikenboomkliniek) durf ik openlijk uit te spreken dat ik dit altijd al gehad heb en dat deze term bij me hoort, zowel op het gebied van ‘kunnen’ en ‘zijn’ als op het gebied van uiterlijk. En het gekke is, dat ik dit pas zag toen ik het doorhad, na zo’n 30 jaar dus. Het bleek de bron van bijna al mijn struggles, de verklaring van veel gevoelens en gedragingen, plus zelfs de indirecte reden van bepaalde lichamelijke klachten. Toen ik door mijn ziekzijn binnen een jaar tijd van letterlijk alles wat mij mij maakte afscheid moest nemen (werk, muziek, sporten, sociale uitjes, hobby’s, commissies, enzovoort) nam mijn zelfbeeld nog een extra duizelingwekkende diepe duik naar beneden. Wat was ik nog waard als ik helemaal niets ‘nuttigs’ meer kon doen? Zeker als je opgegroeid bent met de overtuiging dat alles wat je dóét maakt wie je bent en daarmee dus hoe goed, lief, leuk en waardevol je bent, blijft er niet meer over dan een diep donker gat wanneer dat (extreem veel) doen-doen-doen ineens allemaal wegvalt. Het duurde vervolgens jaaaaren en vele diverse therapieën om te geloven dat ik - ook met een veelal ‘waardeloos’ lijf - heel waardevol ben.

Na het afgelopen anderhalve jaar waarin ik me ondanks mijn beperkingen al met al erg goed voelde, ik intens genoot van alles wat me wèl lukte, dit stapje voor stapje zelfs kon blijven groeien en met name mijn zelfbeeld dus nog nooit zo positief was, kwam zo’n drie maanden geleden de man met de hamer die dit in no time kort en klein sloeg. In eerste instantie was er verder nog niets aan de hand, ik heb veel vaker een terugval (part of the job zeg maar) en na een week zou het vast wel weer gaan. Niet dus, nog steeds niet. Naast onder andere zeer weinig energie en een extreme prikkelgevoeligheid kreeg ik ook weer erg veel last van mijn darmen, mijn PDS. Ik overdrijf niet als ik schrijf dat ik nu al maanden constant met een zes maanden ‘zwangere’ opgeblazen bolle buik rondloop. Mijn broeken dragen gaat eigenlijk gewoonweg niet en ook strakkere tops zitten totaal niet comfortabel meer, dus lang leve mijn jurkjes, rokken, jumpsuits en ‘huispakken’. Kleding kiezen/passen/dragen is dus een hele tijd al helemaal niet leuk meer en het allervervelendste, ik voel me niet meer fijn in mijn lijf, niet mooi meer en vooral niet mezelf, niet Laura, meer. 

Dat ik nu dus al bijna drie maanden totaal niet meer op mijn lijf en haar kunnen kan vertrouwen, kan bouwen, zoals voorheen en zij maar niet (snel genoeg) wil herstellen, maakt - samen met mijn bolle buik bullshit - dat mijn lage zelfbeeld dus weer back in tha house is. Het duurde even voordat ik dit doorhad, maar nu ik het eenmaal zie kan ik er ook echt niet meer omheen. En ookal is de oorzaak meer dan logisch - dus niet raar of zwak of dom of wat dan ook - en probeer ik daarin dan ook lief te zijn voor mezelf, toch ervaar ik het best wel een heel groot beetje als falen, als de zoveelste stap terug. 

Gelukkig merk ik hierbij wel dat ik jarenlang intensieve therapie gehad heb, want ten eerste zie ik het nu in ieder geval wel (veel sneller), kan ik het verklaren en in perspectief plaatsen, plus heb ik een redelijk stevige bodem en voldoende handvaten om deze knauw in mijn zelfbeeld aan te gaan. Want ook zònder grote lichamelijke verbeteringen - waarop ik wel steeds hoopte gedurende deze terugvalperiode - ben ik het waard om oké met mezelf te zijn. Dat ik me nu sinds een weekje bewust ben van deze zelfbeelddip was daarbij een belangrijke eerste stap, en sindsdien probeer ik weer wat meer en positiever in contact te komen met mijn lijf. Want ik zie nu óók dat ik haar door dit alles weer steeds meer buitensloot, letterlijk niet aankeek, verdoezelde, vergat, los van mezelf zag en als een irritant stom obstakel in plaats van als het kostbaarste wat ik heb. 

Hoe ik dat probeer te doen? Ten eerste door te blijven herhalen dat gedachtes maar gedachtes zijn en vaak juist niet de waarheid of realiteit, al helemaal met een piekerstoornis. Ook mijn nieuwe poëzieboekje van Dhiman helpt me enorm, net zoals de juiste zelfliefde/zelfcompassie/acceptatiemeditaties en therapie-oefeningen uit de oude doos. Daarnaast probeer ik me nog meer te richten op het positieve, op míj́n positieve, op wat mij als persoon - ook nu - waardevol, mooi en gelukkig maakt, en probeer ik ook mezelf hierover uiten niet te ‘vergeten’. Naast deze voorbeelden van psychische/mentale helpers, heb ik me ook laten doorsturen naar de Maag-Lever-Darmarts voor het lichamelijke gedeelte. Helaas is de wachttijd hiervoor 15 weken, dus dat laat nog behoorlijk even op zich wachten. Daarom probeer ik ondertussen zelf ook vanalles uit om mijn darmen weer wat rustiger (en minder bol) te krijgen met onder andere ademhalingsoefeningen, pepermuntoliecapsules en ontbijten met (plantaardige) Activayoghurt. 

Ik weet dat ik lang niet de enige ben die terugkerend last heeft van een laag zelfbeeld en lichaamsbeeld, van weinig tot geen zelfliefde en zelfvertrouwen, plus van een oneindig overheersende onzekerheid. Het is namelijk nogal een hardnekkig en mega krachtig ‘virus’ die wanneer je hem eenmaal hebt niet snel kwijt raakt, misschien zelfs wel nooit. De enige remedie is zelf nòg krachtiger zijn. En dat dit niet 24/7/365 dagen constant lukt, is geen falen, is zelfs meer dan logisch want OMG wat is dat gevecht zwaar, moeilijk en energievretend. Dit is de peptalk die ik mezelf in ieder geval vaak probeer te geven en soms helpt, maar ik hoop ook dat jij er wellicht een beetje steun uit mag halen, want je doet het goed, je bent genoeg, je bent prachtig en geweldig precies zoals je bent, hoe dan ook, always. 

Liefs Laura (en een dikke knuffel)