Het eetduiveltje op mijn schouder

Iets waar ik me zonder uitzondering echt elke dag mega erg op verheug is mijn eten, of beter gezegd, mijn eetfeestjes van die week. Ik sta met deze ‘zin-innn!-kriebels’ op en ga ermee naar bed. Vooral mijn ontbijt en avondeten maken me elke keer weer übergelukkig, bezorgen me intens genot en komen dan ook bijna altijd wel terecht in mijn geluksmomentjesdagboekje. Niet alleen omdat het opeten 'kei' lekker is, maar ook omdat deze gehele momenten zo fijn en ontspannend zijn, (gedachten)vrij vooral. Ze geven me een gevoel wat ik naast wandelend in de natuur nergens anders ervaar, maar wel oh zo hard nodig heb om in balans te blijven. Mijn eetfeestjes beginnen met het tijdvergetende proces van bedenken, kiezen, experimenteren, bereiden, proeven en fotograferen (ideaal voor het nagenieten achteraf), en eindigen met mijn overheerlijke relaxte opeet-‘rituelen’. Bij mijn ontbijt is dit met de beentjes omhoog languit op mijn (balkon)bank kijkend naar één van m’n favoriete YouTubers, en bij mijn avondeten installeer ik me met mijn dienbladtafeltje op de bank, gaan alle kaarsjes aan, en kijk ik bijvoorbeeld naar ‘Met het mes op tafel’ of een ander knus NPO-tje. Dit voelt dan vaak echt als mezelf verwennen en dat dat helemaal oké is, dat dat mag en ik dat gevoel waard ben, iets wat me verder eigenlijk nooit goed lukt. Driedubbel onmisbare momenten dus voor mij, al het goede komt erin samen en het geeft elke dag, de goede èn de (hele) slechte, een gouden randje, een feestgevoel.

Maar helaas heeft mijn relatie met eten ook een hele andere kant, een schaduwkant, een frustratiekant, een schaamkant, een kant waarvan je alleen weet als je me beter kent. Want naast de mega grote passie en liefde die ik dus heb voor (plantaardig) eten en koken, is er binnenin mij ook iets, een ‘duiveltje’, die alles wat met eten te maken heeft omhult met strenge regels, nare gedachten en verkeerde beelden. De hoofdregel waar eigenlijk alles om draait, is dat hetgeen ik eet en drink zo ‘gezond’ mogelijk moet zijn, dat er alleen maar goede dingen mijn lijf binnen mogen komen, dus weinig suiker, verkeerde vetten, onnatuurlijke ingrediënten of andere dingen van de duivelse rode lijst. Het is bijvoorbeeld echt vele jaren geleden dat ik snoep, chips, taart of andere lekkernijen op heb en zoiets als buiten de deur lunchen of eten lukt me mede hierdoor ook al heel lang niet meer. Wanneer ik er alleen al aan denk of het wil gaan proberen om dit een keertje wel te doen, slaat mijn hoofd (en lijf) helemaal op hol en gaat het drammerige duiveltje het gevecht vol met me aan. Dit onophoudelijke gevecht winnen lukt me eigenlijk nooit, vooral omdat dit ‘vechten’ me te veel energie kost, energie die ik toch al niet veel heb en sowieso liever uitgeef aan leuke dingen. 

Wel is het me de afgelopen jaren gelukt om dit duiveltje een kopje kleiner te maken dan hij was, misschien zelfs wel twee of drie kopjes. Dit ging alles behalve gemakkelijk en was flink ‘met volle angst vooruit’-en, maar doordat ik met behulp van therapie te weten kwam wat eraan ten grondslag lag, ben ik het op den duur vanaf die diepe kern aan kunnen gaan pakken. De enige manier waarop er kans van slagen is om wat dan ook ècht te kunnen veranderen, daar ben ik wel achter gekomen. Doordat ik mijn lijf in de tijd daarvoor steeds verder zag aftakelen, ik steeds minder kon en steeds meer de controle verloor over mijn lichaam, mezelf en mijn dagelijks leven, wilde ik hetgeen wat ik nog wèl zelf kon, zo goed en vooral zo gezond mogelijk doen. Juist met als voornaamste reden om mijn lijf zo goed mogelijk te helpen (sneller) beter, sterker en gezonder te worden. So far, so good. Helaas zorgde mijn dwangmatige, controlebehoeftige en perfectionistische persoonlijkheid er al snel voor dat het tegenovergestelde uiteindelijk gebeurde. Ik, nouja mijn eetduiveltje, sloeg hierin steeds meer in door en zette uiteindelijk bijna alles op de zogenaamde rode eetlijst. Gezond werd zo te gezond en daardoor juist hartstikke ongezond. Door in therapie zeer intensief te werken aan bovengenoemde persoonlijkheidsstoornissen in combinatie met mijn negatieve zelfbeeld, want ook dat was (en is) een hele grote boosdoener, lukte het me stapje voor stapje om weer op een realistisch gezond niveau te komen in mijn relatie met eten, om mijn duiveltje de mond wat meer te snoeren en het allerbelangrijkste en meest waardevolle; weer ontspannen te kunnen genieten van eten, uiteindelijk zelfs meer dan ooit tevoren. 

Vandaag de dag is dat duivelse stemmetje er dus nog steeds, elke dag, en heel streng is het ook nog steeds, zeker door de ogen van een buitenstaander gezien. Maar wat overduidelijk heel anders is, is dat ik dit mijn passie en genot voor eten niet meer compleet laat afpakken, ik het mijn leven niet meer te extreem laat beheersen of overnemen, en het mijn eetfeestjes niet meer laat bederven. Het plezier wat ik nu heb aan eten en alles daaromheen, is vele mate groter dan de last die ik heb van de strenge regels en nare gedachten. Er is voor mij nu een goede en leefbare balans waar ik 90% van de tijd tevreden genoeg mee ben. Natuurlijk heb ik ook momenten waarop ik me super gefrustreerd, verdrietig en vooral gevangen voel en zou ik willen dat met één druk op de knop mijn relatie met eten ‘gewoon’ en vogelvrij was. Maar gelukkig duurt dit nooit lang, en kan ik deze vrijheid ook mega goed vinden bínnen mijn kaders, namelijk in het creatieve aspect van plantaardig koken. Dat zie je vast wel terug in mijn rubriek GroenteGelukjesGrabbelton of in mijn (kookhighlights van) Instagramstories. Naast veel narigheid brengt dit duiveltje me ondertussen dus ook heel veel goeds, nieuws, moois èn (hemels) lekkers. 

Dat ik vegetariër ben en daarnaast zoveel mogelijk plantaardig / veganistisch eet (zeg 90%) heeft overigens niets met mijn duiveltje te maken, wat vaak wel gedacht wordt. Maar dat is echt een éigen keus, puur vanuit mijn hart. Zo’n bewuste keuze voelt zo overduidelijk anders, zo passend en goed, zo Laura. Door deze contrastgevoelens kan ik dan ook heel goed scheiden wat (nog meer) keuzes puur vanuit mezelf zijn en wat opgelegde duivelse moetjes zijn, heel fijn en waardevol. Ook op dit gebied heb ik dus veel stapjes gemaakt de afgelopen jaren, al lost het alleen weten natuurlijk niets echt op, het geeft me wel meer (zelf)vertrouwen voor de toekomst, voor als de tijd wel rijp is. Voor nu is de balans tussen wat eten, koken en voeding me brengt en wat het me kost dus meer dan prima en kan ik ‘normaal’ met mijn geaccepteerde duiveltje door één deur. Wellicht verandert dat in de toekomst, na Corona bijvoorbeeld als buiten de deur eten weer hip en happening is, maar nu is nu. En nu maken mijn eetfeestjes me super gelukkig, houden me in balans en op de rit, zijn het de enige momentjes waarop het me lukt om slingers voor mezelf op te hangen èn om van dit alles ontspannen te genieten.

Dat ook zonder taart, chips, snoep en alchohol mijn eetfeestjes altijd nogal groot zijn, zal je trouwens ook vast wel opgevallen zijn op de foto’s die ik deel. Want ja, naast heel gezond eet ik vooral ook heel veel. ‘Eet jij dat helemaal alleen op?’ hoor ik zeer regelmatig, en het antwoord is volmondig ja. Ook dat heeft zijn eigen verhaal, waar ik wellicht een andere keer  nog eens voor in mijn pen klim, maar voor nu is dit bericht alweer lang genoeg, kwetsbaar genoeg ook. Ik merk namelijk dat dit bericht spannender is om te delen dan de berichten hiervoor, ik denk dat dit met name komt doordat ik in het verleden veel commentaar kreeg op mijn eetgewoontes en gedragingen, vooral achter mijn rug om, en veel mensen direct verkeerde en harde aannames maakten zonder ook maar iets te weten van mijn verhaal. Dit deed me toen innerlijk altijd heel veel en zit nog steeds diep opgeslagen in mijn systeem, mijn lijf en mijn hart, meer dan ik dacht kom ik nu achter. Gelukkig ben ik nu ook een heel stuk zelfverzekerder en deel ik daardoor zelfs graag mijn eetfeestjes en groentegelukjes, zonder overheersende schaamte, zonder angst voor meningen van anderen, maar juist met trots en glimmende oogjes. Dit is wat ik eet, dit is wie ik ben en wat mij nu (heel) gelukkig maakt. En dat is hoe dan ook helemaal oké. 

Ik hoop dat dit toch best wel kwetsbare bericht, ookal is het lang niet compleet en mijn allesomvattende verhaal, meer ogen mag openen en meer respect mag creëren voor soortgelijke verhalen en situaties. Er zijn namelijk veel meer mensen met een verstoorde relatie rondom eten of eetstoornis dan je denkt, dan je ziet of hoort. Mede doordat er zo snel veroordelende en minachtende stempels gedrukt worden en niet naar de persoon (en de pijn) erachter gekeken wordt, blijven deze verhalen vaak vol schaamte verstopt. Ik hoop daar zo, al is het maar een ietsiepietsie beetje, wat positiefs aan bij te kunnen dragen. Mocht je dan ook meer over mij willen weten, er meer van willen snappen of wat dan ook, je mag me (respectvol) alles vragen. Dankjewel voor het helemaal tot hier lezen van dit bericht, dat je daar de moeite en tijd voor genomen hebt, betekent echt heel veel voor me. Ik wens je hele fijne en overheerlijke eetfeestjes toe deze week, geniet ervan, hang wellicht zelfs (wat extra) slingers op, dat ben je waard!

Liefs Laura