Tijd om los te laten

Wat kan iets opschrijven soms toch onwijs helpen om gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten, om nieuwe inzichten te krijgen, om iets echt tot je door te laten dringen, om iets te verwerken of om jezelf nog beter te leren kennen. Nadat ik in mijn vorige bericht schreef over dat een zoektocht loslaten je soms meer brengt dan je er 110% voor inzetten, maar dit wel ontzettend veel durf en vertrouwen vergt, is er in mij ook een ander ‘durf-los-te-laten-balletje’ gaan rollen. Deze keer niet op het gebied van de zoektocht naar níeuwe deurtjes in mijn leven, maar juist op het gebied van het loslaten en (echt) dichtdoen van oude deurtjes. Absoluut niet met als doel om dit deel van mijn leven de rug toe te keren of te vergeten, maar om vrijer en met minder ballast verder te kunnen, om dichter bij mezelf van nu te komen in plaats van te blijven hangen in vroeger, en om meer ruimte te geven aan het vinden van eventuele andere en wel passende deurtjes. Ineens (h)erkende ik dit inzicht ook op een belangrijk en pijnlijk (oogklep)gebied in mijn leven, als een soort eurekamoment, en voel ik nu oprecht dat ook dit stuk van mij ‘let-it-go-en’ wel eens een belangrijke sleutel zou kunnen zijn. Stiekem wist ik dit met mijn oh zo verstandige hoofd natuurlijk allang, maar nu voelt het ook in mijn hart als de juiste stap, het juiste moment; de tijd is rijp. Daarom heb ik de knoop doorgehakt om mijn lidmaatschap van muziekvereniging Arti op te zeggen, los te laten, na ruim 23 jaar. Een beslissing waarvan ik nooit of te nimmer gedacht had deze te hoeven maken. In deze blog schrijf ik meer over deze doorgehakte knoop, onder andere waarom (nu), wat dit met me doet, waarom deze beslissing jaren op zich liet wachten en wat ik hoop dat het me brengt. 

Dit verhaal begint eigenlijk al op mijn tiende, toen ik ben begonnen met klarinet spelen en ik nog geen jaar later lid werd van het Puppyorkest, ookwel het Pieporkest, van Muziekvereniging Arti. Destijds was de clubnaam overigens nog Arti et Amicitiae, wat kunst en vriendschap betekent, en de mega hoge mate die ik hiervan alle jaren daarna heb mogen beleven is echt onbeschrijfelijk. Arti was mijn thuis, mijn veilige haven, mijn uitlaatklep, en op een gegeven moment zelfs mijn ‘alles’. Elke vrije minuut ging er met liefde en passie naartoe, op tientallen manieren. Een leven zonder Arti kon ik me oprecht niet voorstellen, het stroomde door mijn bloed. Mocht je me al wat langer kennen, weet je dat dit niet overdreven is. 

Maar toen mijn lichaam me steeds meer in de steek ging laten, was ik ook genoodzaakt Arti meer en meer in de steek te laten. Van onder andere concertmeester, wervingskoningin, jeugdtante en bruisende bedenker en organisator van evenementen, naar iemand waarvoor alleen al een half uurtje gaan luisteren veel te veel was. Één woord heb ik voor die tijd; hartverscheurend. Maar hoe ziek en zwak ik ook was, ik heb altijd de overtuigende hoop gehouden dat ik weer terug zou komen en weer actief onderdeel van deze familie ging zijn. Maar helaas, hoeveel jaren er ook verstreken, hoeveel ik ook herstelde, het bleef gewoonweg niet haalbaar, een (veel) te grote stap. Ook het bijbehorende acceptatieproces verliep een heel stuk moeizamer en pijnlijker dan op andere gebieden, dit zat te diep, was te moeilijk en een te groot onderdeel van mijn leven, van mij. 

De afgelopen jaren heb ik al heel veel andere deurtjes dichtgedaan, de één met meer moeite dan de ander, maar ik kon op steeds meer gebieden inzien dat mijn leven qua invulling niet terug zou gaan naar hoe het was, en dat ik dit en ook mijn toekomstwensen sterk aan moest passen. Aanpassen aan mijn grenzen, mijn kunnen, mijn lichaam, mijn mogelijkheden, aan mijn nieuwe realiteit. Het nieuwe normaal;). Gelukkig heb ik (daardoor) in de loop der tijd ook nieuwe Lauradeurtjes kunnen vinden en openen, ookal voelen deze bijna nooit als volwaardige vervangers, het zijn in ieder geval wel haalbare en waardevolle alternatieven die mijn leven mooier maken. Maar een eventueel alternatief kan pas komen als daar ruimte voor is, als je het vasthouden aan ‘die goeie ouwe tijd’, onrealistische wensen of verwachtingen (ook van anderen) los durft te laten. En dat durfde ik met Arti dus gewoonweg steeds echt niet en bleef daarom trouw lid. Veilig vasthouden, ookal kon ik bijna nergens meer bij zijn doordat mijn chronische vermoeidheid en prikkelverwerkingsstoornis ervoor zorgen dat in de avond iets ondernemen als het lopen van een dubbele marathon voelt, en 90% van het Arti-leven speelt zich nou eenmaal in de avond af. En zo zijn er helaas nog meer torenhoge barrières waar met mijn beperkingen niet tegenop te klimmen valt. Ondanks dat is mijn betrokkenheid, dankbaarheid en liefde voor deze club en de prachtmensen altijd gebleven, misschien zelfs alleen nog maar meer geworden, en ook van de vele mooie herinneringen, mijlpalen en belevenissen geniet ik oprecht nog wekelijks intens na. 

Zoals ik al schreef wist ik dus na jaren van herstel met mijn hoofd op een gegeven moment heel goed dat het meespelen met Arti nooit meer een realistisch haalbare kaart zou gaan zijn, maar omdat Arti echt voelt als een stukje van mijn DNA en identiteit, was het onmogelijk om mijn hart dit ook te laten geloven. Lid blijven werd dus een soort stevig vasthouden van wie ik dacht toch nog te zijn, nog wilde zijn, een laatste strohalm. Dit deed ik met name vanuit angst zie ik nu, bang dat er zonder deze ogenschijnlijke 75% van mijn identiteit niets van me over zou blijven, ik nog minder waard zou zijn. Daarom heb ik eerst zeker meerdere dingen met horten en stoten geprobeerd om bijvoorbeeld het basklarinet spelen op andere manieren invulling te geven, maar heel eerlijk, het vlammetje was weg, want er was geen Arti die als lucifer kon dienen. Nu zie ik, en het allerbelangrijkste; voel ik, dat lid blijven me eigenlijk onderliggend alleen maar onrust, pijn en ballast brengt, en vooral dat geen lid meer zijn niets zegt over mijn liefde, dankbaarheid en betrokkenheid voor deze familie. Dat stuk van mijn ‘lidmaatschap’ zal ik nooit opzeggen, nooit loslaten, nooit de deur van dichtdoen. 

Eigenlijk verandert er op het oog, praktisch en voor anderen dus bijna niets, maar daarentegen symbolisch en in mij juist een heel erg veel. Ik voel nu wel oprecht het vertrouwen dat er meer dan genoeg waardevols van mij overblijft, ik niet faal met deze beslissing en ik in de kern dezelfde Laura blijf. Ook voelt het als een soort van opluchting, als het afdoen van een zware rugzak (waarvan ik nu pas merk hoe zwaar deze eigenlijk echt was), alsof de wind op dit punt nu met me mee waait in plaats van tegen. Oftewel; het voelt als een goede keus, de juiste beslissing, en dat überhaupt voelen is erg nieuw voor mij als ultieme Weegschaal, maar het smaakt zeker naar meer. 

Ik merk dat ik het deze keer extra moeilijk vond om hetgeen ik voel en wil zeggen goed (en beknopt) te verwoorden, zodat jullie als lezers het enigszins kunnen begrijpen. In mijn ogen zal het merendeel het al snel ‘aanstellerij’ en me ‘raar’ vinden, een overheersende terugkomende overtuiging in mijn hoofd. Dit bericht is voordat het hier nu staat dus echt alle kanten (en lengtes haha) opgegaan, en ik stond zelfs op het punt om het überhaupt helemaal niet meer te plaatsen, lekker gemakkelijk de veilige weg te kiezen. Maar op een gegeven moment heb ik ook deze vermoeiende struggle durven loslaten, want hoe ik het ook opschrijf, dat een ander het 100% begrijpt zal nooit lukken en hoeft ook niet. Ik wil gewoon graag mijn verhaal kwijt, voornamelijk voor mezelf, maar ook omdat ik denk dat er altijd wel een paar mensen zijn die hier herkenning en wellicht steun uit kunnen halen, of het gewoonweg graag lezen. En zo niet, maakt dat mij of mijn verhaal niet minder de moeite (van het delen) waard. 

Let it go, het is oké zo. 

Liefs Laura