Herken je dat? Dat er ineens iets super leuks, fijns, moois, passends op je pad komt zonder dat je hier zelf (veel) moeite voor hebt hoeven doen? Dat je zomaar ineens iets op een schoteltje krijgt aangeboden, terwijl je er zelf lange tijd heel actief naar op zoek bent geweest? Je toen steeds maar niet vond wat je zocht en het daarom op een gegeven moment maar opgegeven of geparkeerd hebt? En dat dit onverwachte ‘gelukscadeau’ je daardoor naast mega blij en dankbaar, ook met vlagen gefrustreerd en verdrietig laat voelen? Nou, ik wel. Vooral de laatste jaren is dit zelfs een soort rode draad in mijn leven. En als ik er wat meer bewust bij stilsta, zie ik ook (lang) daarvoor al vele van deze momenten, van heel klein tot levensveranderend. Zo had ik ook recent weer zo’n soort ervaring, wat me kriebels gaf om er een blog over te schrijven, dus bij deze.
Nadat ik vanaf december 2018 een half jaar opgenomen ben geweest in de Eikenboomkliniek in Zeist en er aansluitend nog een half jaar ambulant in behandeling was, was het voor mij erg moeilijk om een vervolg hierop te vinden. Naast dat de hulp sowieso nergens zo passend en gespecialiseerd is als in Zeist, de lange wachtlijsten en de afstand/locatie (mijn zorgtaxi stopte ook), liep ik ook tegen veel struggles aan rondom vergoedingen en kosten. Ik heb mijn uiterste best gedaan om iets te vinden waar ze me passend konden helpen, en ondanks dat ik mijn eisen steeds naar beneden bijstelde, ik diverse dingen geprobeerd en een serieuze kans gegeven heb, had ik na twee jaar nog steeds niets gevonden waar ik me ècht goed bij voelde en ik op mijn plek was. Frustrerend2.0, vooral omdat ik het zonde vond van de tijd. Gelukkig heb ik vanaf eind januari dit jaar eindelijk een ontzettend fijne psycholoog hier om de hoek, zó blij mee, ookal is hier maar 10 keer per jaar heen kunnen voor mij eigenlijk veel te weinig om echt zoden aan de dijk te zetten. Dus zowel blij en dankbaar als ‘knagend’ heb ik me toen na twee jaar neergelegd bij deze fijne match en beter-iets-dan-niets hulp. Ik maak hier gewoon het beste van, haal eruit wat erin zit, kijk naar wat het me alsnog wèl brengt, was mijn insteek.
Maar toen... Nog geen maand daarna, werd ik ‘uit het niets’ tijdens een updategesprek met het UWV gekoppeld aan een psychologische re-integratiecoach gespecialiseerd in het vergroten of verbreden van met name maatschappelijke participatie voor situaties zoals de mijne. Ik verwachte er toen niet veel van, het bezorgde me eerlijk gezegd zelfs stress en klachten, bang om (weer eens) niet begrepen en buiten mijn grenzen gepusht te worden. Maar na het eerste kennismakingsgesprek met deze coach slechts een paar dagen later, draaide dit gevoel (meer dan) 360 graden. Dit was precies, of wellicht nog meer, waar ik al zolang naar op zoek was en het bezorgde me echt een soort magisch gevoel. Alles klopte, de match met de coach zelf (zowel qua persoon en achtergrond als qua professionaliteit), de visie en doelen van de praktijk, de hoge mate van begrip, persoonlijke benadering, eigen inbreng en nog veel meer. Ik kan nog steeds bijna niet bevatten dat dit ‘dekseltje’ me zomaar ineens aan is komen waaien. Natuurlijk kan dit proces alsnog alle kanten opgaan, maar het gevoel dat het me nu na drie sessies geeft, bezorgt me zoveel positieve bruisenergie en vertrouwen. Yes!
Zo heb ik maar weer eens geleerd dat je voor meer dan 110% inzetten om hetgeen te vinden wat je zoekt, wat je zo graag wil (bereiken) en van harte wenst, lang niet altijd de enige en juiste weg is. Ik zie het een beetje in de categorie ‘als je loslaat, heb je twee handen vrij’. Er komt vaak zoveel meer ruimte, zoveel meer mogelijkheden, meer vrijheid, als je niet krampachtig focust op iets wat zogenaamd per se (nu) moet van jezelf. Natuurlijk is het super goed om een passionele drive en veel doorzettingsvermogen te hebben, onmisbaar soms zelfs, maar het is net zo waardevol om het vertrouwen in jezelf, in jouw levensweg, zònder deze controle en touwtjes ook genoeg ruimte te durven geven en gunnen. Ruimte zodat dingen op zijn plaats kunnen vallen, ruimte om andere dingen, wegen en mogelijkheden te zien, ruimte om het juiste naar je toe te laten komen, ruimte voor spontaan geluk, cadeautjes en dekseltjes. Ruimte voor het leven.
Wel ben ik er ondertussen ook van overtuigd dat vooral de grotere onverwachte cadeau-ervaringen pas gebeuren als je er innerlijk echt klaar voor bent, dat dit dus alleen op het juiste moment en op het juiste punt in je leven of ontwikkeling op je pad komen en niet lukraak. Alleen als het dekseltje ook daadwerkelijk gaat passen, niet als het nog te groot is. Als deze coach bijvoorbeeld een jaar geleden op mijn pad gekomen was, had ik me er zeker weten niet zo blij en bruisend bij gevoeld, dat was echt nog te vroeg geweest en was ik er gewoonweg nog niet klaar voor. Nu wel, meer dan zelfs. En dat dit dan is gebeurd nog geen maand nadat ik mijn eigen zoektocht losgelaten had, kan toch geen toeval zijn? In mijn ogen niet (meer) in ieder geval.
Naast met kleinere en meer alledaagse dingen is me dit eerder ook overkomen met bijvoorbeeld het ‘vinden’ van mijn huisjes in Utrecht èn Best destijds, van de leukste (inval)banen, de liefde, en eerdere hulp rondom mijn ziekzijn. Zo kwam ook het bestaan van de Eikenboomkliniek ineens uit het niets op mijn pad, precies een paar weken na het moment dat ik echt niet meer wist waar ik passende hulp moest vinden en met mijn handen in het haar zat na al die vele dichte deuren. Ik weet nog heel goed dat ik toen meteen de informatiefolder, website, reportages in kranten ben ingedoken en de documentaire van Brandpunt+ ben gaan kijken. Ook dat voelde toen als een magisch moment en gaf me dat bruisende gevoel; Dit is het! Eerder was ik hier zeker nog niet klaar voor geweest, me laten opnemen voor een half jaar, no way. Maar dat is natuurlijk achteraf gezien gemakkelijk zeggen, op dat moment was ik juist gefrustreerd en verdrietig omdat ik hier veel eerder van had willen weten en om de weggegooide tijd. Ook deze keer speelde die gevoelens zeker weer op, maar al veel minder en korter, juist door de bewustwording van wat ik hierboven geschreven heb, en beseffende dit echt geen weggegooide tijd is, maar juist broodnodige en onmisbare.
Nu dit me weer zo overduidelijk gebeurd is, probeer ik er eindelijk ook daadwerkelijk wat van te leren, het bewust met me mee te nemen, meer te vertrouwen op dat het juiste moment wel komt, op het ‘lot’, het ‘universum’, en zo’n ervaring in ieder geval niet meer 100% als toeval te zien. Zweverige shizzle wellicht voor sommigen, dat snap ik helemaal en dat mag ook, maar ik denk dat het mij kan helpen om beter te leren loslaten, om meer vertrouwen en rust in mezelf en mijn levensweg te hebben. Hartstikke moeilijk hoor, want als ik iets in mijn hoofd heb en wil, moet het ook (zo snel mogelijk) gebeuren, dan is het met volle inzet vooruit, zie ik het perfecte plaatje al meteen voor me en heb ik pas rust als het gelukt/gedaan/gevonden is. Inzet was altijd mijn sleutel tot succes, net zoals de touwtjes dus heel stevig in handen houden. Hopelijk helpt deze bewustwording me dus weer een stapje verder, een stapje vrijer en een stapje sterker om meer ruimte te durven en kunnen geven aan het vertrouwen in mezelf, mijn leven en in ‘deksel’momentjes.
Liefs Laura
Ps. Probeersel één is om dit met mijn (ondertussen al jarenlange) zoektocht naar een huisje in Oirschot te doen. Wie weet...
Reacties
Een reactie posten