Regelmatig krijg ik vragen of het niet ontzettend saai, verdrietig of gekmakend is om zoveel alleen (thuis) te zijn, hoe mijn 'lege' dagen eruit zien en of de muren soms niet op me af komen. Ik merk daardoor dat mensen zich heel moeilijk kunnen voorstellen hoe je 90% van de uren in een week alleen (en thuis) zijn overleeft, en dat snap ik heel goed, want dat had ik tot zes jaar geleden precies zo gedacht. Nou heb ik het altijd al heerlijk gevonden om alleen te zijn op zijn tijd, alleen te spelen ook als kind, lekker in mijn eigen (fantasie)wereldje vertoeven en even ontsnappen aan alle prikkels van buitenaf. Maar, eerlijk is eerlijk, wel als tegenhanger van een mega drukbezet (sociaal) leven, dus vanuit een soort noodzaak, om de balans enigszins oké te houden. En een paar uurtjes per week was daarvoor meer dan voldoende, dacht ik toen althans. Op mijn 25e en drie burn-outs later, bleek dat toch niet helemaal juist te zijn. Vandaag de dag is mijn leven precies omgekeerd, van 90% mensen om me heen en buitenshuis zijn, naar gemiddeld 90% alleen en thuis zijn. Iets wat ik soms zelf nog niet ècht kan bevatten, kan geloven, me raakt in allerlei emoties, maar me vooral ook meer dan prima afgaat. Sterker nog, minstens 75% van de tijd alleen zijn is zelfs bijna onmisbaar voor me nu, noodzakelijk om me goed te voelen en functioneren. In deze blogpost schrijf ik wat meer over mijn vele alleen zijn, onder andere over de twee kanten, de plussen en minnen, die dit voor me heeft en hoe ik dit elke week in balans probeer te houden. Iets wat de afgelopen drie weken helaas niet echt goed gelukt is...
Ik kwam op het idee voor deze blogpost doordat mijn sociale weegschaal afgelopen drie weken dus nogal uit balans was. Van te sociaal in de eerste week, naar te alleen, eenzaam soms zelfs ook, in de twee weken daarna. Natuurlijk is er een groot verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn, laat ik daarmee beginnen. Voor mij is dat verschil ondertussen in ieder geval heel goed merk- en voelbaar. Eenzaamheid voelt als een zwaar donker deken om me heen, om alles heen, en alleen zijn als opladen en tot mezelf komen. Als ik te veel dagen achter elkaar niemand zie, verandert het (nodige) alleen zijn op den duur in eenzaamheid. En wanneer ik bijvoorbeeld minder goed in mijn vel zit, van buitenaf veel zie wat ik moet missen, een vol hoofd en hart heb, komt dit gevoel sneller dan wanneer dit niet zo is. Dus eigenlijk zou je kunnen zeggen dat wanneer mijn weegschaal hierin uit balans is, dat zware eenzame gevoel komt. Zo ook andersom, wanneer deze weegschaal uit balans is naar de andere kant door juist te veel sociale activiteiten, voel ik me al snel zwaar overprikkeld en oververmoeid. Beide disbalansen voelen alles behalve leuk en fijn natuurlijk, dat heb ik afgelopen weken zeker weer ervaren, heel frustrerend vaak ook, omdat ik vooraf wel altijd erg mijn best doe elke week goed in balans te plannen. Maar life happens when you are making other plans hè.
Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren hier steeds beter mee leren omgaan, en komt het eenzaam voelen aan de ene kant of overprikkeld voelen aan de andere kant veel minder vaak in extreme mate voor. Vooral omdat ik nu weet waar mijn balanspunt ligt en dit grotendeels (een soort van) geaccepteerd heb, op allerlei vlakken, waaronder dus ook binnen mijn sociale leven. Voor mij zijn drie (rustige) sociale activiteiten, zeg van ongeveer twee uur per keer, in een gemiddelde week precies goed. Zo’n beetje om de dag in plaats van direct achterelkaar is dan helemaal perfect. Dus daar probeer ik me steeds vooraf op te richten bij het plannen en invullen van de volgende twee weken. Soms lukt dit een hele tijd super gemakkelijk, maar soms kost het ook een hoop kruim. Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om mensen te vragen, initiatief te tonen, want daardoor lukt het me vaker om het merendeel van mijn weken fijn en in balans door te komen, samen en alleen. Al zijn er ook weken waarin er ineens een storm aan sociale afspraken komt aanwaaien, vaak rond vakanties maar soms ook gewoon uit het niets zoals drie weken terug. Ik grijp dan zoveel mogelijk aan, ondanks dat ik weet dat ik over mijn grens ga en dus flink uit balans ga zijn daarna, maar dat heb ik er dan helemaal voor over. Al lukt het me het laatste jaar steeds beter om ook in zo’n week beter mijn grenzen te bewaken, door afspraken aan te passen qua invulling, locatie of tijdsduur bijvoorbeeld.
Vooraf plannen is leuk en aardig, maar vaak wijzigt er last minute nog van alles, zeker in deze onvoorspelbare Coronatijd, wanneer er bijvoorbeeld kinderen in het spel zijn of omdat iets ‘gewoon’ anders loopt. Als controlefreak vind ik dat lastig, naast heel begrijpelijk laat dat duidelijk zijn, maar omdat het op de dag of in de week zelf heel moeilijk is om nog een vervangende sociale afspraak te maken, ligt eenzaamheid in een toch al legere week dan al snel op de loer. Hierdoor heb ik afgelopen zestien dagen dus ook maar twee mensen, twee lieve vriendinnetjes, echt reallife gezien en gesproken tijdens een wandeldate. In zo’n periode bel en FaceTime ik dan wel extra veel (en lang) met mensen, wat zeker helpend en fijn is, maar niet voldoende om op zo’n lange termijn eenzame gevoelens te voorkomen. Een voordeel is wel dat het sociale uitstapje wat er nog wel is, dan extra leuk, waardevol en dankbaar voelt en ik dit geluk dan echt door mijn hele lijf voel stromen, nog dagen. Zo ook afgelopen vrijdag tijdens het lopen van de Andreas Schotel kunstroute, waar bovenstaande foto gemaakt is.
Alleen zijn; één van mijn grote onmisbare vrienden maar dus ook een vervelende vijand soms, ik kan niet zonder maar dus ook zeker niet 24/7 met. Wat naar mijn mening voor iedereen geldt trouwens, de balans ligt echter bij iedereen op een ander punt. De voordelen en pre’s van op zijn tijd alleen zijn gun en wens ik iedereen, maar eenzaamheid niemand. Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik alleen woon, dat ik een veilig en fijn plekje helemaal voor mezelf heb. Want als ik alleen ben dan kan ik onder andere beter luisteren naar het gefluister van mijn lijf en hart (helaas óók naar mijn gedachten maar daarvoor helpt wandelen, schrijven en koken me enorm), dan laad ik echt op omdat er weinig prikkels en indrukken om me heen zijn, dan is alles overzichtelijk, gestructureerd en in controle, dan kan ik mijn eigen ding op mijn eigen tijd en tempo doen passend bij hoe ik me die dag voel, dan komen de meest creatieve ideeën en belangrijkste inzichten bovendrijven, dan is het gemakkelijker om oké met mezelf te zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan, zeker op het gebied van ‘het zijn de kleine dingen die het doen’, bijvoorbeeld altijd eten en kijken waar ik zin in heb en mijn huisje stylen zoals ik wil. Geen overleg nodig.
En juist dat overleg is ook vaak hetgeen wat ik erg mis, het sparren over dagelijkse dingen, ‘nutteloze’ weetjes en hersenspinsels delen en horen, met iemand lachen om (kleine) dingen die gebeuren, en noem maar op. Het zijn hierin nog meer de kleine dingen die het doen, die het samenwonen me soms doen missen en verlangen. Maar onder aan de streep voelt alleen wonen, veel alleen zijn, op dit moment het meest passend en helpend voor me, zeker in combinatie met slow living. Mijn ultieme hartewens is wel om weer in mijn geliefde Oirschot te mogen, want dan kan ik onder andere mijn sociale weegschaal veel gemakkelijker in balans houden, onverwachte eenzame dagen beter oplossen, en meer zelfstandig gaan en staan in veel sociale activiteiten. Dus de kaarsjes hiervoor blijf ik na jaren nog steeds elke dag branden. Ooit gaat het gebeuren, daar vertrouw ik op.
Dus op de veelgestelde vragen of het niet ontzettend saai, verdrietig of gekmakend is om zo veel alleen (thuis) te zijn en of de muren soms niet op me af komen kan ik antwoorden dat dit het merendeel van de dagen reuze meevalt. En hoe ik een week (of dag) zoveel alleen overleef, invul en doorkom? Dat gaat na al die jaren ervaring eigenlijk vanzelf. Ja, soms weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet na een zoveelste dag alleen en zonder echte plannen, maar dit lost zich bijna altijd vanzelf intrinsiek weer op. Want juist alleen zijn, weinig prikkels, brengt ook veel gefluister, ideeën en wensen boven die ik anders niet gehoord had. Dus binnen mijn grenzen, met mijn beperkingen, is het vele alleen zijn juist zo slecht nog niet. Mijn komende weken staan gelukkig weer lekker in balans gepland, nu nog althans, maar mijn gevoel zegt dat dit deze keer wel zo blijft. Zin in! :)
Ook voor jou een fijne week gewenst met alles wat je nodig hebt, of dat nou veel me-time alleen is of juist veel samenzijn.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten