Dagboekdroedel; Aan de zijlijn

Iets wat me vaak verdrietig maakt is dat ik gevoelsmatig bijna altijd en overal aan de zijlijn sta, en dan ook nog op een plek waar ik lang niet alles meekrijg van wat er in het veld gebeurd. Niet dat ik alles mee wil en hoef te krijgen of altijd fanatiek mee zou willen spelen (zoals ik vroeger probeerde), maar ietsje vaker en langer zou toch wel érg fijn en leuk zijn. Ik doel hierbij vooral op mijn sociale leven en het contact met vrienden en familie, maar ook in de maatschappij an sich voelt het vaak alsof ik niet echt meedoe. Door mijn beperkingen kan ik bijvoorbeeld een sociale activiteit maximaal om de dag anderhalf à twee uur prettig volhouden, en in die relatief korte tijd ben je de diepgang meestal nog niet echt ingegaan en komt iets vaak pas net op gang, vooral bij een groep(je) of bijzondere happening. Ik mis het om af en toe uren (of dagen zoals bij een dagtrip, weekendje weg of vakantie) met dierbaren door te brengen en echt vanalles aan bod te laten komen zodat je helemaal weet wat er bij iedereen speelt. Of om veel dierbaren zoals vroeger gewoon automatisch wekelijks meerdere uren te zien zodat je bijblijft, van dichtbij echt bijblijft bij wat er in hun levens gebeurd, juist ook alle kleine dagelijkse dingen. Als aangepast alternatief zou ik eigenlijk wekelijks wel allemaal blogs van hen willen lezen hihi, maar feit is nu dat ik bij veel mooie mensen veel mis, óók aan de zijlijn, en dat voelt behoorlijk eenzaam af en toe. Eerst kostte het me het jaren om een beetje te kunnen accepteren dat ik voortaan aan de zijlijn sta in plaats van rennend op het veld, maar de laatste tijd merk ik dat er nog een tweede laag is die ik meer mag leren accepteren, namelijk dat ik ook bijna nooit op mijn gewenste plek direct vooraan aan de zijlijn kan staan, maar vaak ergens ‘veroordeeld’ ben tot een plek bovenin de tribune. De door mij giga gewenste (aangepaste) mate waarin en de manier waarop ik een vriendin, tante, dochter, zus, enzovoort zou willen zijn blijkt keer op keer toch óók weer te hoog gegrepen, waardoor plannen B en C en D ook vaker dan me lief is keihard in het water vallen. En ik voel me zeker niet altijd slecht en verdrietig daar hoog op de tribune hoor, ik geniet ook zeker van alles wat ik daar wél meekrijg en al helemaal van de keren dat ik toch even een uurtje op de eerste rij kan zitten of zelfs op het veld sta. Daar ligt doorgaans dan ook meestal mijn focus zoals je vast wel weet en ik ben dan ook erg blij dat ik die fijne eigenschap bezit en verder heb kunnen ontwikkelen de laatste jaren, dat houdt me echt op de been. Maar toch gun ik mezelf soms meer, en vooral niet alleen mezelf, want naast dat ik mezelf meer qualitytime en reallife betrokkenheid met dierbaren gun, gun ik dat hen ook, ik gun hen ook meer mij, en dat ik bijvoorbeeld wel de hele dag aanwezig kan zijn op hun bruiloft, meekan met een familieweekend of een dagje Efteling kan doen met mijn (bonus)neefjes/nichtjes, dat ik er vaker en langer écht kan zijn. En daar worstel ik dan uiteraard ook weer vaak mee, want ik denk dan al snel dat ik niet goed genoeg ben. Het enige wat ‘helpt’ bij deze vervelende en verdrietige never ending zijlijnstruggles is om er wat vaker openlijk ruimte aan te geven, iets wat ik gisteren spontaan deed tijdens een boswandeling met mijn nieuwe begeleidster en dat voelde zo verlichtend dat ik het vandaag even door wilde pakken door er ook het één en ander over op te schrijven. En ook dat voelt erg fijn merk ik, ookal trekt het nog veel meer luikjes open en heb ik er nog honderd dingen meer over te zeggen, alle beetjes helpen gelukkig, ook bij dit. 

Voor nu wens ik je nog een goede en gelukkige dag, of deze nou scorend op het veld, aan de zijlijn of (naast mij) hoog op de tribune is! 

Liefs Laura