Zo zeg, ik lag er echt even behoorlijk af de eerste week van deze maand, veel overheersende gevoelens en gedachten en (met een somatisch symptoomstoornis dan) dus extra veel lichamelijke klachten die me helemaal terug naar af schopten. En dat was behoorlijk confronterend kan ik je vertellen, het liet me namelijk echt weer even zien hoe fragiel en instabiel ik ben en over hoe een dun draadje ik zowel lichamelijk als geestelijk eigenlijk altijd balanceer, hoe ‘abnormaal’ ik ben, of me in ieder geval voel. Het begon op één oktober, toen ik naar mijn nieuwe huisje ging kijken omdat daar veel vooruitgang geboekt was en ik wat kleine dingen moest beslissen. Super tof, super gaaf, maar veel overweldigender dan ik dacht, want eenmaal thuis in bed voor mijn middagrust ging alles helemaal hysterisch door mijn hoofd spoken en dat is het zeker nog een week blijven doen, tot het paniekerige aan toe, pfffff. Ik ben gewend dat als ik ergens kom waar ik veel indrukken en prikkels te verwerken krijg, leuk of niet leuk, ik minstens één of twee dagen moeilijk rust en ontspanning kan vinden omdat alles tot in de details nog eens voorbij komt in mijn hoofd, vandaar ook dat er meestal één of twee dagen tussen mijn ‘activiteiten' zitten. Maar nu wakkerde het rondlopen in mijn huisje en tuin zo veel aan, zo veel wat ik nog moet gaan ‘doen’ en waar ik nog mee te maken ga krijgen dat het maar niet ophield. En hoe meer dagen ik ‘s middags in bed niet bij kon tanken omdat juist dan het alarm in mij afging en hoe meer afleiding ik moest zoeken, hoe vermoeider ik werd en hoe meer en meer lichamelijk en geestelijk gedoe ik kreeg. Vicieuze cirkel to the max, want hoe vermoeider je bent hoe minder je sowieso al kunt hebben natuurlijk. Nu, een paar dagen nadat het weer best redelijk gaat en de rust een soort van terug is, zie ik dat dit alles niet alleen kwam door mijn nieuwe huisje en hoe ik straks het afwerkings- en verhuisproces in hemelsnaam moet gaan managen met mijn belastbaarheid, maar dat het een optelsom was, en best een flinke ook. Namelijk al wekenlange stress rondom een medische verklaring verkrijgen wat die week tot een wanhoopshoogtepunt kwam, het indalen van het feit dat één van mijn beste vriendinnen komende zomer gaat emigreren, de lieve hond van mijn zusje die heel ziek werd en overleed, de vele zwangeren en baby’s overal, de gezondheid van mijn moeder, groeiende financiële (toekomst)zorgen, de wereld, toch nóg een verstandskies die door lijkt te komen en andere kleinere dagelijkse dingen. Het uitte zich aan de oppervlakte dan misschien vooral rondom mijn huisje, waarschijnlijk omdat dat het tastbaarste is en ik daar nog de meeste ‘controle’ over heb, maar er broeide intern dus al langer een stuk meer. Ook besefte ik me dat ik eigenlijk al best lang steeds minder goed ontspanning kon vinden tijdens mijn middagrust en meditaties, ik meer en andere afleiding nodig had en oude struggles rondom mijn dwangmatigheid en zelfbeeld weer opspeelden. Die eerste oktober barstte dus gewoon de bom (die al veel langer hardop tikte maar ik gewoon niet wilde horen) omdat ik aan allerlei issues te lang veel te weinig emotionele aandacht besteed had. Best stom en dom voelt dat weer, want zo’n optelsombom ervaar ik zeker niet voor het eerst, maar aan de andere kant zijn dat soort herhalende valkuilen ook heel menselijk en leer je zo wel hoe je er steeds beter en sneller weer uit kunt komen. Ik ben in ieder geval voorzichtig weer gestart met het meer en uitgebreider delen van wat er zich in mijn hoofd en hart afspeelt én gezondere afleiding zoeken, en ja hoor, dat helpt direct al best aardig.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten