Chronisch ziek ben je niet alleen, en dat vind ik misschien wel het allermoeilijkste ervan, maar anderzijds ook het allermooiste. Niet alleen ikzelf maar ook alle dierbare mensen om me heen ervaren namelijk al jarenlang de nadelen, beperkingen en moeilijkheden van mijn situatie. Ze kunnen veel niet met me ondernemen, missen me bij belangrijke gebeurtenissen of evenementen, horen vaak nee, krijgen weinig hulp terug, voelen mijn frustratie en verdriet, passen zich continu aan en nog veel en veel meer. Het voelt dan alsof ik hen iets afneem, alsof ik hun levens op sommige vlakken ‘verpest’ of in ieder geval een heel stuk minder leuk en gemakkelijk maak dan vroeger. En dan kunnen ze heel lief zeggen dat dat niet zo is, maar dat is wél zo, ik doe het alleen niet expres, dat is wat anders. It takes a village om te kunnen overleven als je chronisch ziek bent, want alleen sta ik (letterlijk) nergens, en dat valt me vaak zeer zwaar. Maar aan de andere kant maakt dat het ook juist ontzettend mooi en ervaar ik zoveel meer liefde, vreugde en dankbaarheid door deze zelfde dierbare mensen, juist omdat ze er nog altijd zijn, zich met liefde aanpassen, begripvol naar me luisteren, me steunen en aanmoedigen, me in mijn waarde laten en de echte Laura blijven zien of zoeken onder alle struggles. Zij maken mijn leven zo zo zoooveel mooier, en dat maakt me telkens weer sprakeloos.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten