Struggleseizoen

Jeetje, wat een drukte is het in mijn hoofd de laatste tijd zeg, allerlei struggles en onzekerheden vliegen me om te oren, stapelen zich op mijn schouders en duwen me regelmatig even kopje onder, niet fijn! Om dit gespartel iets minder en lichter te maken wil ik in deze blogpost proberen om er wat flarden van op papier te zetten, gewoon omdat ik daar zelf behoefte aan heb en ik vandaag dan in ieder geval niet verdrink in mijn eigen hoofd, en wellicht biedt het anderen ook wat herkenning. Dus, mocht je even door de brievenbus van mijn overvolle hoofd willen spieken, lees dan vooral verder. 

Ten eerste loop ik (weer) enorm tegen mijn beperkingen aan rondom de bouw van mijn nieuwe huisje, in allerlei vormen en maten, en vooral de laatste weken komen die er in rap tempo steeds meer bij. In mijn vorige blogpost schreef ik al over het nare wringende gevoel dat ik zelf zo weinig kan bijdragen en ik anderen zo hard zie zwoegen, maar waar ik op dit moment wat stoom over wil afblazen is het feit dat ik ook bij veel dingen die ik wél kan doen, ik deze alsnog niet op de manier kan doen zoals ik zou willen. Ik mag nu bijvoorbeeld een keukenblad en tegelvloer gaan uitzoeken, en het liefst sjees ik vandaag nog naar allerlei verschillende plekken om van alles te bekijken en het (in mijn huisje) te vergelijken, gewoon zoals andere mensen dat ook doen. Maar dat lukt mij in een hele week nog niet eens. Om de dag iets ondernemen wat anderhalf uur duurt is wel zo ongeveer mijn max en meer dan twee dingen combineren lukt daarbinnen ook niet. Ook doe ik zoiets aandachtvragends het liefst aan het einde van de ochtend in verband met mijn energie/helderheid/angst, heb ik rekening te houden met de agenda van anderen die met me meegaan en met andere afspraken die ik zelf heb staan. Erg ingewikkeld, vermoeiend en verstikkend soms allemaal. Deze specifieke beperking raakte me pas echt diep toen ik vorige week een vriendin sprak die ook middenin een grote verbouwing zit en wel voor allerlei kleine dingen heel gemakkelijk heen en weer sjeest; even dit, tussendoor dat, oh en dan rijd ik hier (en daar) meteen ook even langs, en dat is dan nog maar één ochtend waarop ze ook nog met mij gewandeld heeft. Niet eerlijk. Even, even zus of even zo, (snel) even tussendoor dit en (ook nog) even spontaan dat staat helaas al acht jaar niet meer in mijn woordenboek, en dat wist ik natuurlijk al lang, maar in nieuwe situaties zoals deze dreunt dat weer even extra hard door…

Ook zijn nu steeds meer de echte definitieve ‘uiterlijke’ keuzes aan de beurt voor mijn huisje en dat roept heel veel spanning en onzekerheid bij mij op, ten eerste omdat ik dan natuurlijk wel de goede (of nog beter; de allerbeste) keuzes wil maken en ten tweede omdat bij een nieuwbouwhuis echt álles nog gekozen moet worden en het dus veel is. Gelukkig heb ik in grote lijnen best goed voor ogen wat ik wel en vooral niet wil, maar vanuit daar dan daadwerkelijk steeds één optie definitief kiezen maakt me regelmatig helemaal hondsdol en behoorlijk benauwd. En ja, keuze voor keuze, ding voor ding, stap voor stap, I know, en dat probeer ik ook echt met alle macht, maar mijn hoofd heeft daar lak aan en loopt nou eenmaal heel graag op alles ver vooruit. Daarnaast gaat de dwangmatige controlefreak in mij ook mega slecht op losse eindjes en lopende zaken en daar staat zo’n groot project natuurlijk bol van. Dus ja, het is een droom om straks in zo’n prachtig huisje in Oirschot te mogen wonen en om al deze keuzes te mógen maken, daar voel ik dan ook echt onbeschrijfelijk veel dankbaarheid voor, maar de weg ernaartoe zit vol kuilen en is een behoorlijke uitdaging die me op allerlei vlakken flink op de proef stelt omdat het mijn beperkingen opnieuw pijnlijk blootlegt. En dat er laten zijn en accepteren lukt me nu gewoon (nog) niet…

Ook zoemt er de laatste tijd vaak de gedachte in mijn hoofd dat ik geen leuke (bonus)tante ben, of althans lang niet zo leuk als ik heel graag zou willen zijn en diep van binnen eigenlijk ook ben. Een (bonus)tante die je bijvoorbeeld overal mee naar toe op avontuur kan nemen, die vaak even langskomt om te spelen of te knuffelen, waar je gezellig kan blijven logeren, die bij al je belangrijke gebeurtenissen kan zijn en die je speelkameraadjes kan schenken. Maar die tante ben ik niet, kan ik niet zijn, en dat doet pijn, veel pijn. Want dat ik geen moeder mag/zal/kan zijn is één en heb ik intussen redelijk geaccepteerd, maar dat vervolgens the next best thing en ‘plan B’, namelijk echt een hele leuke (bonus)tante zijn, ook niet haalbaar is is hartverscheurend. Al helemaal als ik andere mensen wel leuke actieve tantes en ooms zie zijn. En ik weet echt wel dat ik een hele líéve tante ben hoor, die bij een aantal kindjes een speciaal plekje heeft, maar soms is dat gewoon even niet genoeg…

Door deze onzekerheden en vele dingen waar ik geen of weinig controle over heb, heb ik de laatste weken ook veel meer last van irreële angstgedachtes die ineens in mijn hoofd oppoppen, bijvoorbeeld dat mij of één van mijn dierbaren iets ergs overkomt, en die gedachtes wegrelativeren kost altijd veel kruim en gaan daarnaast ook direct in mijn lijf zitten. Ook mijn dwangmatigheid met betrekking tot bewegen en schoonmaken laait een stuk meer op door alle innerlijke onrust, en dat is in combinatie met de huishoudelijke hulp die nu drie weken op vakantie is geen pretje en vraagt ook weer erg veel energie en ruimte in mijn hoofd, zowel het bedwingen van allebei als het er toch aan toegeven. Lastige ‘gevechten’…

Zie je zo een beetje wat ik bedoel met een overvol hoofd hebben? En dan is dit nog lang niet alles wat daar ronddwaalt natuurlijk. Gelukkig kan ik er regelmatig oprecht smakelijk om lachen, maar ik merk ook dat ik er echt meer over moet gaan praten om alles in goede banen te blijven leiden en niet langdurig kopje onder te gaan. Wellicht is het zelfs een goed idee om een soort ‘plan de campagne’ te maken bedenk ik me nu, om de balans tussen in- en ontspanning voor mij gezond en overzichtelijk te houden en zodat deze (lange) periode niet alleen maar als overleven voelt maar ook als beleven. Wordt dus zeker vervolgd dit, maar hier wat flarden van mijn struggles delen doet me al enorm goed merk ik. :)

Liefs Laura