Vandaag is het precies een week geleden dat ik buiten geweest ben (los van mijn balkon) en iemand in real life gezien heb (los van mijn huishoudelijke hulp), en word ik dus weer even kei hard met mijn neus op de feiten gedrukt wat zomers weer voor mij betekent; opgesloten en afgesloten zijn, eenzaamheid, verveling, somberheid, angst en extra lichamelijke klachten. Ik voel me gedurende de dagen dan steeds minder mezelf, minder Laura, en steeds meer Rapunzel, een beeltenis die ooit tijdens kunstzinnige therapie naar boven is gekomen toen ik me standaard zo voelde. Rapunzel kan namelijk ook haar torenkamertje niet verlaten en is in haar eentje ver verwijderd van wat er zich in de wereld en bij anderen allemaal afspeelt. Het contrast met de week hiervoor, toen ik me een heel ander sprookjesfiguur voelde en maar liefst vier keer vrolijk en relaxed van huis was, is vooral ook zo groot, overleven versus beleven. En ik schrijf dit hier nu niet omdat ik medelijden wil of wat dan ook, wellicht een beetje voor bewustwording dat niet voor iedereen de zomer (of vakantietijd) een relaxed feestje is, maar vooral voor mezelf, als verzachting én als reminder om de volgende keer wat meer actie te ondernemen door bijvoorbeeld mensen thuis uit te nodigen of iets dergelijks. Voor de komende drie weken ben ik daar juist wel al erg mee bezig geweest omdat mijn begeleidster dan wegvalt in verband met vakantie, maar de week waarin ik me bevond dus niet, en dat was flink te merken. Gelukkig had ik het verhaal van Pa Salt, Pinterest en groenten om mee te koken hihi. Wat me vooral af en toe naar de keel greep was de stilte, want met alle ramen en deuren potdicht voor de airco en de ultra goede isolatie overal hoor je hier binnen dan letterlijk niets meer van buiten. Geen vogeltjes, geen wind door de bomen, geen spelende kinderen in het park, geen praatjes makende hondenuitlaters en ga zo maar door, letterlijk niets meer, alleen mijn eigen tinnitus en het geblaas van de airco. Gezellig joh… Dus alleen daarvoor zet ik de airco al liever niet aan en alles juist lekker open, maar daar was ik dinsdag toch iets te vroeg mee (en eigenwijs in), want door de warmte kreeg ik de twee dagen daarna migraine, ook al zo gezellig. Gelukkig brengt Rapunzel me ook in een modus waarin ik de kleine wel echt gezellige en fijne dingen nog meer ga waarderen, zo kreeg ik van een Libanese Albert Heijn-bezorger die vaker bij mij aan de deur komt ineens een uitgeschreven recept voor een linzensoep, echt zo ontzettend lief, maar ook een kort praatje met de buurvrouw, een hartverwarmend geboortekaartje in de bus of iemand die spontaan even (leuke foto’s) appt geven mijn Rapunzel-dagen dan zoveel kleur. Ik kan stiekem wel nu al niet wachten tot het weer herfst wordt, of nouja dat is niet helemaal waar, maar ik snak wel naar een lekker lange periode onder de 25/26 graden (aka prins) die me uit mijn torenkamertje kan bevrijden.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten