Geen golven maar een wilde zee

Soms zijn gevoelens, gedachten of gebeurtenissen voor mij te groot, te veelomvattend en te ongrijpbaar om echt goed op te kunnen schrijven, laat staan ze sprekend te verwoorden. Dit is iets waar ik de afgelopen weken steeds tegenaan loop rondom mijn ongewenste kinderloosheid, een thema dat het laatste half jaar weer erg op de voorgrond aanwezig is in zowel mijn hoofd, hart en lijf, en wat ik daardoor graag kwijt zou willen kunnen op ‘papier’. In eerste instantie puur voor mezelf, omdat ik weet dat dit me altijd zo goed helpt en verlicht, maar daarnaast ook zeker om anderen herkenning of een betere begripbodem te bieden. Maar een behoorlijke blogpost schrijven rondom mijn onvervulde kinderwens lukt me al vele weken niet, überhaupt eraan beginnen niet eens, de drempel voelt veel te hoog en wat daarachter ligt veel te overweldigend en complex. Hoe los is dit op zodat ik mijn schreeuwende schrijfkriebels en hart- en hersenspinsels rondom dit onderwerp toch nog lekker kwijt kan? De lat flink omlaag was gisteren ineens mijn oppoppende antwoord, dus in plaats van een rond en ‘perfect’ verhaal te willen schrijven, besloot ik dat losse flarden ook helemaal prima zijn voor nu. En dat heeft direct gewerkt zoals je ziet, fladder je mee?

De laatste maanden speelt de rouw rondom mijn ongewenste kinderloosheid dus weer een stuk meer dan daarvoor, of nouja, misschien zeg ik dat wel verkeerd, want eigenlijk speelt dit al jaren een grote rol, maar vóél ik het de laatste maanden veel meer en dieper. Geen golven meer, maar bijna constant een wilde zee. Alles, ook hele kleine dingen, komt veel intenser binnen (in mijn hart) en houdt me daarna nog dagen bezig (in mijn hoofd), en als ik er dan verder niets mee doe komt het eruit met allerlei klachten (in mijn lijf). Ik heb het daarom meer dan ooit nodig om er met regelmaat over te praten, herkenning te ervaren en zelfs om specifieke ‘beschermende’ acties te ondernemen. Misschien komt dit omdat momenteel (weer) meerderde goede vriendinnen zwanger zijn en ik nu écht voorgoed ‘alleen’ overblijf, omdat ik hormonaal wat meer aan het schommelen ben of omdat deze emmer intussen gewoon te vol is gedruppeld. Of alledrie, of heel iets anders, het maakt ook niet uit, want uitspreken dat het verdriet en de rouw er is is voor mij nu het belangrijkste en helpt me meer dan precies te weten waarom. Het is wat het is, nu het alleen nog vaker laten zien. 

Ik merk dat deze wat labielere staat andere acties vraagt om mezelf een beetje te beschermen en in balans te houden dan ik gewend ben, zo heb ik bijvoorbeeld wat kindergerelateerde dingen toch maar afgezegd of anders aangepakt en ben ik er dus vooral meer over gaan praten. Wat overigens erg moeilijk is bij mensen die júist (samen) volop op een fijne kinder/baby/zwanger-wolk zitten, want om dan het gesprek compleet om te draaien voelt gewoon nooit op zijn plek. En omdat ik veel mensen al niet zo vaak en lang kan zien door mijn lage belastbaarheid, wil ik de keren dat ik wel samen ben het juist ‘gezellig’ houden. Ik moet mezelf dus echt een soort van dwingen om het onderwerp aan te (durven) snijden, want dat ernaar gevraagd wordt, durft te worden vaak ook, gebeurt maar zelden. En daar heb ik alle begrip voor hoor, het is ook gewoon een verrekte moeilijk issue in onze giga gezinsgerichte maatschappij. 

Gelukkig heb ik via een forum een leeftijdsgenootje leren kennen die ook ongewenst kinderloos is en zal blijven waarmee ik de laatste weken regelmatig app, wat qua communicatie, laagdrempeligheid, begrip en herkenning zo ontzettend fijn en waardevol is, echt mega blij mee. Zo iemand was namelijk nog niet zo gemakkelijk te vinden, want op Internet kom ik al jaren vooral community’s en mensen tegen die in een ander kinderloos schuitje zitten, bijvoorbeeld doordat ze volop bezig zijn met een vruchtbaarheidstraject (en dus nog hoop hebben) of juist bewust kiezen om kinderloos te blijven omdat ze geen kinderwens hebben. Natuurlijk overlappen onze schuitjes ook op diverse vlakken met elkaar, wat al heel fijn is, maar ik blijf dan toch net de belangrijke vlakken missen die dat juist niet doen. Ook qua boeken, documentaires, vlogs, blogs en podcasts is dat zo, ik heb echt van alles gelezen, gezien en geluisterd maar ook daar gaat het niet vaak over ongewenst én voor de rest van je leven kinderloos zijn. Ze zijn er wel hoor, en dat maakt ze extra waardevol, maar meer zou heel welkom zijn, elk strohalmpje aan herkenning laat me namelijk een stukje minder eenzaam voelen. 

Eenzaamheid is voor mij namelijk het naarste gevoel wat er rondom dit onderwerp hangt, op allerlei manieren. Eenzaam in grotere momenten wanneer ik bijvoorbeeld alleen thuis ben met ‘feest’dagen als vakanties, verjaardagen, Pasen, Kerst of Sinterklaas (check voor meer hierover mijn blog van eind november), eenzaam in kleine momenten als ik bijvoorbeeld een random gezin voor mijn huis samen naar de treinen zie kijken, eenzaam in een gezellige groep waar het merendeel kinderen of kleinkinderen heeft, en vooral ook eenzaam in de toekomst, kijkende naar alleen nog maar meer dingen die ik ga missen en die vele anderen wel mogen meemaken. Maar dus ook eenzaamheid in eenzaamheid, omdat ik verreweg in de minderheid ben en dus weinig echte lotgenoten ken en zie om mij heen. 

Mede daardoor denk ik nu regelmatig aan de derde oma die ik tot mijn twintigste had, een tante van mijn vader die samen met mijn derde opa geen kinderen konden krijgen, maar waar wij als gezin heel hecht mee waren en die een bijzondere plek in ons leven hadden, en wij in die van hen. Zonder dat ik het toen nog wist zijn zij dus nóg belangrijker geworden voor mij, zij lieten me van kinds af aan al zien dat je ook in het leven van (klein)kinderen die niet van jezelf zijn een hele liefdevolle en mooie rol kunt spelen en dat zij je leven waardevoller kunnen maken. Aan dat onbewust geplante zaadje heb ik nu heel veel, en dat zou ik ze eigenlijk heel graag nog willen zeggen. Zelf heb ik ondertussen ook heel veel lieve (bonus)nichtjes en -neefjes in mijn leven en ik hoop dat onze banden ook verder mogen uitbloeien tot iets heel waardevols, tot nu toe gaat dat gelukkig heel erg goed en brengen zij me de allermooiste lichtpuntjes, onbeschrijfelijk dankbaar ben ik daarvoor. 

Naast eenzaamheid is een ander venijnig gevoel de pijn die ik bij, met en voor dierbaren voel. Dat ik met heel veel belangrijke mensen in mijn leven nooit die extra laag en band zal krijgen die me juist mijn hele leven al zo bijzonder lijkt, de band van bijvoorbeeld samen moeder (of vader) zijn en daarin samen steeds verder ontwikkelen en gelijksoortige ervaringen delen, samen door de ogen van onze kinderen de wereld beleven en herkenning vinden in het ouderschap. Ook niemand de band van tante/oom/oma/opa/neef/nicht/vriendje/vriendinnetje kunnen geven, terwijl ik weet en zie hoe fantastisch ook zij dat allemaal zouden vinden en hoe een verrijking dat zou zijn doet pijn. Complex complex complex. 

Soms weet ik dus direct heel goed wat me raakt in een bepaalde situatie, maar vaker ook niet, dan wordt dit me pas uren of zelfs dagen later duidelijk. Ik voel op het moment zelf dan vooral ongemak en onrust, of merk dat het wel heel veel energie vreet, of krijg hoofdpijn, maag/darmklachten, ergere tinnitus of beweegdrang. Er gebeurd in ieder geval van alles binnenin mij zonder de onderliggende rouw in mijn hart te voelen, die directe verbinding heb ik gewoon (nog steeds) niet zo goed, maar is zich de laatste maanden dus wel duidelijk verder aan het ontwikkelen. Ik zie en voel nu steeds sneller, soms dus zelfs al op het moment zelf, dat welke vorm van ‘ongemak’ dan ook acht van de tien keer te herleiden is naar mijn kinderloosheid, de laatste tijd in ieder geval. Uiteraard is dat niet fijn, maar toch ook juist wél, want het biedt meer kansen om het een plaats te kunnen geven en erover te praten (of schrijven). En om deze complexe gevoelens ergens kwijt te kunnen is mega helend, dat merk ik nu ook weer heel sterk, ookal zijn het maar selectieve flarden en zeer incomplete inkijkjes. Maar deze gevoelens helemaal kwijt ZIJN zal nooit gebeuren, die draag ik levenslang bij me, want moeder ben je voor het leven, maar niet-moeder ook.

Liefs Laura 

Ps. Note to self; hup Lau, nu maar één keer overlezen en dan gewoon plaatsen, het is goed genoeg zo, echt. Words in progress…