Wat ondertussen veel mensen wel van mij weten (en ervaren) is dat ik van nature een behoorlijke dwangmatige persoonlijkheid heb. Dit heb ik altijd al gehad en is zonder twijfel de basis van veel van mijn talenten en behaalde successen. Mijn dwangmatigheid en bijbehorende eigenschappen zoals gedisciplineerd, ordelijk, routinematig, perfectionistisch en punctueel hebben me namelijk heel vaak heel ver gebracht in mijn leven en me zeer regelmatig boven mezelf doen laten uitstijgen. Ook werden deze eigenschappen veelvuldig geroemd door mijn omgeving en plukten veel mensen, scholen/klassen, verenigingen en vrienden er dankbaar de vruchten van, ik ervaarde mijn dwang jarenlang dan ook puur en alleen als een kracht. Wanneer ik nu terugdenk aan deze hoogtijdagen kan ik bijna niet geloven dat ik dit echt zelf allemaal was en ik zo veel zo ‘verrekkus’ goed voor elkaar gekregen heb, het voelt meer als een soort droom of film, heel onwerkelijk. Echter zijn deze sterk ontwikkelde eigenschappen ook giga grote boosdoeners voor mij, onder andere voor mijn burn-outs, chronische vermoeidheid en angst/piekerstoornis. De kern van mijn dwangmatigheid ligt namelijk in het altijd en overal de maximale controle willen hebben en het verdoven van mijn gevoelens en onrust, en wanneer één van deze twee in ‘gevaar’ komt of een dreun krijgt, wordt mijn drang naar dwang sterker en sterker. Voor mijn ziekzijn viel dit allemaal niet zo op en had ik er nauwelijks last van omdat het zich uitte in grote (en maatschappelijk geaccepteerde) dingen zoals studie/werk, hobby’s en mijn sociale leven, maar toen dit letterlijk allemaal wegviel verplaatste het zich geruisloos en zonder dat ik het echt doorhad naar kleinere dagelijkse dingen. Héél kortgezegd transformeerde mijn dwang op deze manier van een soort superpower in een belemmerende stoornis; een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis oftwewel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Gelukkig ben ik ondertussen al een paar jaar zo ver dat ik me hier niet meer (extreem) voor schaam of dit als raar en zwak ervaar, ik kan er zelfs regelmatig om lachen, het is nou eenmaal hoe ik ben, al wil dat natuurlijk niet zeggen dat het me nooit frustreert of verdrietig maakt.
Voor mij is mijn extreme behoefte aan controle en het wegstoppen van emoties een levensbelemmering (en dus een stoornis) geworden toen ik negen jaar geleden ziek werd en letterlijk alles in hard tempo door mijn vingers glipten. Zelfs over mijn eigen lijf had ik op den duur totaal geen controle meer, helemaal tot aan het uiterste dieptepunt dat zoiets als alleen naar de wc gaan niet eens meer lukte. Geeneen touwtje had ik meer in handen, nul komma nul. Elk klein stapje dat het daarna ietsje beter met me ging en waar ik een dun touwtje controle terug kon pakken greep ik dan ook met beide handen aan, no way dat ik dat nog los ging laten. Vol focus en tot in de strengste perfectie ging mijn schreeuwende controlehonger hier op los, extreem op los. Dit deed ik overigens niet bewust en ik zag (en begreep) dit natuurlijke copingsmechanisme pas vele jaren later, het was mijn manier van overleven en het dealen met trauma’s, rouw en emoties. Dat hier veel betere en gezondere manieren voor zijn leerde ik later gelukkig ook. Nu ik me sinds een paar jaar bewust ben van deze gevoeligheid en deze aard van het beestje een naam heeft, zie ik steeds sneller wanneer iets (voor mijn doen) echt te dwangmatig wordt en ik weer eens flink doorgeslagen ben. Ik leef daarom eigenlijk altijd met één hand op de handrem. Noem iets alledaags en grote kans dat ik daarbij continu de handrem moet inknijpen omdat ik er ooit te extreem dwangmatig in ben geweest; water drinken, wandelen, schrijven van blogs, sporten/bewegen, schoonmaken en andere dingen in het huishouden, gezond eten, lijstjes bijhouden, borduren, persoonlijke verzorging, dagindeling en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat veel van deze dingen bungelen aan het randje van doorslaan ervaar ik dan ook nog zeer regelmatig aan den lijve, vorige maand bijvoorbeeld nog.
Vorige maand kampte ik namelijk heel erg met de spanning/angst rondom mijn bezoek aan de kaakchirurg en met erg eenzame en opgesloten gevoelens. Om dit niet (zo sterk) te hoeven voelen ben ik zonder dat ik het in eerste instantie doorhad doorgeslagen in schoonmaken en bewegen. Nou doe ik deze beide dingen sowieso elke dag meer dan echt noodzakelijk is, maar in die weken rees het pas echt de pan uit. Totaal niet handig als je al zo weinig energie hebt natuurlijk, dus daar gleed ik zo een diepe neerwaartse spiraal in. Gelukkig was ik daar redelijk snel weer grotendeels uit - een voordeel van er vele jaren ervaring in hebben - met name doordat mijn kaakpijn en -gedoe voorbij was, ik nare overheersende gevoelens ben gaan uitspreken, weer meer heb kunnen wandelen en actie ondernomen heb om af te spreken met diverse fijne mensen. Maar ergens helemaal uitkomen en weer terug bij ‘start’ zijn duurt altijd langer dan je wil en dan erin terecht komen, dat weet jij vast ook.
Helaas heb ik ook te weinig energie om mijn dwang op echt grote schaal dieper aan te pakken, die energie is doorgaans altijd al ruimschoots verbruikt door het zorgen dat mijn dwang/overprikkeling/rouw/ angst/piekerklachten-emmers niet overlopen (of dus te dweilen als dat wel weer eens gebeurd), plus te zorgen dat ik wekelijks ook voldoende leuke en waardevolle dingen doe. Gelukkig lukt me dit doorgaans best aardig, al zal iemand anders de vele routines en moetjes die ik dagelijks heb nog steeds veel te extreem vinden (wat ik snap), voor mij is het nu grotendeels goed genoeg in een leefbare balans. Althans dat zegt mijn zelfacceptatiekant, aan de andere kant voel ik namelijk ook vaak genoeg frustratie en verdriet waarom ik zo moeilijk in elkaar moet zitten en niets eens ‘normaal’ kan gaan. Tsja, onontkoombaar denk ik, dus probeer ik het er af en toe maar te laten zijn, zoals in deze blogpost bijvoorbeeld. Loslaten, touwtjes laten vieren, let it go-en, lukt me zo nu en dan steeds beter als ik goed in mijn vel zit, maar echt met twee handen los leven (of zelfs met één) is voor mij helaas veel te ‘gevaarlijk’ en past jammergenoeg niet bij wie ik ben en hoe ik in elkaar zit, één vinger los is al spannend genoeg haha. Hoe ontzettend graag ik ook zou willen dat dit anders was en hoe jaloers ik ook ben op mensen die dat wel kunnen, mij geeft te veel loslaten nou eenmaal veel stress, onrust en lichamelijke klachten. Voor mij blijft het dus bij de (hele) kleine dingen, alweer, en dat is ook oké. En gelukkig besef ik me daarnaast ook dat het nog steeds niet alleen maar een belemmerende eigenschap van me is maar ook een kracht, net zoals als vroeger, zonder ‘dwang’ was ik namelijk nooit zo ver gekomen in mijn herstel en persoonlijke ontwikkeling. Ik ben dus zeker niet meer bang voor mijn dwang én ik weet ook dat ik daarnaast nog meer dan genoeg andere eigenschappen heb die wel met puur en alleen trots op mijn lijf geschreven staan. En wie weet wat de toekomst nog brengt…
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten