Ze zijn begonnen! De contouren van mijn nieuwe huisje zijn sinds gisteren in de grond zichtbaar en dus heb ik voor het eerst ‘in’ mijn huisje kunnen staan en ervaren hoe dat voelt. Nou, echt hééél erg goed! In deze derde verhuisblog vertel ik je daar lekker rommelig meer over, net zoals over de grote tegenslag die er eind december om de hoek is komen kijken, en show ik je natuurlijk foto’s (en een filmpje), lees vooral lekker verder dus.
Laat ik eerst maar met het nare nieuws beginnen, wellicht heb je dit al voorbij zien komen in mijn eindejaarsspecial, maar de bouw van mijn huisje gaat helaas flink wat vertraging oplopen. Last minute is de verkoop van het oude huis van mijn ouders namelijk niet door gegaan, kortgezegd kreeg de koper de financiering uiteindelijk toch niet rond, en dus staat driekwart van de inboedel van mijn ouders voorlopig voor niets in dozen en blijft de woonklare woonkeet naast hun nieuwe huis onbewoond. Echt heel heel heel zuur, frustrerend, verdrietig en een verrekkes valse start van 2023, bleh. Voor mijn huisje betekent dit dat het (na hetgeen wat er al ingekocht en geregeld is) voorlopig niet verder gebouwd kan worden totdat er een nieuwe koper is en er daarmee weer genoeg centjes zijn. Erg vervelend en jammer natuurlijk, maar eigenlijk voel ik dit voor mezelf nauwelijks, ik heb geduld genoeg en het feit dat deze droom überhaupt ooit werkelijkheid gaat worden is al te fantastisch, wat ik vooral wel voel is dat ik voor mijn ouders hoop dat deze donkere wolk snel weggedreven zal worden. Duimen jullie ook mee? En mocht je iemand kennen die wellicht interesse heeft in een mooi groot huis en perceel met meerdere bijgebouwen in het landelijke Spoordonk, stuur deze Fundalink dan vooral door;
https://www.funda.nl/koop/oirschot/huis-42896320-lubberstraat-3/.
Maar ondanks deze grote donkere wolk scheen gisteren niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk de zon volop op mijn huisje. Stap één en twee zijn namelijk gezet; de schop (nouja, graafmachine) is de grond ingegaan en de bekisting is geplaatst. Hierdoor kun je de contouren en grove indeling van mijn huisje al goed zien en krijg je meteen al zo’n veel beter beeld van de grootte, de ligging, de verhoudingen én het uitzicht. Het was echt super gaaf om daar voor het eerst (in) te staan!
Wat vooral heel goed voelde en heel anders was dan ik me vanaf de tekeningen (zie de vorige verhuisblog) had voorgesteld, was het mooie uitzicht en het fijne formaat van mijn tuin. Allebei echt ge-wel-dig! Ik kijk door de wand op de kopse kant van mijn huisje, die dus helemaal van glas zal zijn, uit op landerijen en weide, op lekker veel vrijheid, rust en ‘groen’ dus, voor mij allemaal belangrijke waarden om in balans te kunnen blijven en prettig te kunnen leven. Ik bedoel kijk de foto hieronder even, en dan is het nu nog maar winter.
Ook de tuin verraste me dus enorm, deze is veel minder smal dan ik dacht en kijkt aan één kant natuurlijk ook uit op het mooie uitzicht, reken maar dat daar een fijn zitje komt dus. Het is daarnaast ook echt mijn eigen plekje en domein, helemaal uit het zicht en afgescheiden van de rest, niemand die me kan zien, heerlijk. Én er is een fijn ‘eerste-lentezon-hoekje’ tegen mijn huisje en papa’s werkplaats aan, dus lekker vroeg en laat in het seizoen buitenzitten is dan eindelijk mogelijk, iets wat ik nu met een schaduwbalkon altijd erg mis. Op onderstaande foto zie je de tuin aan de achterkant, en rechts is dan dus het uitzicht van de foto hierboven, gaaf toch?
Op deze foto zie je dus ook de indeling al best goed, rechts de woonkamer en keuken, en links de slaapkamer en badkamer. Het was zoveel fijner dan ik dacht om daar al doorheen te lopen, want nu heb ik ook écht een gevoel bij mijn huisje en dan vooral bij de ligging. En dat gevoel is zó goed en zó kloppend, dit is mijn plek, hier ga ik me thuis voelen, zonder twijfel. En ik kijk al uit naar de extra verbinding die me dat gaat brengen met heel veel lieve mensen, mijn andere belangrijkste waarde. Een eigen vrije plek maar tegelijkertijd ook meer samen met dierbaren, wat ik al zei, een droom. :)
Na een wat downe en vlakke week was dit zonnige bezoekje gisteren (met aansluitend een wandeling) precies wat ik nodig had en waar ik dit hele weekend lekker van na ga genieten. Op foto’s komt het natuurlijk anders over dan in real-life, maar toch leuk om online op deze manier weer even een update te kunnen geven. Voor mijn doen wel wat ‘rommelig’ door de spontaniteit, maar het was ook fijn om een blogpost eens losjes in één adem te schrijven, moet ik eigenlijk vaker doen. Wanneer de volgende verhuisblog zal verschijnen is dus maar de vraag, maar dat zien jullie vanzelf, leuk dat je vandaag weer even de tijd genomen hebt om deze te lezen. Dankjewel en een heel fijn weekend!
Liefs Laura
Ps. En tot slot nog even een kort filmpje.
Reacties
Een reactie posten