Nog steeds sta ik er vaak van te kijken hoe moeilijk ik het vind om gevoelens en emoties te (kunnen/mogen/durven) voelen - al helemaal in het moment zelf maar ook zeker over langere termijn - en hoe mijn lijf dit mankement overgenomen heeft. Ik voel namelijk negen van de tien keer niet eerst een gevoel of emotie maar een lichamelijke klacht of sensatie, zelfs na al die jaren van bewustwording en training nog. Gelukkig bijna nooit meer in zo’n extreme mate als aan het begin van mijn ziekzijn, maar nog altijd heb ik hier in kleinere mate wekelijks mee te maken en ik blijf het wonderlijk vinden dat mijn lijf, een lijf, zo werkt. Een gevoel of emotie vindt áltijd een weg naar buiten, is het niet via de snelste en gezondste weg (je mond), dan op den duur wel via een andere weg, en geloof me, die alternatieve wegen zijn op langere termijn meestal niet echt prettig. In deze blogpost vertel ik je meer over mijn somatische symptoomstoornis, want zo heet dit ‘mankement’, bijvoorbeeld hoe ik hier dagelijks mee deal, wélke andere wegen mijn lijf dan vindt en wat me helpt om dit zo goed mogelijk onder controle te houden.
Bij eigenlijk alle mensen werkt het zo dat gevoelens en emoties zich kunnen uiten in hun lichaam, iedereen kent wel de voorbeelden van buikpijn, hoofdpijn of vastzittende spieren als je je zorgen maakt of wanneer je iets spannends te wachten staat, veel zweten of een hoge hartslag hebben als je angstig bent, ineens allerlei vage kwaaltjes krijgen of ziek worden na een stressvolle of verdrietige periode, enzovoort. Ook de burn-out, een soort doorsudder/optel-variant hiervan, is tegenwoordig helaas alom bekend. De één is voor dit alles van nature gevoeliger dan de ander en heeft een scherper afgestelde connectie hierin, maar bij niemand ontbreekt dit, that’s for sure. Of je er ook naar luistert en het herkent is natuurlijk een ander verhaal, dat is onmiskenbaar een stukje zelfkennis en persoonlijke ontwikkeling. Bij een somatisch symptoomstoornis zoals ik die heb, is deze connectie of dit zogenaamde radartje compleet doorgedraaid, ontregeld en hypergevoelig geworden, bij de minste of geringste emotie kan mijn lijf reageren alsof de wereld vergaat en allerlei nare klachten geven. Dit heb ik een soort van zelf veroorzaakt door (onder andere) vanaf mijn tienertijd helemaal verkeerd om te gaan met mijn hooggevoeligheid - ik denk dat je als HSP-er automatisch een scherp afgestelde hart-hoofd-lijf-connectie hebt waar je rekening mee zou moeten houden - en door na elke burn-out (vier in totaal) gewoon weer op dezelfde voet verder te gaan plus medicijnen te slikken tegen al mijn kwaaltjes in plaats van ze serieus te nemen. Oftewel; roofbouw te blijven plegen op mijn lijf en letterlijk ál mijn emoties en gevoelens te blijven negeren of wegstoppen. Op een gegeven moment, alweer bijna negen jaar geleden, stortte ik toen echt compleet in (niet de wellicht herkenbare burn-outvariant maar die maal tien) en waren al mijn ‘stiekjes’ in al die jaren zo ver opgerekt dat ze niets anders meer konden dan knappen en ontploften alle radartjes. Ik heb dus diverse dingen en processen in mijn lijf blijvend kapot of beperkt gemaakt, iets waar ik nu elke dag mee moet dealen, en één daarvan is dus deze stoornis. Gelukkig is alles lang niet meer zo gigantisch kapot als negen (of vijf) jaar terug en heb ik heel veel weer langzaam op kunnen bouwen, alleen zijn mijn plafonds nu echt veel en veel lager geworden. Maar, hoe cliché ook, naast alle frustratie en verdriet die ik hierdoor ervaar en ervoer, heb ik er ook veel moois en waardevols voor terug gekregen in mijn leven, waaronder mezelf. :)
Iets wat dus helpt om met dit mankement om te gaan en (de kans op) lichamelijke klachten te verkleinen is me uit te spreken over wat ik voel en heel erg open te zijn, op die manier vindt in ieder geval een gedeelte al een weg naar buiten en kan het zich niet stiekem opstapelen in mijn lijf. Waar ik dit vroeger niet deed vanuit schaamte, perfect willen zijn en opvoeding, is nu de mogelijkheid om open te kúnnen zijn vaak de grootste hindernis, zeker nu ik geen therapie meer heb. Schaamte of iets in die richting voel ik namelijk nauwelijks meer, ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, maar omdat ik standaard heel veel alleen ben moet ik wel altijd bewust actie ondernemen om mijn ei bij iemand kwijt te kunnen, ook voor kleine ‘onbenullige’ dingen, zo’n mogelijkheid komt maar zelden vanzelf naar me toe. Vandaar ook dat deze blog en andere schrijfsels alleen voor mezelf ontstaan zijn, zo laat ik veel gevoelens toch (alvast) een alternatieve uitweg vinden via mijn vingers. En alsnog loop ik dan vaak genoeg achter de gevoelsfeiten aan hoor (van de week nog, vandaar deze blogpost) en ervaar ik eerst lichamelijke klachten om die vervolgens pas te kunnen linken aan waar ik mee zit of welke struggle er meer speelt dan ik doorheb. Bij mij zijn dit vooral mijn darmen bij met name controleverlies / onveiligheid, mijn blaas bij spanning / stress, specifieke hoofdpijn of migraine bij overprikkeling / overwelming, vastzittende of ‘sleep’spieren bij frustratie, duizeligheid, tinnitus en druk op de borst bij angst en bijna deze hele cocktail samen bij verdriet of rouw. Elk gevoel heeft dus zijn eigen buddy zoals je ziet, en dan benoem ik nu zeker nog niet alles. Door jarenlang zeer intensieve therapie kan ik dit nu in ieder geval linken en een soort van accepteren, want de jaren waarin alle klachten me maar om de oren vlogen en ik totaal niet wist waardoor of waarom of wat ik ermee moest waren echt verschrikkelijk. De situatie nu is natuurlijk meestal ook niet leuk, ik bedoel af en toe een weekje vakantie van dit gedoe zou heel welkom zijn, maar het is wel veel (over)leefbaarder en behapbaarder, en dat maakt zoveel verschil.
Vooral de laatste paar jaar probeer ik daarom dus bewust gevoelens en emoties, hoe klein en onbenullig ik ze (met mijn hoofd) ook vind, toch zo snel mogelijk uit te spreken, zowel tegen dierbaren, mensen die wat verder weg staan als tegen onbekenden. Ik probeer het echt als een soort eerste levensbehoefte te zien, net zo belangrijk als goed slapen en eten. Zo giga gesloten als ik vroeger was zo ontzettend open ben ik daardoor nu, dit verschil is echt bijna onvoorstelbaar groot, en dat bevalt me heel goed, het geeft letterlijk meer lucht, meer rust, en veel meer échte verbinding, dat ook. En natuurlijk lukt dit me lang niet altijd en stapel ik van tijd tot tijd al mijn gevoelens en gedachtes weer veel te veel op, net zolang tot ze boven mijn hoofd uitgroeien (zoals op de foto’s zeg maar), en dan ineens allemaal over me heen vallen en me compleet overspoelen, maar hey, ik ben ook maar een mens, ups and downs it is, fouten / stommigheden / eigenwijsheden / verkeerde keuzes it is, that’s life. En gelukkig kan ik tegenwoordig ook hier veel beter mee omgaan en krabbel ik daarna veel sneller weer op. Het blijft een rocky road, maar de auto waarin ik hier overheen rijd wordt nog steeds elke dag een stukje beter.
Al met al doe ik dus mijn best om zo goed en vaak mogelijk te luisteren naar het fluisteren van mijn hart, zodat mijn lijf niet hoeft te schreeuwen.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten