Dagboekdroedel: Cadeautjes

‘Wat goed en knap dat je alleen voor jezelf je huisje zo mooi kerstig gemaakt hebt zeg!’ Elk jaar weer krijg ik wel een paar van dit soort opmerkingen wanneer mensen mijn kersthuisje zien (bijvoorbeeld via mijn laatste twee reels). Natuurlijk is het leuker om een gezellige kerstsfeer sámen te creëren en beleven, daar draait Kerst immers uiteindelijk om, maar dat wil niet zeggen dat het de moeite niet waard is om dit ook puur en alleen voor jezelf te doen, dat vind en voel ik in ieder geval zo. Ik ervaar het echt elke dag als een cadeautje om in december zo’n extra sfeervol en gezellig huisje te hebben en daarmee mijn dagelijkse dingen een gouden randje te geven. Waarom dit zo is en waar dit voor mij vandaan komt heb ik proberen te beschrijven in deze nieuwe dagboekdroedel. En omdat er ook nog een ander cadeau-onderwerp speelde, namelijk de enorme wrijving, struggles en kink in mijn eigenwaarde die ik ervaarde bij het krijgen van een (fysiek) cadeautje uit onverwachte hoek, lucht ik ook daar mijn hart even over, want daar heb ik deze rubriek uiteindelijk toch voor in het leven geroepen. :)

Voor mij is het dus heel natuurlijk om ook alleen voor mezelf gezelligheid te creëren in huis, ik functioneer en voel me namelijk echt letterlijk veel minder goed in een ongezellige (en rommelige) ruimte, zowel lichamelijk als geestelijk. Vooral licht speelt daarin een grote rol, ik vind niets zo naar en energievretend als verblijven in een fel verlichte ruimte, brrrr, ik word daar onwijs licht in mijn hoofd van, alles komt veel te hard binnen en ik raak mezelf helemaal kwijt. Dit heb ik overigens ook bij andere zintuigen; te veel of te harde geluiden, een te warme/koude/vochtige temperatuur, sterke geuren of on-empathische/respectloze mensen in een ruimte en ik haak af, loop leeg en krijg allerlei lichamelijke klachten. Welkom in de wondere wereld van hoogsensitiviteit zullen we maar zeggen, want dat is de basis van deze snelle overprikkeling en gevoeligheden. Maar andersom geldt dit ook, want als de sfeer, het licht, de temperatuur enzovoort wél prettig zijn, lift het me juist op, kan ik iets (drie)dubbel zo lang volhouden, ben ik meer mezelf en geniet ik intens. Mede daarom vind ik de kerstperiode echt de hemel met alle lichtjes en kaarsjes overal - zelfs de meest sfeerloze ruimte wordt gezellig met een kerstboom erin - en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik vlinders in mijn buik voel als iets mooi en sfeervol (verlicht) is. Dus waarom zou ik dat niet lekker uitbuiten door mijn eigen huisje extra knus te maken en een mega kerstboom te nemen? Tel de genieturen maar uit als je standaard 95 procent van de tijd thuis bent, al zou ik het bij 25 procent nog steeds doen trouwens, net als toen ik destijds mijn kamertje in de Eikenboomkliniek voor dat halve jaartje helemaal eigen en gezellig gemaakt had. Ook is dit één van de weinige vlakken waarin lief zijn voor (alleen) mezelf wél lukt, samen met dagelijks uitgebreid koken. Typisch trouwens dat ik ook daar vaak dezelfde soort verbazende of bewonderende opmerkingen over krijg bedenk ik me nu; ‘Sta jij elke dag twee uur in de keuken en doe je al die moeite alleen voor jezelf, wow, dat zou ik echt niet kunnen.’ En al bevestigen deze (meestal goedbedoelde) opmerkingen mijn diepgewortelde gevoel dat ik abnormaal, raar en anders ben, ondertussen ben ik wel zo sterk geworden dat ik op deze twee vlakken mijn gedrag daar no way meer op aanpas of me inhoud. Het maakt mij elke dag giga gelukkig, dus doe ik het, ook als ik de enige ben die er iets aan heeft, het ziet/proeft en ervan geniet. Nu (een heleboel) andere vlakken nog, maar hey, dat is oké, stapje voor stapje. Wat lukt jou om regelmatig echt alleen voor je eigen plezier te doen?

Naast dat mijn huisje met al haar lichtjes, kaarsjes en grote kerstboom letterlijk elke dag als een heerlijk en groot genietcadeau voelt, mijn hoogsensitiviteit laat zegevieren en me vlinders in mijn buik bezorgd, was er ook een moment waarop het krijgen van een cadeau een heel ander soort gevoel in mijn buik gaf en wat me behoorlijk aan het denken heeft gezet. Toen ik namelijk op vijf december gefacetimed werd door mijn bonusnichtjes dat Sinterklaas ook twee cadeautjes voor tante Laura bij hen in de zak gedaan had, kreeg ik een soort kortsluiting (van overweldigende liefheid) en dit duurde en duurde daarna maar voort. Ik kon het gewoon niet handelen en rechtbreien in mijn hoofd dat ik zomaar zonder echte ‘geldige’ reden cadeautjes had gekregen. Als het voor mijn verjaardag of een andere speciale gebeurtenis is kan ik er innerlijk altijd al moeilijk mee omgaan, maar de mate waarin dit ‘onverdiende’ cadeau en gebaar aan me bleef knagen was echt next level. Ik schrok en baalde dan ook enorm hoe dit mijn lager dan verwachte eigenwaarde blootlegde, want dat is toch waar dit in de kern vandaan komt, vooral omdat ik dacht dat ik daarin na al die jaren therapie toch ondertussen wel een stuk verder was. Ook voelde het ontzettend ongelijk en oneerlijk omdat ikzelf juist altijd heel erg van het geven van attenties, presentjes en extraatjes ben (met veel kans op doorschieten, dat wel, met name vroeger) en zo ook opgevoed ben, maar ik dit de laatste tijd bewust minder ben moeten gaan doen in verband met de kosten, dus ook extra Sinterklaascadeautjes heb ik daarom dit jaar met moeite overgeslagen. En dat gaat allemaal zo ontzettend tegen mijn aard, gevoel en love language in, dat het meteen voelt alsof ik minder waard en een minder goede/leuke/geliefde vriendin, (bonus)tante, dochter of wat dan ook ben, al helemaal als ik onverwacht dan wel ineens iets van een ander krijg. En ik wéét heel goed dat dit natuurlijk niet zo is, dat liefde en vriendschap juist in hele andere en meer wezenlijke dingen zit, dat ik genoeg ben zoals ik ben (net zoals ik dat van een ander vind) en dat niet overal een wederdienst of cadeautje voor nodig is, maar dat vóélde vorige week dus even niet zo. Wat me ook ineens liet beseffen dat ik met mijn vele presentjes al die jaren anderen misschien ook wel eens dit ongemakkelijke gevoel bezorgd heb, iets waar ik voorheen echt nooit bij stilgestaan had, ik was vooral bezig met alsmaar lief en attent zijn, maar wat me nu ineens toch onzeker maakte. Welkom in mijn hoofd haha. Echt bizar hoe zoiets kleins zoveel te weeg kan brengen, natuurlijk in mijn geval ook omdat dit al mijn hele leven een soort pijnpunt en leerpunt is, maar dan nog, het was me het bommetje wel, en dan staat hier nog langgg niet alles. Gelukkig heb ik er wel meteen met desbetreffende vriendin over gepraat, wat uiteraard erg hielp, en geef ik sowieso vaker aan dat ik iemand eigenlijk iets zou willen geven (laatst bijvoorbeeld als felicitatie voor een zwangerschap) maar dit financieel eigenlijk niet slim is, wat ook helpt en rust geeft, én probeer ik mijn liefde en dankbaarheid meer in andere love languages te uiten. Work in progress again dus… Wel echt een tip trouwens om eens te kijken wat jouw love language (en dat van je eventuele partner) is, leuk, interessant en kan een heleboel duidelijk maken. 

Geen idee of deze behoorlijk hak-op-de-takkerige droedels heel boeiend waren om te lezen, maar ik ben (ondanks mijn ontstoken verstandskiesmisère) blij dat ik het voor nu even uit mijn hoofd heb kunnen schrijven. Bedankt voor je leesbezoekje, ook dat zijn altijd stuk voor stuk cadeautjes, en alvast een hele fijne Kerst gewenst. 

Liefs Laura

Ps. Zie hieronder twee filmpjes van mijn kersthuisje in de avonduren, voor degenen zonder Instagram.