Ik had me toch een goede week deze week, eindelijk, ik zweef er gewoon helemaal van, zooo’n fijn gevoel is dat! Ik had maar liefst vier sociale afspraken (drie boswandelingen en één theedate) die allemaal redelijk onbegrensd door konden gaan en waarvan ik ontzettend genoten heb. Varend op deze glowflow kreeg ik gisteren ook ineens kriebels om een blogpost te schrijven - en nee ik verwarde deze kriebels niet met die voor Sinterklaas - maar ik had alleen echt geen idee waarover. Al lezende door mijn notitieblokapp waar ik af en toe hersenspinsels, gestelde vragen of vallende kwartjes neerkrabbel die ik wellicht ooit voor mijn blog zou kunnen gebruiken, stuitte ik op een paar vragen die over vroeger versus nu gaan, wat ik bijvoorbeeld voel als ik daaraan terugdenk en in welke mate mijn leven is veranderd sinds mijn ziekzijn. En omdat dit thema deze week toevallig ook om de hoek kwam kijken toen ik voor iemand anders een sollicitatiebrief schreef en daarbij mijn eigen honderden (geen grap) sollicitatiebrieven vond die me terugbrachten naar die compleet andere tijd, sprak het me wel aan om in een vragen(v)uurtje deze drie looking-back-vragen beknopt te beantwoorden. Dus zo geschiedde, bij deze;
Wat voel je als je terugdenkt aan de jaren voordat je ziek werd?
Als ik terugdenk en terugmijmer aan mijn gezonde volwassen leven voelt het vaak alsof het niet echt over mij gaat, alsof al die herinneringen in het verkeerde hoofd zitten of dat ik een film kijk. Het contrast tussen toen en nu, de laatste acht jaar, is namelijk zo ontzettend groot dat het soms maar moeilijk te bevatten is dat dit over één en dezelfde persoon gaat, over mij. De meeste mensen verwachten dat ik daar vooral veel verdriet bij voel, maar dat voel ik eigenlijk maar zelden, niet omdat het er is niet is, maar juist omdat het er veel te veel is, zó veel dat het niet te behappen is en het dus veiliger is dit weg te stoppen. Dit doe ik overigens niet bewust of omdat ik vind dat deze of welke emoties dan ook er niet mogen zijn, integendeel, maar dit gebeurt zonder dat ik er ook maar iets voor doe ik en gaat dus helemaal vanzelf, uit zelfbescherming. En het is vooral mijn lijf die daar voortdurend maar mee te dealen heeft, die alle innerlijke klappen incasseert en met vele onophoudelijke klachten laat zien dat het heus wel impact heeft allemaal, dat er heus wel heimwee, rouw en pijn is, heel veel zelfs. Maar met mijn hart voel ik dus vaak vooral een soort vervreemding als ik terugdenk aan vroeger, een blokkade, met maar heel af en toe een onverwachte opening waarin alles wat ik zo ontzettend mis me ineens helemaal overspoeld. En het is niet dat ik hierdoor het denken aan vroeger vermijd, juist niet zelfs, ik spendeer in mijn hoofd juist uren in al mijn leuke herinneringen en speel deze keer op keer tot in detail opnieuw af, hopende om die belevenissen en bijbehorende gevoelens van toen nu ook weer een beetje te voelen. En door puur en alleen aan de herinnering an sich te denken (en daarbij de heimweeblokkade juist dankbaar te gebruiken) lukt dit meestal heel goed, zeker met mijn levendige olifantengeheugen. Er is dus eigenlijk geen kort en eenduidig antwoord te geven op deze vraag, los van dat dit per periode of zelfs per dag enorm kan verschillen, is het dus ook maar net op welk ‘kanaal’ (hart-hoofd-lijf) ik afstem.
Op welke manier is jouw leven sinds je ziekzijn veranderd?
Op welke manier níét… Zoals ik hierboven al benoemde is mijn leven nu een heel groot contrast met zeg tien jaar geleden. Toen stond ik bijvoorbeeld fulltime voor de klas en verdiende zelf mijn geld, woonde in Utrecht, crosste wekelijks half Nederland door in mijn autootje, runde met succes de hele wervings- en jeugdafdeling van mijn muziekvereniging, maakte muziek bij verschillende orkesten, ging op tournees, op vakanties met vriendinnen en weekendjes weg met mijn vriendengroep, had een tijd een relatie, liep drie keer per week hard en zwom baantjes, volgde cursussen, organiseerde allerlei grote en kleine projecten en maakte veel sociale uitjes. Ik had dus duidelijk energie voor tien, was maar weinig thuis en had altijd een overvolle agenda inclusief ellenlange to-do-lijst. Nu heb ik niet eens energie voor één, ben ik ruim 90% van mijn tijd alleen thuis, heb meestal een akelig lege agenda en is eigenlijk alles van de bovenstaande opsomming niet meer van toepassing. Ik ben dus van een behoorlijk grote (sociale) wereld naar een postzegeltje gegaan en van een prikkelvol leven naar een prikkelarm leven. Waarmee ik niet wil zeggen dat mijn oude leven alleen maar goed en geweldig was, oh nee nee, want voor de echte grote omslagklap acht jaar terug ben ik drie keer eerder ook al een behoorlijke tijd uit de running geweest met burn-outs, de eerste op mijn vijftiende. Ik denderde altijd standaard compleet over mijn hooggevoeligheid, prikkelsverwerkingsstoornis, grenzen en gevoelens heen, legde alle mogelijke latten veel te hoog en moest alles van mezelf nog perfecter dan perfect doen. Ook zeg ik niet dat ik dit nu allemaal nooit meer doe, het blijft ook gewoon de aard van het beestje, maar in ieder geval wel een heel stuk minder en dat is één van de levensveranderingen waar ik juist erg blij mee ben, noodgedwongen of niet. En al was (en is) deze bikkelharde meedogenloze weg naar het afstemmen op mijn nieuwe laagliggende grenzen misschien wel de pittigste van allemaal, het is ook de weg die me het allermeeste geleerd heeft en waarbij ik alle ‘kanalen’ van mezelf écht heb leren kennen en uiten. Ook kan ik nu bijvoorbeeld veel intenser genieten van kleine en alledaagse dingen en mijn gedachten, gevoelens en gedragingen beter accepteren. En zo kan ik op beide vlakken, op jammer- en gelukkigvlak, positief en negatief, nog heel lang doorgaan met veranderingen opnoemen, maar voor deze rubriek vind ik het zo wel even voldoende. De allesomvattende verandering van oude Laura naar nieuwe Laura is in ieder geval enorm, dat zal iedereen die mij minstens tien jaar kent zonder twijfel beamen en dat wordt dan ook regelmatig tegen me gezegd, maar gelukkig zeggen ze daarbij ook dat ik nog wel gewoon Laura ben, en ze me helemaal oké vinden zoals ik ben. Nu ik nog ;).
Als je een maand gezond zou zijn en nergens rekening mee hoefde te houden, wat zou je dan willen doen?
Poehhhh, leuke maar lastige vraag. In ieder geval zou ik zo min mogelijk thuis zijn, de wijde wereld in gaan en van alles in reallife willen zien in plaats van op een schermpje. En of dat nou tripjes zijn naar Indonesië, Italië of Ittervoort (kon zo gauw even geen andere Nederlandse plaatsnaam met een i bedenken haha) is, maakt me niet zoveel uit, als er maar veel mooie natuur en cultuur te zien en beleven is, er lekker eten is en nóg veel belangrijker, als er steeds maar mensen die ik liefheb met me meegaan. En misschien zou ik deze deal nog wel veel liever willen ruilen naar dertig maanden lang steeds één alles-kan-en-mag-dag, of vijftien weekenden, of een mix, zodat ik er in ieder geval lekker lang en verspreid van kan genieten. Wat zou jij doen?
Geniet vandaag in ieder geval ook nog lekker van je dag en ontzettend bedankt dat je er een paar minuten van hebt willen doorbrengen op deze blog, dat maakt mijn week nóg beter!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten