Wat is de Sinterklaastijd toch altijd weer magisch mooi, althans, ik heb het privilege gehad om dit altijd zo te hebben kunnen beleven, en daar knijp ik nu nog meer in mijn handjes voor dan toen. Het begon natuurlijk als gelovig kind die vooral pietengym, de Ketnet-serie ‘Dag Sinterklaas’, L-en zetten in alle speelgoedcatalogussen en natuurlijk de berg cadeautjes op pakjesavond geweldig vond, en het voordeel van ruim het oudste kind in het gezin én de familie zijn, was dat ik dit nog lekker lang mee mocht blijven spelen. Daarna kwam de voor mij al even geweldige surprisetijd waarin ik mijn creativiteit qua bedenken, knutselen en schrijven helemaal kwijt kon, ik geloof ook wel dat ik bijna altijd degene was die er ruim de meeste tijd aan besteed had hihi. Vanaf dat ik op mijn zeventiende naar de PABO ging, kwam ik weer volop terug in de echt gelovige wereld and I loved it, eindelijk mocht ik zelf die magische fanstasiewereld mee creëren en daarin helemaal losgaan. De afgelopen paar jaar beleef ik deze tijd vooral door de ogen van mijn neefje en bonusnichtjes, wéér een ander heerlijk hoofdstuk waar ik enorm van geniet. Maar tijdens al deze fases, van jongs af aan dus al, droomde ik over de Sinterklaastijd met mijn eigen gezin, met mijn eigen kinderen, en om me samen met hen hier jaarlijks drie weken helemaal in onder te kunnen dompelen plus mijn eigen gewoontes en tradities te kunnen creëren. Maar dat zal ik helaas nooit kunnen ervaren weet ik nu, en dat doet pijn, elk jaar steeds een beetje meer merk ik. Dit jaar voelde ik de behoefte om dit grote gemis van me af te schrijven in een blog en het op die manier (voor nu) een plekje te geven, en al was het vinden van de juiste woorden voor deze complexe gevoelens bijna onmogelijk, het in ieder geval proberen heeft me zeker geholpen en lichter gemaakt.
Toen vorige week de Sinterklaasintocht in mijn geboortedorp was en ‘iedereen’ die ik ken en kinderen heeft daar naartoe ging, voelde ik (naast enthousiasme, vertedering en blijheid) het behoorlijk steken toen ik alle foto’s en filmpjes zag. Niet omdat ík daar niet was, maar omdat ik daar niet met mijn eigen kinderen was, en dat ook nooit zou gaan zijn, net zoals bij alle andere echte Sint- (en andere kinder)activiteiten. Ik zal nooit bij het clubje horen die dit feest door de ogen van zijn eigen kind mag beleven, die een eigen schoentje mag vullen, die een eigen handje vast mag houden als het spannend is, die een eigen eerste surprise mee mag maken en nog véél meer. Gelukkig kan en mag ik dit allemaal wel bij allerlei lieve niet-eigen kinderen, bij mijn neefje, nichtje en bonusnichtjes bijvoorbeeld, en daar ben ik onbeschrijfelijk dankbaar voor en voelt echt geweldig, maar het is geen vervanging, het is verzachting. Het is een (hele mooie) pleister op een pijnlijke wond die nooit helemaal zal genezen. Het leek het me gewoon altijd al te fantastisch om eigen Sinterklaastradities en -herinneringen te kunnen creëren, op míj́n manier, met aspecten die ik belangrijk, leuk en fijn vind, meegroeiend met alle jaren, gebeurtenissen en leeftijden en waar later nog vaak warm aan teruggedacht kan worden. Een hunkering, een droom, een wens die er altijd zal blijven, en die ik als always-look-on-the-bright-sider zo nu en dan toch even probeer toe te laten en te uiten, want wegstoppen, doen alsof het me niets doet en alleen maar focussen op wat ik wel heb/doe/kan, daar heb ik alleen mezelf mee.
Los van de rouw die er (in vlagen) is dat ik deze bijzondere tijd nooit met mijn eigen kinderen zal kunnen meemaken, raakt het me ook dat ik dit niet in dezelfde soort rol of op hetzelfde ‘niveau’ als belangrijke mensen om mij heen mee kan maken. Dat we niet samen op dezelfde voet onze ervaringen en gevoelens kunnen delen, we op dit vlak op een heel ander pad moeten staan en niet samen genietend naar ónze kinderen kunnen kijken. Dat dit alles niet vanuit één maar vanuit twee richtingen komt, dat ik niet alleen met hen mee(be)leef en meegeniet, maar zij dit ook met mij kunnen doen, écht samen. Nu voel ik me in dit soort kindersettingen - ondanks alle lieve toereikingen van iedereen - toch vaak het buitenbeentje, het zwarte schaap of het vijfde wiel aan de wagen; te anders om er echt bij te kunnen horen, om echt volwaardig mee te kunnen doen. En jaloezie, ja dat voel ik ook, en oneerlijkheid, en frustratie, maar ik voel vooral afstand, afstand van de mensen die op alle andere vlakken juist zo ontzettend dichtbij staan. Dit ongrijpbare en onuitlegbare gevoel wat zo nu en dan (en in dit soort tijden een heel stuk vaker) oppopt en keihard toeslaat is gewoon echt mega frut, prut en k*t. Punt.
En natuurlijk is het bovenstaande maar één kant van mijn Sinterklaasverhaal, een donkere kant, maar gelukkig bevind ik me veel vaker aan een andere kant, aan de lichte en leuke kant. Want de jaloezie die ik voel is absoluut geen afgunst, integendeel, ik help maar al te graag mee om anderen de Sinterklaastijd van hun leven te geven en geniet intens van de snoetjes vol verwachting en alle verhalen. Zoals bij zoveel andere dingen kan dit gewoon naast elkaar bestaan, mág dit gewoon naast elkaar bestaan en mag het beide aandacht en ruimte krijgen, iets wat mij de laatste jaren steeds beter lukt en waar het zo op papier zetten zeker bij helpt. Ook vind ik de meeste andere (levens)verschillen tussen mij en mijn dierbaren juist heel mooi en verrijkend, maken deze onze band juist zo bijzonder en sterk, en creëren daardoor dus juist ook ontzettend veel nabijheid. Die afstand zit hem dus alleen op ouderschapsgebied, en ondanks dat dat stiekem best een omvangrijk gebied is, zijn onze werelden gelukkig veel groter dan dat.
Pfff, ik heb volgens mij nog nooit zo gigantisch gestruggled met het vinden van woorden als in deze blog, er zit nog zoveel meer in mijn hoofd en hart maar het vindt gewoon geen weg naar buiten, ook schrijvend niet. Een paar keer stond ik op het punt ermee te stoppen of het toch maar niet te posten en voor mezelf te houden, maar hey, dit is wat het (in ieder geval op dit moment) is, zo’n wirwar en gestruggle ís het op dit gebied gewoon, meer kan ik er niet van maken. Misschien ook omdat ik nog niet zo heel lang in deze fase zit waarin zoveel dierbaren kinderen hebben tijdens Sinterklaas, en dat mijn rol en gevoel daarbinnen een plek (en dan ook nog woorden) kunnen geven gewoon veel meer tijd nodig heeft, iets wat helemaal oké is, het hoeft niet nu. Wat ik nu wel doe is jou de komende weken een mooie Sinterklaastijd wensen, hoe deze er ook uitziet of voelt, er zijn vast een paar (of wie weet zelfs wel heel veel) genietcadeautjes voor jou te vinden. Uitpak ze!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten