Zoals je in mijn vorige blogpost hebt kunnen lezen ga ik over ruim een jaar (terug)verhuizen naar Oirschot, eindelijk, want dit is iets waar ik al héél lang (ruim zeven jaar) op hoopte en steeds vaker rijkhalzend naar uitkeek. Best was al die tijd best prima en mijn appartement al helemaal, maar mijn hart ligt overduidelijk in Oirschot, vooral omdat ruim driekwart van mijn vrienden en familie daar woont. Ik kan niet wachten dus! Nouja, dat kan ik eigenlijk wel, want om aan deze grote verandering te wennen en me er zo goed mogelijk op voor te bereiden is het heel fijn dat ik daarvoor nog meer dan voldoende tijd heb, en ik een soort van steen voor steen deze berg kan verplaatsen. In onderstaande blogpost vertel ik wat meer over de weg tot nu toe (en dus de eerste stenen) naar deze aanstaande verhuizing, dus mocht je daar benieuwd naar zijn, lees dan vooral verder.
Zo’n vijfendertig jaar geleden werd ik recht onder de Oirschotse kerk geboren, echt middenin het dorp dus, en daar woonde ik (tussen de bloemen van mijn moeder) tot mijn twintigste. Daarna verhuisden we naar Spoordonk, landelijk Oirschot zeg maar, en gingen in de helemaal opnieuw gebouwde boerderij (met giga grote ‘tuin’) van mijn opa en oma wonen. Vanaf mijn vijfentwintigste heb ik toen tweeënhalf jaar in Utrecht gewoond, maar toen ik steeds zieker werd, minder en minder kon en op een gegeven moment zelfs in het ziekenhuis belandde, ben ik weer bij mijn ouders moeten gaan wonen. Ongeveer anderhalf jaar later werd ik ingeloot voor mijn huidige spiksplinternieuwe huurappartement in Best en omdat de kans om in Oirschot een sociale huurwoning te krijgen toen al nihil was en ik vooral heel graag weer een eigen plekje wilde, besloot ik er maar voor te gaan. Achteraf een topkeuze, want ik ben al die jaren nog hoopvol mee blijven loten met letterlijk elke mogelijkheid in Oirschot, maar zonder succes. Ondertussen woon ik hier dus alweer bijna zes jaar (inclusief een half jaar in de Eikenboomkliniek) en heb ik er echt een heel fijn, gezellig en vertrouwd plekje van weten te maken, en dacht ik dat ik hier voorlopig ook nog wel even zou wonen.
Maar toen mijn ouders deze zomer hun huidige huis te koop zetten én een nieuw klushuis kochten inclusief aardig wat grond, veranderde dat perspectief ineens, want op die grond kwam een nieuwe mantelzorgwoning voor mijn oma (zij woont nu ook in een mantelzorgwoning naast mijn ouders) en deze zou dan ná oma van mij worden. Ik zou de woning dan mogen indelen en dergelijke, zodat het in dat opzicht alvast helemaal naar mijn wens zou zijn. En ondanks dat ik hier heel erg blij mee was, voelde het ook meteen al ontzettend dubbel en wringend tegenover mijn lieve oma, dat zul je zonder ellenlange uitleg vast wel begrijpen. Maar aan de andere kant was überhaupt een vooruitzicht en zekerheid hebben op een betaalbare woning in mijn geliefde Oirschot, vrijstaand, nieuw, en met tuintje nog wel, veel meer dan ik al die jaren ooit gehad had en op een andere manier in de toekomst ooit zou kunnen ‘krijgen’. Wannéér dat dan zou gaan zijn was altijd goed, meer dan goed zelfs, het wachten driedubbel waard.
Maarrr, toen, duwde mijn papa (terwijl ik mijn paar uur oude nichtje Pien voor het eerst vasthad) ineens de eerste architecttekening van hun nieuwe bijgebouw onder mijn neus, met daarin eerst een carport, dan oma’s huisje, dan een grote werkplaats en… huh, nóg een huisje? Betekent dit wat ik denk dat het betekent? Ja dus! Er is toestemming voor TWEE mantelzorgwoningen, dus ik kan er toch wel ‘meteen’ al komen wonen, als buurvrouw van oma, hoe geweldig! Ik moest dat nieuws wel echt even op me laten inwerken, zeker omdat ik dus ook net een paar uur weer tante was geworden, al die indrukken pasten allemaal niet meer in mijn hoofd en die golf aan euforische emoties liet me even kopje onder gaan. Maar toen ik weer boven water was en alles écht indaalde, besefte ik pas dat één van mijn al jarenlang grootste wensen (in Oirschot wonen) gewoon uit gaat komen, en hoe!
Natuurlijk is het in mijn uppie in een mantelzorgwoning wonen op 35-jarige leeftijd niet al mijn hele leven een grote wens en iets waar ik zo mega blij mee kan zijn, dat is het eigenlijk pas sinds een jaar. Eerst moest daar een flink rouw- en acceptatieproces aan vooraf gaan, op allerlei vlakken, en dat is nog steeds volop gaande en zal ook nooit meer helemaal stoppen. Eerlijk is eerlijk zag ik mezelf vroeger op deze leeftijd een leuk eigen huis hebben, samen met een partner, kinderen, een boxer en eventueel een praktijk aan huis. Dat veranderde compleet toen ik ziek werd, nouja, toen ik ziek blééf, alle toekomstballonnetjes knapten stuk voor stuk en nieuwe realistische ballonnetjes blazen vond ik maar verdomd lastig. Maar nu, na ruim acht jaar ziek zijn, ben ik dus zover dat ik oprecht kan voelen dat deze mantelzorgmanier van wonen voor mij nu het beste is wat me kan overkomen en me vooral ontzettend veel waardevols zal brengen, zonder een al te overheersende knagende kant die alles vergelijkt met vroeger en met anderen. Het komt dus echt precies op het juiste moment, een jaar of anderhalf jaar eerder was ik echt nog niet zo overtuigd geweest dat dit een goede en passende stap zou zijn, ondanks dat ik zo graag terug naar Oirschot wilde. Het moest dus zo zijn denk ik.
Dus, nu ga ik stap voor stap - steen voor steen - proberen er een zo’n fijn en Laura mogelijk plekje van te maken, want ik zal tenslotte ook daar ruim 90% van mijn weken doorbrengen. Te beginnen met de indeling van de ruimte, iets waar ik al lekker mee heb lopen puzzelen en nu met mijn kanttekeningen en wensen weer terug bij de architect ligt, super benieuwd wat er uit gaat komen. De ruimte is twaalf bij vijf meter, heeft onder andere een open puntdakje en is helemaal raam op de kopse kant, ook ben ik de laatste in het ‘rijtje’ van dit grote bijgebouw, dus heb echt een soort eigen hoekje en straks (denk ik) het gevoel naast mijn ouders te wonen in plaats van bij. Zo zo zooo intens dankbaar voor dit alles, voor dit privilege, daar heb ik echt geen woorden voor. In de volgende verhuisblog zal ik het uiteindelijke ontwerp laten zien en meter voor meter bespreken waarom ik ‘alles’ zo gekozen heb, want deze verhuishappening wordt natuurlijk een blogserie, dat leek me wel zo leuk en hopelijk jullie ook. :)
Tot de volgende verhuisblog dus wellicht en super bedankt voor jullie interesse en betrokkenheid in mijn verhaal, plus alle enthousiaste, lieve en meelevende reacties die ik hierop al gekregen heb, echt ontzettend hartverwarmend.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten